Nostalgična brozombijada pseudopovesničara „Novog plemena“

Titologijom za renesansu Titoslavije

U nameri da povampire titološke falsifikate o KPJ/SKJ kao i ulozi ove gangsterske političke organizacije u povesti „naroda i narodnosti Jugoslavije“, nostalgični jugobrozombii okupljeni oko pamfletsko-propagandnog novokomunističkog portala „Novi plamen“ (www.noviplamen.org) i predvođeni pseudopovesničarem Stefanom (Stipetom?) Gužvicom izigravajući znanstvene akademske radnike konstantno pokušavaju da proture stare falsifikat-teze jugoslovenske antinaučne istoriografije poznate kao „titologije“ iz doba Titoslavije – obećane zemlje jednog austrougarskog kaplara iz hrvatskog Zagorja.

Nostalgija kao psihološka pojava ili stanje duha sama po sebi nije opasna ali jeste ukoliko je zasnovana na nerealnoj i lažnoj ideologizaciji onoga za čim se tuguje, a to su u ovom slučaju novoplamenog Gužvice i njegovih jugobrozombi drugova sa istog pamfletskog portala ona „dobra stara Brozova vremena“ koja su nam omogućili njegova KPJ/SKJ, a čija je zvanična titoistička titologija prepuna povesnih falsifikata i ispolitizovanih interpretacija kojih se novoplameni jugobrozombii još uvek „drže kao pijan plota“.

Ovde se konkretno radi o pamfletskoj pljuvačini Stefana Gužvice na portalu „Novog plamena“ u vidu teksta pod naslovom „O „saradnji“ komunista i ustaša“, a koji se inače najvećim delom bavi mojim navodno pseudoistoriografskim pisanjem o jugokomunistima i naročito antisrpskom karakteru KPJ/SKJ kao i kolaboraciji Brozovih partizana sa Pavelićevim ustašama u Drugom svetskom ratu. Ovaj ideološko-politički pamflet u celosti možete pročitati na sledećem linku: http://noviplamen.org/tekstovi/2016/10/o-saradnji-komunista-i-ustasa.

U donjem tekstu bih želeo da odreagujem u najosnovnijim crtama na ovu pamfletsku bljuvotinu novoplamenih brozombija obzirom da se ista već uveliko širi, tj. preobjavljuje, po raznoraznim sličnim brozombijevskim portalima na internetu u cilju širenja nostalgije za antisrpskom i velikohrvatskom Titoslavijom. Opširnije reagovanje je u toku pisanja i biće publikovano u najskorijem vremenu.

Taktika jugobrozombijevskog obračuna sa neistomišljenicima

Autor teksta, (ne)izvesni Stefan Gužvica, još pre dopuštanja čitaocima da se upoznaju sa istim presuđuje ad hoc ko je ko i šta je šta tako da se još na samom početku teksta čitaocima daju političko-ideološko „ispravne“ smernice u pravcu dopuštenog razmišljanja i konačnog verifikovanja samog članka koji očito da ima za jedini taktički cilj da moralno i akademski dezavuiše autore kojima se bavi, tj. kritikuje. Ovakva partijsko-politička metodologija obračuna sa svim neistomišljenicima, političkim protivnicima i nacionalnim neprijateljima je dobro poznata stavka u načinu revolucionarne borbe jugoslovenskih komunista još od samog osnivanja KPJ na Vukovarskom kongresu od skoro pre jednog stoleća (20.−25. jun 1920. g.). Dakle, jugokomunisti koriste jednu te istu revolucionarnu taktiku u narativnoj borbi protiv svojih neistomišljenika čitav jedan vek, a ta taktika se upravo sastoji od iznošenja zamena teza još pre početka bilo kakve rasprave kao i direktnih napada i narativnog blaćenja protivnika u moralno-političkom kontekstu. Na ovaj način se kod nedovoljno upućenog običnog sveta, tj. „širokih narodnih masa“, stvara veštački utisak stručne nekompetentnosti i moralne iskvarenosti napadnutog protivnika – efekat koji su titoisti odlično iskoristili (tj. zloupotrebili) u svojoj revolucionarnoj borbi za preotimanje vlasti u čitavoj Jugoslaviji radi uvođenja antisrpske i pre svega antisrbijanske diktature i terora. Tako se titoistički metod moralne i stručne degradacije neistomišljenika uz

podmetanje notornih laži u taktičkom vidu zamena političko-istorijskih teza pokazao, uz pomoć fizičkog terora i represije državno-policijskog aparata, kao krajnje plodotvoran u funkciji ispiranja mozgova građana posleratne Titoslavije ali pre svega Srba i građana Srbije koji su oduvek austrougarskom kaplaru bili ne samo kost u grlu već pre svega glavni izvornik njegove političko-ideološke šizofrenije kojom se inficirao u srbofobičnoj Dvojnoj Monarhiji.

