Mržnja zbog straha

Kada bi pitali prosečnog Nemca zna li koliko je Jevreja ubijeno u holokaustu, a da se dobije odgovor oko 600.000, šta bi to govorilo o političkoj kulturi Nemačke? Odgovora na ovo pitanje nema, jer u Nemačkoj je razvijena svest o zločinima njihovih najbližih predaka. Ono što je prethodilo tim zločinima je Hitlerovo rasplamsavanje strasti da bi se u nemačkom narodu osetio strah od neprijatelja – Jevreja i Roma, što je trajalo čitavu deceniju pre II svetskog rata. To je, dakle, bio uzrok. Krivica je u politici i te se politike Nemačka odrekla, jer je za svoj nacizam bila kažnjena.

Šta govori o političkoj kulturi Hrvatske kada prosečan Hrvat kaže da je ubijeno 60.000 Srba u Jasenovcu? Ako neko na takve odgovore i obraća pažnju, nema značajnijeg uticaja na odnos Hrvata prema žrtvama i nacionalnoj svesti, naprotiv. Takvi su odgovori, za razliku u Nemačkoj, najčešći. Svest o zločinima najbližih predaka nije razvijena, za razliku od Nemačke, jer hrvatski fašizam nikada nije bio kažnjen. Tu je prostor nešto kompleksniji, ne samo u domenu političke kulture.

U posleratnoj Nemačkoj niko nije pričao čak ni viceve o Jevrejima, jer se Nemačka ogrešila o jevrejski etnos. To u svojoj knjizi tvrdi nemački nobelovac Hajnrih Bel. Ima li iko ko tvrdi da se Hrvatska ogrešila o srpski etnos. Nema.

U Hrvatskoj povici „ubij, ubij Srbina“, pamfleti „Srbe na vrbe“ i druge maštarije traju decenijama s tim da je u Titovo vreme terminologija mržnje bila manje prigušena, a više izmenjena. Umesto „ubij, ubij Srbina“ na fudbalskim stadionima se čulo „Cigani, Cigani“ što je hrvatski sinonim za Srbe, pa je imalo isti konačan značaj. Ko u današnjoj Hrvatskoj rasplamsava strasti da bi hrvatski narod osetio strah od Srba? Niko. Strah od Srba postoji sve dok traje mržnja. I koliko će još dugo da traje?

Koreni mržnje kao uzroku zločinima sežu dublje u prošlost – od politike Ante Starčevića. Evo šta je otac domovine govorio za Srbe: „Nijesmo mogli nikako napraviti metlu da pometemo to tuđinsko smeće“ (str. 55)…“Slavoserbi su smetje naroda, versta ljudih, koje će svatko, ako se neda više kupiti i za zdjelu krumpirah, ljudih koje imati svatko bi se stidio … ljudih koji su po svojoj sužanjskoj naravi proti svemu što je dobro, slavno, veličanstveno“ … „Dok ne bude iz naroda iztrebljena, spasa neima“ (Nekolike uspomene, Djela Dra Ante Starčevića, Knjiga III, Zagreb 1894, str. 342).

Srbin može da voli hrvatsku domovinu, a kako i oca koji mu radi o glavi namenjujući mu istrebljenje?

Dakle, evo zametka kada su Srbi postali remetilački faktor za Hrvatsku. Hrvatska je metla od tada počela da radi i radi još i danas. Prvi smetlar nezavisne države Hrvatske u 20. veku Ante Pavelić nikada nije digao ruku na sebe zbog nacističke ideologije kao što su uradili Hitler i Gebels, niti je ikada linčovan od vlastitog naroda kao što je bio Musolini. Nije čak u vlastitom narodu bio izveden na sud pravde, već, naprotiv, godinama mu se uz blagoslov vlasti održava misa u bazilici srca Isusova u Zagrebu. Zamislite misu zadušnicu Hitleru u Nemačkoj.

Hrvatska je danas nezavisna, Srbi su pre II svetskog rata činili 25% stanovništva u Hrvatskoj, posle rata 12%. U poslednje tri decenije ili su pobijeni, ili proterani ili prešli u katolike tako da je ostalo ne više od 4% koji se izjašnjavaju Srbima, pa zašto onda mržnja još traje…i traje…!?

Zašto i strah traje!?

Manji je problem u svesti više u savesti, a problem savesti rešava crkva.

Autor: Saša Jovičić Eks

Izvor: Srpski narodni forum

Vezane vijesti: