Jovan Pejin: Stepinac, svetac iz pakla

Srbi i Rusi su jedini evropski narodi koje su rimokatolici žive spaljivali samo zato što su pravoslavni. Hitler je bio sumnjičav u uspeh istrebljenja Srba, Stepinac je verovao

Najnovija knjiga istoričara Jovana Pejina „Stepinac, balkanski Tomas de Torkemada“, o kardinalu Alojziju Stepincu, prevedena na ruski jezik, istorijski je i dokumentovan odgovor na pokušaj da se ovaj hrvatski crkveni poglavar beatifikuje, da se pretvori u svetitelja onaj koji je blagosiljao, nadgledao i nagrađivao masovne ustaške zločine nad srpskim narodom u NDH od 1941-1945. Pejin, istoričar, arhivski savetnik, svojevremeno direktor Arhiva Srbije, za „Pečat“ govori o ulozi Stepinca u genocidu nad Srbima u NDH, o antisrpskoj političkoj klimi u okruženju. Na početku razgovora, on ukazuje na istorijska dokumenta, svedočanstva o zločinima nad Srbima u NDH, i na saznanja do kojih je došao.

– Na osnovu raspoložive literature i arhivske građe koju sam koristio u radu stekao sam određeni pogled na ličnost i delatnost zagrebačkog nadbiskupa, a potom kardinala Alojzija Stepinca. Pogled sam dopunio čitanjem i korišćenjem arhivske građe nastale radom državnih organa Nezavisne države Hrvatske te mogu da zaključim: da je Dante Aligijeri bio živ 1941-1945, „Crkva u Hrvata“, Hrvati zajedno sa „novim Hrvatima“ odavno, već od 1946. godine, imali bi pravog sveca i „mučenika“ – izravno iz pakla! Koristio sam i proverene podatke Muzeja genocida u Beogradu, koji je ustanovio dr Milan Bulajić, relevantnu literaturu kao i arhivsku građu ustaške provenijencije iz zbirke Arhiva Srpske pravoslavne crkve. Našao sam mnogo podataka iz građe nastale radom organa nemačkih i italijanskih okupatora koja je predata sudu javnosti.

Zašto je knjiga najpre prevedena na ruski?

Rusi su, kao i Srbi, na udaru rimokatoličke propagande iz Poljske i Litvanije a sada i iz dela unijatske Ukrajine. Srbi su na udaru sa prostora savremene Hrvatske, a delimično i iz Mađarske. Srbima i Rusima je ugrožena duhovnost, a sa njom i civilizacijski i nacionalni identitet. Srbi, njihova elita, o civilizacijskoj ugroženosti manje razmišljaju, tačnije vrlo su nemarni, i ne pružaju čvrst otpor kakav bi trebalo da pruže – za razliku od ruske elite koja je beskompromisna. Elite oba naroda dobro znaju da su Srbi i Rusi jedini evropski narodi koje su rimokatolici žive spaljivali samo zato što su pravoslavni! Ovo je osnovni razlog zašto je knjiga prevedena na ruski jezik. Očekujem, vrlo brzo, da se knjiga pojavi i na engleskom jeziku, kako bi se i anglosaksonska javnost upoznala sa „misionarskim“ radom i „mučeništvom“ sveca iz pakla!

Da li ima novih momenata vezanih za ličnost Stepinca?

Naša javnost je uspavana pričom da je Alojzije Stepinac bio dobrovoljac u srpskoj vojsci i solunski borac. Ništa od toga! Njegovo dobrovoljstvo na Solunskom frontu je mit. Mit je demistifikovao hrvatski istoričar, dalmatinski katolik prof. dr Ljubo Boban, nimalo sklon jugoslovenstvu i Srbima… Istina, Stepinac se, u zarobljeničkom logoru u Italiji 1918, prijavio upravi logora da želi da stupi u jugoslovensku vojsku koja nije postojala, ali je mogao u srpsku. Stigao je u Solun kada je front već bio probijen a srpska vojska sa saveznicima već bila na Savi i Dunavu i počela prebacivanje preko ovih reka i Drine u srpske zemlje! Budući da je Alojzije Stepinac bio rezervni oficir hrvatskog domobranstva, posle doobuke je upućen na dužnost u vojsku koja nije bila ni srpska ni vojska Kraljevine SHS pošto mir sa Centralnim silama još nije bio sklopljen. Prošao je kroz Bitolj, Skoplje a najviše se zadržao na službi u garnizonu u Đakovici, sve do sklapanja mirovnih ugovora u Parizu 1920. Potom  je podneo ostavku na oficirsku dužnost i otišao u Zagreb. Ovo je najkraći opis dobrovoljačke vojničke dužnosti Alojzija Stepinca u srpskoj, odnosno vojsci Kraljevine SHS. Ovaj mit je bio potreban da, posle niza Nemaca, na čelo zagrebačke nadbiskupije bude izabran Hrvat, i da izbor potvrdi regent Aleksandar Karađorđević.