Josip Broz Tito, na čiji račun ne postoji ni jedno jedino slovo na portalu „Novog plamena“, je svoju rimokatoličko-frankofurtimašku srbofobiju konkretno ispoljio još 1914.−1915. g. ratujući na teritoriji okupirane Zapadne Srbije u austrougarskom plavom mundiru kao pripadnik zloglasne i krvoločne hrvatske domobranske „Vražje divizije“, a za to svoje vojevanje zaradio podoficirsko unapređenje i ordenje od cara Franje Josifa I. Na mesto zločina iz Prvog svetskog rata, Broz se vratio 1941. g. da nastavi tamo gde je stao 1915. g. Naravno, na jednom portalu tipa „Novog plamena“ ovakve faktografske pikanterije iz vođine biografije nećete nikada naći ali hoćete moralno-stručnu degradaciju i dezavuisanje onih autora koji se bave istoriografijom, a ne istorijom „jugoslovenskih naroda i narodnosti“. Čitava poenta portala „Novog plamena“ i jeste u tome da njegovi autori-saradnici, tipa Stefana Gužvice, ne razlikuju, ili još bolje rečeno ne žele da razlikuju, (zvaničnu dnevnopolitičku) istoriju od (kritičke ideološki neobojene) istoriografije jer im to i nije domaći dnevnopolitički zadatak za koji dobijaju honorare niti im se uklapa u ideološko-političku koncepciju portala.

Dokazi o antisrpskom karakteru KPJ/SKJ

Za druga Gužvicu su dakle svi koji sumnjaju u nacionalnu (tj. antisrpsku) politiku KPJ/SKJ jednostavno nacionalisti i falš- znanstvenici koji se bave grubim falsifikovanjem povesnih izvora i već „dokazanih“ činjenica (od strane Brozove titologije).

Ovde bismo titološkim drugovima i drugaricama naveli samo osnovne i konkretne dokaze (top ten) o antisrpskoj politici KPJ/SKJ, a koji su već postali nesporni u krugovima kritičkih istoriografa koji su raskrstili sa političko-ideološkim podmetačinama Gužvicine kvazinaučne titologije i Brozove revolucionarne partizanštine:

– Jugokomunisti oko Broza su se oduvek borili za što veću (Brozovu otadžbinu) Hrvatsku i što manju Srbiju u kojoj je Broz ratovao u Prvom svetskom ratu kao pripadnik hrvatske domobranske „Vražje divizije“ (preteče Francetićeve ustaško-koljačke „Crne legije“ iz Drugog svetskog rata). Poznato je da je nekoliko soldata „Vražje divizije“ kasnije pristupilo ustaškom pokretu. Inače, 42. Domobranska pešačka divizija, poznata kao „Vražja“, borila se 1914. g. u Sremu, Bici na Ceru i Bici na Kolubari, a delovi te divizije (25. puk u kome je bio i Josip Broz) su ostali u Srbiji sve do januara 1915. g. kada su prebačeni u Galiciju. Kakvu ste politiku mogli da očekujete od jednog „vražijeg“ Broza dvadesetak godina kasnije kada se dokopao funkcije genseka KPJ?

Josip Broz Tito kao gensek KPJ je (vrlo verovatno u dogovoru sa ustaškim poglavnikom u Zagrebu) prešao u leto 1941. g. iz glavnog grada NDH u Beograd i Zapadnu Srbiju kako bi organizovao ustanak protiv okupatora kako to stoji u zvaničnim titološkim istorijama. Međutim, pravi cilj dizanja ovakvog ustanka u Srbiji nije bila nikakva borba protiv okupatora već namerno izazivanje i provociranje nemačkih okupacionih snaga za vršenje masovnih odmazda nad srbijanskim civilima po proporciji 100 civila za jednog ubijenog i 50 za jednog ranjenog nemačkog vojnika. Naravno, Broz nije organizovao ustanak u Hrvatskoj protiv ustaških koljača radi spasavanja srpskih civila već je prešao Drinu da izaziva masovne egzekucije nad civilima u Srbiji. Tako su Pavelić i Broz podelili 1941. g. područje Jugoslavije na dve zone satiranja Srba: ustaše zapadno od Drine, a komunisti istočno od Drine. Veliki broj partizana je u leto 1941. g. došao upravo sa prostora NDH u Srbiju da diže ustanak a njihovo nacionalno poreklo se taktički skrivalo od strane titologije. Tako Stefan Filipović nije bio nikakav Stefan već Stjepan što je vrlo verovatno i u slučaju Stefana Gužvice. Ko su i šta su Stjepani ili Stipani, poznato je.

