Propaganda „NOVOKALENDARSTVA“

MEDIJSKA MISIJA „MEKE MOĆI“

‘Hrišćani koji se pridržavaju gregorijanskog kalendara sjutra slave praznik Vaskrsenja’, ‘hrišćani koji slave po gregorijanskom kalendaru sjutra slave Vaskrs’,’sve hrišćanske crkve koje su usvojile gregorijanski kalendar sjutra će održati bogosluženje’, tako se na javnim medijskim servisima Srbije i Crne Gore najavljuje rimokatolički Božić i Vaskrs; kao da je u pitanju vremensko-sledstvena, formalno-religijska razlika proslave istovjetnih papsko-protestantskih praznika u odnosu na pravoslavne praznike, koji su u istom ateističkom rječniku-pojmovniku nazvani kao ‘hrišćanski vjernici i crkve koji se pridržavaju julijanskog kalendara.’

Takvom medijskom misijom `meke moći` se vjerski neobrazovanim pravoslavnim Srbima nameće pogrešna predstava hrišćanske vjere, to jest, da između pravoslavlja, rimokatolicizma i protestantizma, nema suštinske duhovne i dogmatske razlike, osim vremensko-kalendarske. Sistemski se stvara iluzija da pravoslavni, rimokatolici i protestanti poštuju ista duhovna načela, dogmatski i kanonski utvrđene iste istine vjere, da je pravoslavlje sa rimokatolicizmom i protestantizmom u svemu isto osim u neusaglašenosti kalendarskih rokova, kao posledice kalendarskog nesporazuma metereološko-matematičke prirode.

Shodno takvim pretpostavkama pravoslavnim vjernicima se preporučuju i religiozne evroatlantske integracije, da u procesu političke tranzicije pređu i na drugi crkveni kalendar, da nas uz jednopartijsku prošlost prođe i pravoslavlje. Dakle, da se učlanjenjem u političko-ekonomske evropske institucije učlanimo i u uniju starog-novog papsko-protestantskog evrocentričnog religioznog poretka. U programu evroatlantskih integracija balkanskih naroda pitanje “starog“ i “novog“ kalendara se postavlja kao još jedna pravoslavna prepreka na putu evroatlanskih integracija.

Evropski savjet je februara 2012. godine donio odluku o dodjeli Srbiji statusa kandidata za članstvo u Evropsku uniju od kada je prozelitsko djelovanje papskih prelata u Srbiji pojačano. Beogradski nadbiskup u prazničnim poslanicama od tada otvoreno poziva pravoslavne Srbe na duhovno i političko jedinstvo u Evropskoj uniji, na prihvatanje zajedničke evropske prošlosti i budućnosti, i ,,bez obzira na različite datume proslavljanja vjerskih praznika“. Ove godine rimokatolički beogradski nadbiskup je izjavio, u duhu beogradske medijske misije religioznog relativizma, da Srbija treba da bude zemlja «kontakta različitih religija», a ne pravoslavnog predanja.

Savremeni sekularizam koristi djelotvorniju antireligioznu društvenu doktrinu nego što je bilo revolucionarno zabranjivanje religioznosti – relativizuje religiozne razlike i istine vjere, a ističe neposebne strane religija. Nova ateistička taktika podstiče areligioznost i religioznu ravnodušnost. Agresivni ateistički progon pobožnosti podsticao je često poštovanje vjere, ali zalaganje za `opštereligiozna prava` podstiče areligioznost i religioznu ravnodšnost. Jedno takvo opšte mjesto misije `religioznog relativizma` kroz zalaganje za povratak opštehrišćanskom jedinstvu jeste svođenje vjerskog značenja kalendara na pitanje preciznijeg računanja vremena.

Savremena propaganda globalnog jednokalendarstva podilazi čovjekovim prizemnim porivima, ukazuje na zakone prirode, progresa, potrošačkog društva, volju većine, ‘svijeta’, drugovjernih, nevjerujućih, a na prvom mjestu religiozno ravnodušnih.