Koja su se sredstva koristila u cilju relativizacije i minimiziranja zločina NDH nad Srbima?

U jugoslovenskoj istoriografiji izvršena je ideološka politička relativizacija stvaranja Nezavisne Države Hrvatske, poređenjem ove države sa nemačkom komesarskom upravom 1941. u okupiranoj Srbiji a od avgusta vladom Narodnog spasa generala Milana Nedića. Zatim je sledio pokušaj da se holokaust u Srbiji, koji je sproveo Gestapo, poveže sa generalom Milanom Nedićem i da se on prikaže kao antisemita koji je učestvovao u uništavanju srpskih Jevreja i Roma, što je simbol politike podmetanja nacizma i antisemitizma Srbima kao narodu. Ustaše, hrvatski nacisti, posebna vojska NDH, za razliku od domobrana, poređena je i poredi se još uvek, sa legalnim organizovanim antifašističkim oslobodilačkim pokretom vlade Kraljevine Jugoslavije koja je imala sedište u Londonu, odakle je održavala diplomatske veze sa saveznicima i vodila odbrambeni rat u zemlji protiv snaga Osovine i njihovog saveznika NDH. Pored gerilskih aktivnosti u zemlji Jugoslovenske vojske u otadžbini, stalno se prikriva i zaboravlja aktivnost jugoslovenskih pilota u odbrani Engleske kao i delovanje jugoslovenske mornarice, naročito podmornice „Nebojša“, na moru!

Kako komentarišete stav SPC o genocidu nad srpskim narodom u NDH, a kako pokušaj baetifikacije Stepinca u Rimokatoličkoj crkvi?

Srpska crkva nije eclissia militaris, pa iako crkveni oci znaju šta se dogodilo sa njihovom pastvom u trožupanijskoj Hrvatskoj, u Bosni i Hercegovini, Lici, Kordunu, Baniji, Slavoniji, Sremu, Dalmaciji i Dubrovniku, govore u skladu sa hrišćanskom ljubavi prema bližnjima. To ne znači da su zaboravili genocidni zločin Hrvata kao naroda koji je podržala i predvodila „Crkva u Hrvata“ nego se drže reči patrijarha Germana izrečene u Jasenovcu septembra 1984: „Braćo, da praštamo – moramo, jer je to jevanđeoska zapovest, ali da zaboravimo – ne možemo!“ Zar izrečeni stav vrha SPC prema zločinu nad Srbima nije najbolja formulacija?

Što se tiče beatifikacije u Rimskoj crkvi – pa, veliki inkvizitor Tomas de Torkemada, iako se borio za veru lomačama na kojima su spaljivani živi ljudi, nije proglašen za sveca, kao i niz drugih ubica koji su u ime vere vodili vernike u zločine, ne samo u Evropi. Pokušaj beatifikacije nadbiskupa, potonjeg kardinala Alojzija Stepinca od strane „Crkve u Hrvata“ jeste produžetak zločina genocida nad Srbima… Stepinac se pojavio na istorijskoj sceni zajedno sa ustaškim pokretom pod pokroviteljstvom nacizma i fašizma. Kao prva ličnost „Crkve u Hrvata“, sa najvećim uticajem na pastvu, nečinjenjem ni jednog koraka protiv genocida ustaškog režima nad Srbima i drugima, učestovao je u istrebljenju pravoslavnog srpskog naroda da bi utemeljio hrvatsku državu, etnički i konfesionalno čistu. Sam Hitler je bio sumnjičav u uspeh istrebljenja Srba – Stepinac je verovao! Sve je znao! Dobijao je vesti od svojih poverenika, ne samo sveštenika i redovnika, nego i od predstavnika omladinske organizacije koja je bila pod njegovim visokim pokroviteljstvom a čiji su članovi, muški i ženski, aktivno učestvovali u ustaškim akcijama i pokoljima.

