Milan Bastašić (1931 – 2016.)

Bio je jedan od osnivača udruženja građana Jadovno 1941. Navršilo se osam godina od upokojenja.

Rođen je u Grubišnom Polju 30. januara 1931. godine u porodici Luke i Evice (r. Đukić), kao treće dijete. Otac mu je bio solunski dobrovoljac. Tadašnju četvorogodišnju osnovnu školu je završio u Grubišnom Polju.
Krajem aprila 1941. godine hrvatske ustaše mu hapse oca i osamnaestogodišnjeg brata Stevu i potom ih ubijaju u Jadovnu na Velebitu. Poslije masovnog masakra srpskog naroda na Bilogori i u Grubišnom Polju koncem septembra i početkom oktobra 1942, Milana su sa muškarcima ustaše otjerale u Jasenovac, a majku i sestru Jovanku u Sisak. Igrom slučaja se spašavaju iz logora.

Krajem rata, po oslobođenju Grubišnog Polja, pošao je u gimnaziju, a malu maturu položio u Daruvaru 1947. godine. Sanitetsku oficirsku školu završio je u Ljubljani 1950. i raspoređen na dužnost u Gospić, gdje je položio veliku maturu 1953. godine. Poslije premještaja u Zagreb, upisao se na Medicinski fakultet u Zagrebu i 1961. godine promovisan za doktora medicine.

Opštom medicinom u vojsci bavi se do 1964. godine kada dobija specijalizaciju Epidemiologije koju zajedno sa Javnim zdravstvom uspješno završava u Zagrebu, a polaže u Beogradu.
Doktorsku disertaciju odbranio je na Zagrebačkom sveučilištu 1982. godine. Učestvovao je u četiri objavljena naučna rada, vodio jedan naučno-istraživački projekat i objavio više od četrdeset stručnih i javno-zdravstvenih saopštenja i publikacija. Za vrijeme epidemije variole na Kosovu i Metohiji 1972. godine, rukovodio je suzbijanjem te bolesti u opštinama Klina i Istok.

Od 1972. do 1975. Bio je savjetnik u republičkom Sekretarijatu narodne odbrane SRH. U vojnoj hijerarhiji napredovao je do čina pukovnika u koji je unaprijeđen 1975. godine. Na posljednju dužnost u JNA – Upravnik Zavoda za preventivnomedicinsku zaštitu zagrebačke armijske oblasti – postavljen je 1980. godine. Savez komunista napustio je 1986. godine, a penzionisan je 1987. godine u 56. godini života.

Devedesetih godina se opredjeljuje za opstanak SFRJ, a poslije secesije Slovenije i Hrvatske jasno i javno brani interese, opšteljudska i nacionalna prava srpskog naroda Bilogore.

Spašavajući život, Hrvatsku je napustio 15. avgusta 1991. godine, da bi se uskoro vratio na Bučje kao dobrovoljac za rad u vojnoj bolnici vojske RSK.

Po završetku građanskog rata u Hrvatskoj živi u Beogradu, prvi je predsjednik Zavičajnog udruženja „Bilogora“ osnovanog 2008. sa sjedištem u Beogradu, kada uz niz intervjua i tekstova objavljuje i kapitalno djelo „BILOGORA I GRUBIŠNO POLjE 1941–1991.“

Bio je jedan od osnivača udruženja građana „Jadovno 1941.“
Sa Milanovim odlaskom na gubitku nisu samo najrođeniji, već i svi mi sa kojima je bio blizak i svi drugi za koje je Milan i svojim riječima i samim svojim postojanjem bio istovremeno i sjećanje i spomenik i opomena, pa i savjest našeg bilogorskog i srpskog roda.

Slava mu!

Ranko Radelić

Zavičajno udruženje „Bilogora“