Propaganda novokalendarstva pitanje crkvenog kalendara svodi na drugorazredno političko pitanje, sa bogoslovsko-istorijskog na nivo `naučnog` demokratskog dogovora – stav javnog mnenja. Današnje zagovarnje novokalendarstva među pravoslavnima nema predznak prozelitske propagande, nametanja drugih religioznih i istorijskih “istina“, već pragmatizma, potrošačkog izbora ekonomičnije religioznosti, ekumenskog konformizma, demokratizma, prilagođavanja međunarodnom ekumenskom i ekonomskom poretku, svojevrsnom ekonomskom ekumenizmu.

Pitanje gregorijanskog kalendara se više ne postavlja ni kao potreba navodno tačnijeg računanja vremena, već kao demokratsko pitanje, stvar principa većine, ali određene, poželjne geopolitičke većine; a ta nadmoćna strana za pojedine naše političare i pastire nije pravoslavna Rusija, koja čini većinu pravoslavnih vjernika, već papsko-protestantska strana, i one pravoslavne pomjesne crkve, to jest države koje su posle prelaska na papski kalendar postale i članice NATO evroatlantskog vojnog pakta.

U novokalendarskoj propagandi nema pomena Ruske pravoslavne crkve, koja čini devedeset odsto pravoslavnih vjernika, kao što Gruzijsku, Jermensku i Koptsku crkvu, te Jerusalimsku patrijaršiju, koje takođe poštuju julijanski kalendar, aktivisti novokalendarstva ne pominju. Nehrišćanske namjere novokalalendarske propagande se posebno razotkrivaju u nepominjanju Svete Gore Atosa, jezgra pravoslavne duhovnosti, gdje se do dans poštuje julijanski kalendar,a gregorijanski odbacuje kao papski prozelitizam. Ohrabreni silom vojno-političke evroatlantske alijanse, kao jedinim argumentom svojih ‘naučnih’ i ‘bogoslovskih’ tvrdnji, političari i pastiri prozelitizma propagandom novokalendarstva pozivaju pravoslavne Srbe da se pridruže pored političke i evroatlantskoj religioznoj uniji. Pastir progresa je poručio pravoslavnim Srbima: – Ne možemo postavljati, kako ni političke, tako ni vjerske uslove na putu evropske budućnosti.

GREGORIJANSKI  GLOBALIZAM

U eri informatike, tehnološkog napretka kosmičkih razmjera, svijetu premreženom računarskim sistemima, dobu biotehnološkog modifikovanja prirode i ljudi, programiranja čovjekove prošlosti i budućnosti, nadanja i pamćenja, stvaranje glomaznog globalnog sinkretističkog surogata jedne svjetske religije je nepotrebno. `Starozavjetni` vavilonski projekat je prevaziđen, arhitekte novovavilonskog projekta su zaobišli religije i jezike, kao dekorativne kulturno-religozne razlike demokratskih prava. Novo vavilonsko nivelisanje nije formalno stapanje jezika i naroda, već brisanje `prošlog` i programiranje novog pamćenja, preinačenje istorijske istine i svijesti; brisanje `starih` i učitavanje novih istorijskih `istina`, formiranje i formatiranje  jednoobraznog sjećanja, do globalne jednakosti u `pamćenju`, zapravo zaboravu.

`Ko kontroliše prošlost, kontroliše sadašnjost, a ko kontroliše sadašnjost, kreira budućnost`, piše Džordž Orvel u svojim antiutopijskim esejima. Sve imperije u istoriji su uvodile svoje kalendare, svoju povjesnu politiku pamćenja, kreirajući poželjnu političku prošlost i perspektivu. Jedinstven projekat istorijskog i identitetskog inžinjeringa, arhetip savremenih sistema programiranja društveno-političke svijesti, evroatlantske misije `meke moći`, upravljanja čovjekovim vremenom i životom, povjesnim pamćenjem i predviđanjem, predstavlja papska promjena julijanskog i ustanovljavanje novog, navodno računski tačnijeg, gregorijanskog kalendara pape Grgura iz 16. vijeka.