– Takozvani „ustanak“ naroda Srbije od 7. jula 1941. g. protiv okupatora je bio početak čistog građanskog rata koji su otpočeli Brozovi komunisti tako što su tog dana u Beloj Crkvi ubili srpskog žandarma, a ne nemačkog ili nekog drugog okupacionog vojnika (mađarskog ili bugarskog). Na području NDH komunisti ne preduzimaju nikakve operacije protiv ustaša, Nemaca ili Italijana, a ustanak srpskog naroda na području ustaške NDH iz juna (ne jula nego baš iz juna) 1941. g. nema nikakve veze sa komunistima koji su tada bili u paktu sa Hitlerom.

– Konstantna direktna i indirektna kolaboracija Brozovih partizana sa Pavelićevim ustašama u toku čitavog rata na području NDH je najčvršći i neoborivi dokaz antisrpske politike KPJ i tzv. NOVJ. O dotičnoj kolaboraciji direktno govori i renomirani slovenački povesničar Jože Pirjevec (koga inače kamarad Gužvica citira u svom gornjespomenutom i navedenom ideološko-političkom pamfletu samo onda kada mu je potreban za dokazivanje svojih teza), npr.: Jože Pirjevec, Tito i drugovi, I deo, Beograd: Laguna, 2013, str. 180−183. O direktnoj i nedvosmislenoj kolaboraciji Brozovih partizana sa nemačko-nacističkim okupatorom postoji i neoborivi autentično-originalni arhivski dokument iz Vojnog arhiva u Beogradu na nemačkom jeziku i otkucan na pisaćoj mašini. U gornjem desnom uglu dokumenta stoji da je nastao u Gornjem Vakufu 11. marta 1943. g. dok u njegovom donjem desnom uglu stoje autografi tri Brozova pregovarača i uglavljivača kolaboracijskog sporazuma sa nemačkim nacistima protiv Jugoslovenske vojske u Otadžbini đenerala Dragoljuba Draže Mihailovića. Faksimil dokumenta je objavljen u: Pero Simić, Tito, fenomen 20. veka, Beograd: Službeni glasnik, 2011, str. 188. Drug Gužvica, naravno, nije upoznat sa ovim i ovakvim dokumentima pa ih stoga i ne navodi u svom palanačkom pamfletu što jasno govori o njegovoj akademsko-profesionalnoj „stručnosti“ i dobrim znanstvenim namerama bavljenja istorijom „naroda i narodnosti Jugoslavije“ u Drugom svetskom ratu (i šire).

– Nakon okupacije Srbije u jesen 1944. g. titoisti sprovode masovan teror i likvidacije civilnog stanovništva tako da je u naredne dve godine pobijeno najmanje 70.000 srbijanskih građana, a možda i čitavih 100.000 (videti zbirku dokumenata: Srđan Cvetković, U ime naroda!: Ilustrovana enciklopedija političke represije u Srbiji 1944−1953, Beograd: Istorijski muzej Srbije−Evro-Giunti, 2014; recenzenti: Dr Kosta Nikolić i Dr Vladimir Petrović). Samo u Beogradu su titoisti likvidirali više „narodnih neprijatelja“ nego u čitavoj Brozovoj otadžbini Hrvatskoj. Poznato je da je sam Broz pred invaziju na Srbiju od strane prekodrinske partizanštine svojim komandantima i saborcima izjavio u vidu političke direktive da se u Srbiji imaju ponašati kao u „neprijateljskoj zemlji“. Nije nam poznato da je takvu izjavu svojim partizanima Broz ikada izrekao u vezi sa Hrvatskom. Komunistički teror u „oslobođenoj“ Jugoslaviji je bio nacionalno-geografski asimetričan jer je Srbija ubedljivo najviše stradala u obračunu Brozove partizanštine sa „narodnim i klasnim neprijateljem“. Ova politika asimetrijske disproporcije se takođe odnosi i na slučaj Golog otoka na kome je ubedljivo najviše zatočenika bilo upravo srpske nacionalnosti.

