Hrvatski antifašizam preko Dražine kokarde

Srbi su jedini ujedinjujući faktor kad su Hrvati i Hrvatska u pitanju.

Postoje tamo različite političke ideje, stranke sa desnim i levim (kakvim-takvim) ideologijama; postoje Hrvati zaraženi evropejstvom i oni, takvih je možda i više, koji o evropskim integracijama misle sve najgore; ima u Hrvatskoj i rusofila i ljubitelja svega što stiže iz Amerike, i te razlike su vidljive, sudaraju se, nepomirljive su… i sve je tako dok se ne dođe do Srba. Tada se hrvatska javnost munjevito, kao što se roj pčela formira za nekoliko minuta, udružuje i svi misle isto. Evo slučaja sa đeneralom Dražom.

Hrvatska se već danima, u meri koja postaje neverovatna i za mnoge neobjašnjiva, bavi sudskim procesom u Beogradu koji bi mogao da dovede do neke vrste rehabilitacije brigadnog generala, Dragoljuba Draže Mihailovića, načelnika štaba Vrhovne komande Jugoslovenske vojske u otadžbini i ministara vojske, vazduhoplovstva i mornarice. Oglašavaju se svi, od seoskih kabadahija po Dalmatinskoj Zagori, sa zahvalnicom domovinskog rata na zidu, preko popova, medijskih komentatora, istoričara, političkih lidera, sve do predsednika Ive Josipovića. Svi misle i govore isto; Draža je ratni zločinac, on i njegovi četnici bili su fašisti, rehabilitacija bi dodatno opteretila odnose Srbije i Hrvatske.

U ADMINISTRACIJI ANTE PAVELIĆA

To govore ubeđeni hrvatski fašisti, raspoređeni po društveno marginalizovanim grupama i političkim organizacijama, to govore tzv. „nezavisni intelektualci“, sveučilišni profesori, istoričari, bivši partizani, nesporni hrvatski antifašisti… svi. Vesna Pusić, ministar inostranih poslova Hrvatske ide nešto dalje, pa dodaje da će ovo sa Dražom podeliti i samu Srbiju. Njoj je, eto, žao Srbije.

Inače, otac Vesne Pusić, Eugen Pusić, bio je visoki službenik u administraciji Ante Pavelića. Hrvatski državni arhiv čuva matični list Eugena Pusića (fond br. 487 – koji se odnosi na Ministarstvo oružanih snaga NDH) i tu nalazimo mnogo interesantnih podataka iz ratne biografije ovog čoveka. Uz ostalo, vidi se da je zakletvu ustaškoj vladi dao samo osam dana posle proglašenja NDH, da je u hrvatsku vojsku stupio prvog maja 1941. godine, te da je 1944. godine odlikovan prema naredbi „pročelnika Ustrojbenog odjela Ministarstva oružanih snaga NDH“. Pusić je iz rata izašao kao iz vagona voza koji je nepovratno odlazio u istoriju. Pod nerazjašnjenim okolnostima, bez ikakvih posledica, postao je uvažen i u novoj državi, doguravši do mesta profesora na „Pravnom fakultetu“ u Zagrebu, a redovni član „Jugoslovenske akademije znanosti i umjetnosti“ postao je 1983. godine.

Razume se, deca ni u kojem slučaju ne mogu da snose posledice delovanja svojih roditelja, ali u ovom slučaju Vesninog oca spominjem samo zato što sam ubeđen da bi bar ona mogla da se suzdrži i ćuti kada su ovakve rasprave na sceni. A da nije blagonaklona prema Srbima u Hrvatskoj i to je tačno.

Pisao sam o tome u „Pečatu“.

Mali je ovo prostor da predstavimo bisere iz lepeze najnovijih hrvatskih mišljenja o Draži, četnicima, Srbima, Drugom svetskom ratu. Sve se to u Hrvatskoj u ovih nekoliko dana pomešalo; Tito, za mnoge u Hrvatskoj komunistički monstrum i veliki ratni zločinac, koji je pobio „300 hiljada Hrvata kod Blajburga“, preko noći je postao „veliki borac protiv četništva i pobednik nad Dražom“; komunistički sudovi sada su u Hrvatskoj legitimni, sve je na svom mestu samo da bi se opravdala i osnažila službena kvalifikacija Titove Jugoslavije, da je Dragoljub Draža Mihailović bio ratni zločinac.

Hrvatska je utemeljena na antifašizmu, mi smo sa ustaštvom odavno raščistili uzvikuju Josipović, Pusić i ostali poznati i manje poznati Hrvati. Dodaju da su četnici, kao i ustaše, fašisti i da je ta priča zaključena. Spomenuta Pusić napominje da će sudski proces u Beogradu, ako okonča rehabilitacijom đenerala Draže, naneti veliku štetu Srbiji u međunarodnoj zajednici. Srbija, poznato je, ima veliki ugled u međunarodnoj zajednici.

Na žici Vesne Pusić tambura i Jelko Kacin, kadar Evropske unije za sve i svašta na Balkanu, najviše za posmatranje Srbije i Srba. Slučajno zaboravljajući činjenicu da je najbolji slovenački ekonomista Aleksandar Bajt (umro 2000. godine), po sopstvenom priznanju bio aktivni član Ravnogorskog pokreta Draže Mihailovića, Kacin tvrdi da Evrope sa zabrinutošću i velikom pažnjom prati šta se u Srbiji događa oko Draže Mihailovića. Laže, naravno. Koga u Evropi to interesuje? Sa tim se više ne zamajavaju ni u Srbiji. Ali, da se mi pozabavimo najnovijom manifestacijom hrvatskog odnosa prema fašizmu. Da ta silna halabuka nešto ne skriva? Upravo tako.