Kakav je položaj Srba u sadašnjoj Hrvatskoj?

Isto kao 1945. godine posle genocida u NDH. Nema razlike.

Hrvatska, nekadašnji deo poražene Austrougarske monarhije, vodila je u okvirima Jugoslavije borbu za njeno federalizovanje radi stvaranja Velike Hrvatske, neostvarenog političkog cilja nagoveštenog u razgovorima 1909. u Zagrebu hrvatskih političara sa prestolonaslednikom habzburškog trona Francom Ferdinandom. Plod ovog nezadovoljstva je genocid nad Srbima u trožupanijskoj Hrvatskoj sa Slavonijom 1914-1918, a zatim NDH 1941-1945, secesionističko-teroristička pobuna 1991. godine u Hrvatskoj i ratovi 1991-1999.

Sada je u Hrvatskoj malo drugačije. Posle terorističke pobune, izazivanja ratova i secesije Hrvatske, Srbi se deklarativno trpe a tajno se proganjaju. S vremena na vreme izbije eksplozija mržnje prema svemu što je srpsko, kao lomljenje ćirilskih natpisa. Uglavnom, netrpeljivost i pritisak na Srbe u Hrvatskoj se krije od EU, čiji čelnici gledaju Hrvatsku sa simpatijama iz rasističkih i konfesionalnih razloga. Netrpeljivost se, pored razbijanja i skidanja ćirilskih natpisa, vidi na sportskim stadionima koji su najbolji prikaz stava i mišljenja hrvatskog društva prema Srbima koje nije zvanično nego intimno i daje uvid u stvarno stanje. Političari okupljeni u Zagrebu, u organima vlasti i strankama, i drugim velikim centrima svojim reagovanjem ili nereagovanjem na ove pojave najbolje svedoče o hrvatskom primitivnom mentalitetu koji je osnova izbijanja mržnje na videlo javnosti.

Kao vrstan istoričar i iskusan arhivski savetnik, mnogo godina izučavali ste istoriju Vojvodine, ukazujući na opasnost od politički podgrejavanog autonomaštva.

Autonomija je neprirodna i nepotrebna za Srbe u državi koju su stvorili. Postavljam i ponavljam pitanje: u čemu je smisao autonomije Srba u Srbiji? Ne dobijam odgovor! Ponavlja se stalno kroatokomunistička teza o narodima i narodnostima Vojvodine, multikonfesionalna i multinacionalna oblast, što u suštini nije tačno. Sve nacionalne grupe slave jubileje doseljavanja, naročito od 18. i 19. veka, i oduvek žive u srpskom okruženju. Uvek su bili i sada su manjine. Srpska autonomija Vojvodine – to je duh podele jednog naroda i podsticanje netrpeljivosti među građanima. Kolebanje oko jedinstva srpskog naroda je njegov poraz, a autonomija pokrajine je sredstvo da se ovo stanje održava. Razmislite, uostalom, o prirodi ujedinjenja Banata, Bačke, Baranje i Srema, da podvučemo, „bez pregovora, bez uslova i bez pogovora“, a zatim o smislu autonomije Srba u Srbiji. Ovo podvlačimo iz razloga što je autonomija Vojvodine deo politike revizije granica u Evropi koju od 1920. vodi Nemačka!

Kako komentarišete stanje na Kosovu i Metohiji?

Stanje je katastrofalno! Arbanasi su, kao muslimani, zadovoljni pošto su pod evropskom okupacijom koja im je omogućila da imaju islamsku državu pod okriljem SAD, a posebno Nemačke i Velike Britanije. Isterali su najveći deo kaura, Srba, a potom, prema šerijatu, izvršili pljačku njihove imovine a u nastavku uništavaju srpska groblja, kao i spomenike kulture koji Albance podsećaju da su uljezi na Kosovu i Metohiji. Nisu još sasvim sigurni u plodove pljačke tuđeg, ali računaju na SAD, Veliku Britaniju, Nemačku i Tursku da će ih dalje štititi. U stvari, ne znaju „šta se iza brda valja“, što ne znaju ni Srbi koji su svesni da su zadržali ekspanziju uticaja SAD 20 godina.