Premeštanje 70 fabrika iz Srbije u Hrvatsku i Sloveniju neposredno nakon Drugog svetskog rata sigurno nije bio čin politike „bratstva i jedinstva“ već čist akt mržnje prema Srbiji i Srbima. Ovakvom politikom se namerno uništavala industrijska infrastuktura Srbije dok se na drugoj strani u Hrvatskoj i Sloveniji ista znatno kvalitativno poboljšavala. Međutim, treba naglasiti da politika jugokomunista orijentisana na uništavanje srbijanskog industrijskog fonda datira još iz vremena Drugog svetskog rata kada je 1944. g. Josip Broz Tito lično izdavao želje i pozdrave Velikoj Britaniji u vezi bombardovanja „neprijateljskih“ ciljeva u Jugoslaviji ili je pak obavezno te želje i pozdrave drugih lično odobravao. Tako je 6. septembra 1944. g. (na rođendan jugoslovenskog kralja Petra Drugog Karađorđevića) skoro sa zemljom sravnjen Leskovac (kao i Podgorica u to vreme) koji je bar do tada bio poznat kao „srpski Mančester“. Na ovaj način je znatno uništena srbijanska industrijska infrastruktura u gradu koji su, inače, 29. avgusta 1944. g. oslobodile formacije JVuO Draže Mihailovića savladavši neprijateljski garnizon sačinjen od Nemaca i Šiptara i osvojivši pritom bogat ratni plen. Ovo bombardovanje Leskovca je tražio Koča Popović, a Broz odobrio. Na ovaj način startne pozicije razvitka jugoslovenskih republika nakon rata nisu bile nimalo iste, tj. ravnopravne, jer su Hrvatska i Slovenija još od samog početka Titoslavije imale superiorniji ekonomsko-industrijski položaj u odnosu na sve ostale delove zemlje. Treba se potsetiti da slovenačka i hrvatska industrijska infrastruktura nisu niti uništavane od strane okupatora niti bombardovane na zahteve Josipa Broza u toku rata za razliku od Srbije. Zašto Broz nije tražio da se bombarduju njegova majčetina Slovenija i tatkovina Hrvatska nije poznato ali je lako zaključiti isto kao i zašto je bivši soldat austrougarske „Vražje divizije“ slao Londonu 1944. g. spiskove srbijanskih gradova za odstrel.

– Potsetimo se da gensek KPJ/SKJ nije nikada lično, niti zvanično niti nezvanično, posetio ijedno masovno stratište Srba iz Drugog svetskog rata od kragujevačkih Šumarica preko Jasenovca, Jadovna i ostalih dvadesetak ustaških logora u NDH do Sremskog fronta, a kamo li da je prisustvovao zvaničnoj komemoraciji žrtava. Između ostalog, slanje srbijanske golobrade, bosonoge i potpuno neobučene mladeži na Sremski front 1945. g. protiv odlično naoružanih i opremljenih Nemaca i ustaša je još jedan dokaz „prevelike i iskonske ljubavi“ austrougarskog kaplara prema Srbima i Srbiji. Đeneral Milan Nedić kao upravnik okupirane Srbije je uspevao četiri godine da brani Srbiju na Drini i Savi od upada ustaških koljača iz NDH sve do „oslobođenja“ Srbije od strane Brozove prekodrinske soldateske da bi samozvani „maršal“ Broz uradio ono što nije uspelo poglavniku Paveliću za vreme Nedića slanjem srbijanske mladeži na Sremski (tj. ustaški) front direktno na „pod nož“ svojim Hrvatima i Nemcima.

– Odvajanje Vojvodine i KosMeta od ostataka Srbije nakon 1945. g. je čist antisrpski čin od strane novih komunističkih vlasti u Jugoslaviji. Iste te vlasti su na drugoj strani Jugoslavije stvorile Veliku Hrvatsku i Veliku Sloveniju bez ikakvih (kon)federalnih jedinica (npr. AP Krajina ili AP Istra…). Poznato je i to da je na osnovu svedočenja Dušana Bilandžića sam Tito 1974. g. u vezi sa donošenjem novog (konfederalnog) Ustava SFRJ izjavio da upravo i želi da od Srbije ostane samo Beogradski pašaluk. Ova izjava kao i sam Ustav SFRJ iz 1974. g. su za drugove iz „Novog plamena“ verovatno najčistiji dokazi Brozove „iskrene ljubavi“ prema Srbiji i Srbima.