USTAŠE I DOMOBRANI

Hrvatska vlada, još od 1993. godine, redovno, svakog meseca, isplaćuje preživelim ustašama penzije. Znam da vam ovo zvuči neverovatno, ali je istina. Hrvatska, koja danas za sebe tvrdi da nije sledbenica „Nezavisne države Hrvatske“, da sa Pavelićem i njegovom državom nema nikakve veze i na ovaj način neguje uspomenu na tu monstruoznu fašističku tvorevinu. Kažem „i na ovaj način“, pošto nije jedini.

Iz hrvatskog Invalidsko-mirovinskog fonda prošlog meseca (mart 2012. godine) isplaćeno je 16.000 penzija pripadnicima regularnih snaga „Nezavisne države Hrvatske“, ustašama i domobranima. Istovremeno, vrlo je interesantan podatak da 9.500 građana Hrvatske prima penziju na osnovu učešća u partizanskom pokretu. Ove dve brojke vrlo su inspirativne za razne analize, poređenja, preispitivanja, ali tekst nije o tome i zato se vraćamo ustaškim penzijama.

Hrvatska istina nikada nije donela zakon o rehabilitaciji Ante Pavelića i ustaštva, formalno nije, ali je praktično u potpunosti rehabilitovala taj pokret; kroz primenu endehazijskih termina, naziva vojnih formacija i činova, kroz dozvolu ostarelim ustašama da se vrate (uglavnom iz Južne Amerike) i slobodno žive u Hrvatskoj, te na kraju kroz rešenja o penzijama za tu Pavelićevu bratiju.

Neko će reći da se najsnažnija veza NDH i savremene Hrvatske videla i vidi kroz odnos prema Srbima i svakoj zajedničkoj državi sa njima, i taj neko biće uveliko u pravu.

Svakog proleća, evo već dvadeset godina, najviša državna delegacija Hrvatske odlazi do varoši Blajburg, u Austriji, i na tamošnjem polju, mestu gde je kapitulirala ustaška vojska, polaže venac na spomenik ubijenim ustašama. Tačnije, održava sećanje i na tu vojsku, i na NDH. Zar se to može nazvati antifašizmom?

Šta god neko danas pričao, kako god tumačio Drugi svetski rat, „Nezavisna država Hrvatska“, kako to svojevremeno reče Franjo Tuđman, bila je željena i hiljadu godina sanjana hrvatska država. Istina, trajala je kratko, sticajem okolnosti, ali to je bila hrvatska država, sa svim svojim sadržajima, dometima i zločinima.

Hrvati se toga mogu stideti, ali se ne mogu odreći. Sudeći po uvažavanju Blajburškog spomenika i odlasku na to mesto, oni se toga i ne odriču.

Nedavno je Danijel Ivin, rođeni brat Slavka Goldštajna, pokrenuo inicijativu da se uredbom Vlade Hrvatske prekine, maltene zabrani, odlazak državnih službenika na poklonjenje senima ustaša ubijenih kod Blajburga. Sa službenih državnih adresa nema reagovanja. Ivina je podržao samo Savez antifašističkih boraca Hrvatske.

PORAŽENI FAŠISTI

Izjednačavanje ustaša i četnika, poravnavanje Ante Pavelića i Draže Mihailovića, stara je disciplina na ovim prostorima. Nisu to lansirali Hrvati, već komunisti, pobednici u građanskom ratu, koji su znali da nije moguće stvoriti buduću federalnu državu ako u nju najbrojniji narod (Srbi) uđu kao antifašisti, pobednici u ratu, a drugi po brojnosti, Hrvati, kao poraženi fašisti. Zato su ustaše i četnici postali isti i pred sudovima, i pred filmskim kamerama.

Ivu Josipovića i Vesnu Pusić niko ne podseća, ni u Hrvatskoj, ni iz Srbije, a trebalo bi, na razliku između ustaša i četnika. Niko da ih upita – pa ćemo to mi uraditi, nabrajajući u „Pečatu“ već objavljene podatke – kako se to legendarni Šarl de Gol, komandant Pokreta otpora u Francuskoj 1943. godine „zbunio“ i odlikovao Dražu „Ratnim krstom“. Tim povodom pred jedinicama francuske vojske čitana je pohvala u kojoj De Gol naziva Dražu Mihailovića „legendarnim junakom i simbolom najčistijeg rodoljublja“. Ili, šta bi predsedniku Amerike Hari Trumanu, da posthumno, 1948. godine, odlikuje Dražu Mihailovića ordenom „Legije zasluga“. Ili, ko to prevari čuveni „Tajms“ da je 28. jula 1946. godine, posle streljanja generala Mihailovića, objavio: „Svet se trese iz temelja. Mihailović, časni rodoljub, pao je kao žrtva i mučenik pod noge pobednika komunističke invazije sa istoka“.

Prvi grad u porobljenoj Evropi, koja je stenjala pod Hitlerovom čizmom, bila je Loznica. Grad su 31. avgusta 1941. godine oslobodili četnici Draže Mihailovića, pod komandom potpukovnika Veselina Misite. Već sutradan „Radio Moskva“ javlja da je Hitler doživeo prvi poraz na Balkanu, u Srbiji, gde su, pazite sada, „partizani oslobodili gradić Loznicu“.

Ta informacija došla je iz istog onog mozga koji je 1945. godine izjednačio ustaše i četnike, mozga koji to radi i danas. U Hrvatskoj, ali, žalosno je, i u Srbiji.

Izvor: PEČAT

Vezane vijesti: Ratko Dmitrović

Napomena redakcije portala Jadovno.srb.: Ovaj prilog je prvi put objavljen na našem portalu 06. aprila 2012. godine.