Arbanasi pokušavaju da naprave državu na tuđoj teritoriji – srpskoj. Ponašanje arbanaške elite, naročito kada tvrde da Kosovo i Metohija nikada nisu bili u sastavu Srbije, jeste pokazatelj bahatosti malog siledžije iza leđa velikog. Stanje okupacije trajaće neizvesno dugo i zavisi od odnosa velikih sila, čak i Turske koja se najviše angažovala na Balkanu kao saveznik SAD i Nemačke u nadi da obnovi svoj uticaj i dovede balkanske hrišćane u stanje zavisnosti od Ankare. Naravno, Srbi ove sile na svojoj teritoriji ne žele i ne prihvataju, a naročito ne Tursku! Srbi su umorni od ratnih i političkih pritisaka, uskraćivanja njihovih prava kao naroda u Vojvodini, na KiM, ali i na drugim prostorima Balkana na kojima su se razvijale srpske države, na kojima su izgradili spomenike kulture, gde se govori srpski jezik i zarad kojih su vodili ustanke, ratove i revoluciju od 1804-1918, sve do kontrarevolucije 1941-1945, koja je zaustavila njihovo nacionalno konstituisanje a zatim i konstituisanje Jugoslavije na temeljima slovenske solidarnosti.

Lice sa Interpolovih poternica

Hteli ne hteli, vidimo Hašima Tačija, islamistu i džihadistu, okupanog, očešljanog, obrijanog i u evropskom odelu sa kravatom, na čelu Arbanasa na Kosovu i Metohiji. To je volja njegovih gazda i plod njihovog međusobnog kompromisa u Briselu. Pored toga što je to volja njegovih gazda, to je i nagrada za pomoć NATO-u u ratu protiv Srba i postignutog strategijskog cilja Nemačke u naporu da obnovi politički uticaj na pravcu ka Bliskom istoku. Njegova politička sudbina je vezana za strategijske ciljeve velikih sila u njihovom globalnom obračuna i njegova zvezda će toliko sijati. Podsetićemo slučaj Tači je deo stare evropske politike – ustanak Arbanasa 1911, pod nadzorom Habzburške monarhije, Nemačke i Italije imao je isti cilj ali je doveo do Prvog balkanskog rata i isterivanja Turske 1912, sa Balkana. Srbi su žrtva ove politike a ni Arbanasi nisu manje ugroženi. Njegova politička svest vezana je za bratstvo i fis i tako se ponašaju. Ne zna se koliko je po komandnoj odgovornosti Tači pobio Srba i Arbanasa i koliko je prodato pod njegovim nadzorom ljudskih organa. To što su srpski spomenici kulture uništeni i uništavaju se na KiM, to je deo opšteg muslimanskog stava da sve što nije u skladu sa islamom, mora se uništiti. Groblja i crkve su uništavani stalno i pre terorističke pobune na KiM a sada samo sledi nastavak. Napadana su srpska deca i odrasli više decenija od završetka Drugog sv. rata. Vesti su prikrivane pod nadzorom vrha KPJ/SKJ a istovremeno stvarana je partijsko-politička veza Zagreba i Prištine kojoj se pridružilo muslimansko Sarajevo, gde je stvorena arbanaška enklava studenata sa prostora KiM i zapadne Makedonije. Sve ovo stvorilo je Hašima Tačija! Teško da će se brzo izmeniti ovaj razmeštaj političkih i vojnih snaga, ali će se izmeniti. Zato ne treba gubiti nadu. Negujmo zavet svetog kneza Lazara, koji nas obavezuje da umnožimo narod i obnovimo državu!

Razgovarala Biljana Žiković

Fotografije Milan Timotić

(Pečat, 24. 6. 2016)

Izvor: Stanje stvari

Vezane vijesti:

„Svetac“ koji je pokušao da produži život NDH | Jadovno 1941.

Jovan Pejin: Evropa je nagradila Hrvate za zločine | Jadovno …

Sveštenik Darko Đogo: Stepinac je samo simbol, nije se nikad …

Zašto Stepinac nikada ne može postati svetac | Jadovno 1941.

Paradigma Stepinac | Jadovno 1941.