– Fizičko zatiranje masovnih stratišta Srba u NDH nakon rata (betoniranje kraških jama u Hercegovini, kompletno uništavanje jasenovačkog logora smrti) je takođe za druga Gužvicu čist dokaz politike „bratstva i jedinstva“ novih KPJ/SKJ vlasti.

– Zakonska zabrana povratka proteranih Srba i „Crnogoraca“ iz 1945. g. na KosMet (oko 100.000 prognanika od strane nacifašističkih vlasti Velike Šipnije od 1941. do 1945. g.) od strane Brozove partizanštine je valjda čist vid srboljublja isto kao i veštačko stvaranje tri fantomske nacije (Muslimani, Makedonci i Crnogorci) od srpskog nacionalnog bića. Itd…

Protiv revizije titoističkih krivotvorina

U svom pamfletu se „istoričar“ Gužvica iz nekog razloga ne poziva na moj naučni članak objavljen u stručnom časopisu, a koji se upravo bavi pitanjem antisrpskog karaktera KPJ i jugokomunista (iako je Gužvica očito dobro pročešljao moju naučnu bibliografiju): “Antisrpski karakter Komunističke partije Jugoslavije”,  SerbianStudies Research, Vol. 3, No. 1, Novi Sad, 2012, str. 73−88, ISSN 2217-5210. Ovaj „propust“ se može objasniti samo na dva načina:

1) Ili dotični kamarad nije familijaran sa srpskom ćirilicom na kojoj je članak napisan.

2) Ili se rezultati istraživanja izneti u članku ideološko-politički ne uklapaju u propagandnu koncepciju portala „Novi plamen“.

Članak je, inače, objavljen u jednom od renomiranih stručnih časopisa iz oblasti društvenih nauka, a izdaje ga Naučno udruženje za razvoj srpskih studija u Novom Sadu. Časopis je indeksiran u EBSCO bazi podataka i podleže politici pune i rigurozne naučne recenzije članaka koji se u njemu objavljuju. Uredništvo broja časopisa u kome je objavljen moj članak o antisrpskom karakteru i politici KPJ se sastojalo od devet članova iz šest zemalja, a recenzenti nisu dostavili nikakve stručne primedbe na tekst članka tako da je objavljen onako kako je originalno i napisan izuzevši manje stilističke i gramatičke korekcije. Koliko drug Gužvica ima objavljenih znanstvenih članaka na istu ili sličnu temu u naučnim časopisima istog renomea nije mi poznato obzirom da se ne zna ni ko je ni šta je Stefan (Stipe?) Gužvica u naučnim krugovima. Za sve zainteresovane dostavljam link do skeniranog čitavog broja časopisa zajedno sa tekstom članka: https://www.scribd.com/document/97827970/Sotirovic-Serbian-Studies-Research-Novi-Sad-2012-clanak-ANTISRPSKI-KARAKTER-KOMUNISTICKE-PARTIJE-JUGOSLAVIJE-str-73-88#from_embed.

Da kamarad Gužvica nije od (istoriografske) struke govori činjenica da nije upoznat sa pravim stanjem u savremenoj srpskoj istoriografiji, a na to nas navodi njegovo pogrešno tvrđenje da „Uprkos svojoj neosnovanosti, ove teorije su naišle na široku podršku, i često se reprodukuju u masovnim medijima. U tome naročito prednjače istoričar Vladislav B. Sotirović i novinar Ratko Dmitrović“. Naime, u tzv. reviziji titoističkih laži u okviru zvanične brozombijevske titologije u poslednjih dvadesetak godina sigurno ne prednjači nikakav novinar Dmitrović niti moja malenkost već pre svega Miloslav Samardžić, Kosta Nikolić ili Bojan Dimitrijević. Gužvici očito da nije poznato da je na jugoslovenskim prostorima još 1980.-ih godina naučnu reviziju titoloških falsifikata započeo Veselin Đuretić, a ta revizija je baš ono što jednom Gužvici najviše i smeta. To je upravo i osnovna funkcija portala „Novog plamena“: borba svim sredstvima za cementiranje titologije!

Prof. Dr Vladislav B. Sotirović

Globalpolitik

Izvor: VIDOVDAN

Vezane vijesti:

Hrvatska kleptomansko-povesna hipertrofija | Jadovno 1941.