Od srednjeg vijeka do danas latinsko nametanje gregorijanskog kalendara predstavlja matriks evroatlantske misije `meke moći`. Papski projekat pamćenja kroz promjenu julijanskog kalendara, pod izgovorom preciznijeg vremenskog proračuna, predstavlja program savremenih projekata istorijskog inženjeringa i religioznog revizionizma, brisanja ‘starih’ istorija i kalendara” drevnih naroda i religija, i nametanja ”nove” globalne istorije i budućnosti. Kao u 16. vijeku i danas nametanje gregorijanskog kalendara predstavlja sredstvo nametanja papskog planetarnog poglavarstva, papske volje ,,kako na zemlji, tako i na nebu”. Naime, neprikosnovene zemaljske i duhovne vlasti papstva kao personifikacije evroatlantskog ekumenizma i planetarnog paternalizma.

Razlog rimokatoličke reforme julijanskog kalendara je uspostavljanje globalnog gregorijanskog „računanja” istorije, a ne samo vremena. Računanje vremena je povod, a uzrok je istorijski i religiozni revizionizam, programiranje pamćenja, a prema pamćenju pretpostavki budućnosti. Danas bismo kazali uspostavljanja medijskog monopola planetarnog opsega na nametanje globalne politike pamćenja, učitavanja prošlosti, a time kontrolisanja sadašnjosti i kreiranje budućnosti.

`Novokalendarsko` nivelisanje predstavlja svojevrsno vavilonsko miješanje, koje u prvostepenom miješanju znači prelazak u jedinstvo zajedničkih religiozno-političkih datuma, uspostavljanje evrocentrične jednakosti pamćenja povijesti, dok je u drugostepenoj nivelaciji potpuno brisanje istorije i pamćenja. Projekat globalnog `novokalendarskog` nivelisanja je i program brisanja datuma velikih pokretnih praznika iz kalendara pravoslavne crkve, što  u `novokalendarskoj` nivelaciji znači brisanje svijesti o vjerskom značenju i smislu crkvenih praznika, kao što je urađeno u evroameričkoj `hrišćanskoj` prazničnoj kulturi.

Pitanje promjene kalendara je da li ćemo preći na tuđi, a ne tačniji kalendar, da li ćemo odreći pravoslavnu, a prihvatiti ”novu” istorijsku `istinu`, druge religiozne i političke autoritete istorije, a time i budućnosti? U tom kontekstu, prvorazredno pitanje pravoslavnog kalendara je sa kime ćemo, a ne kada ćemo slaviti vjerske praznike. Očuvanje poretka julijanskog kalendara je prije svega pitanje istorije i sabornosti Crkve, ali i nacionalne i kulturne politike naroda i države, a na poslednjem mjestu pitanje preciznog računanja vremena.  Poštovanje određenog kalendarskog prazničnog kanona u narodu izgrađuje društvenu kulturu pamćenja i istorijsku nacionalnu svijest. Kalendarska kultura izgrađuje kulturni kontinuitet, prirodu i politiku pamćenja, i svojevrsnu`perspektivu pamćenja`.

Raskid sa kalendarskim kontinuitetom predstavlja raskid sa kulturnim kontinuitetom. Svođenjem značenje kalendara na vanvjerski i vankulturni vremekaz narod gubi kulturno-istorijski orjentir u vremenu i prostoru, istoriji i budućnosti. Narod lišen kalendarskog kulta i kanona postaje dio drugog kalendarskog kontinuiteta i kulture, tuđeg organizovanog sistema `politike pamćenja`, tuđih kulturno-religioznih i geopolitičkih projekata budućnosti, dio državne i duhovne doktrine drugih nacija i država ‘koje kontrolišu prošlost i sadašnjost, a kreiraju budućnost’.

Autor: OGNjEN VOJVODIĆ

Izvor: ognjenvojvodic.info