Džon Vajt: Ubistvo Jugoslavije

S obzirom na opštu satanizaciju Srba, koja je usledila tokom i nakon samog konflikta čije su ishodište bili destrukcija i cepanje SFRJ, dolazi se do zaključka da su Srbi u isto vreme bili i uzrok konflikta i jedini koji su u njega bili umešani

Presuda bivšem komandantu bosanskih Srba, Ratku Mladiću, izrečena na Međunarodnom krivičnom sudu za bivšu Jugoslaviju, podseća nas na brutalni konflikt kada su činjena zverstva na svim zavađenim stranama – računajući tu i NATO snage koje su, tokom 78 dana bombardovanja, prouzrokovale stotine civilnih žrtava.

Kao što je britanski dramaturg, laureat Nobelove nagrade, Harold Pinter opisao: „Akcije NATO-a protiv Srbije nisu imale apsolutno nikakve veze sa sudbinom kosovskih Albanaca; to je još jednom bila samo flagrantna izvedba brutalnosti snage Sjedinjenih Država Amerike.“

S obzirom na opštu satanizaciju Srba, koja je usledila tokom i nakon samog konflikta čije su ishodište bili destrukcija i cepanje Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije (SFRJ), dolazi se do zaključka da su Srbi u isto vreme bili i uzrok konflikta i jedini koji su u njega bili umešani. Takav narativ onoga što se dešavalo i što predstavlja jednu od najtragičnijih epizoda u istoriji Balkana jeste uvredljiv ne samo prema onima koji su patili, nego i prema samoj istini.

Destrukcija Jugoslavije je najveći zločin kojim se svi ostali zločini i zverstva počinjeni tokom konflikta mogu razumeti. Volja da se zaboravi na taj primordijalni zločin i da se sva pažnja najpre usredsredi na zverstva činjena tokom konflikta, koji je i posledica osnovnog zločina, nije zanemarljiva. Jer se ovde, zapravo, radi o nemilosrdnom i divljem imperijalizmu Zapada. On koristi regresivne nacionalističke i etničke pukotine koje su dugo razarale Balkan kako bi postigao svoj cilj razgradnje poslednje socijalističke države u Evropi nakon raspada Sovjetskog Saveza.

U državnom uređenju eh-Jugoslavije navedene pojave nacionalnih i etničkih podela uspešno su rešavane u korist zajedničkog jugoslovenskog identiteta oko koga su se građani mogli okupiti i ujediniti u jednu multi-etničku i multi-konfesionalnu državu, koja je bila simbol socijalne i ekonomske pravde tokom dužeg niza decenija. U tom pogledu Jugoslavija se pokazala veoma efikasnom u periodu posle Hladnog rata.

Problemi koji su zadesili Jugoslaviju usledili su osamdesetih godina posle dužničke krize koja je pogodila zemlju. Pod Titovim rukovodstvom Jugoslavija se uhvatila u koštac sa ambicioznim programom veoma teških investicija pre svega u cilju ubrzanja razvoja najsiromašnijih regiona, poboljšanja životnog standarda građana i postizanja modernizacije industrije i njenih infrastruktura. Predviđeno je da se realizacija programa obavi u uslovima radničkog samoupravljanja uspostavljenog u pedesetim godinama prethodnog veka, sa ciljem da se rukovođenje preduzećima decentralizuje i usmeri ka neposrednim proizvođačima stvarajući, na taj način, mogućnost običnom radniku da neposredno učestvuje u važnim ekonomskim pitanjima i, sledstveno tome, unapređuje socijalistički sistem koji je sve to podrazumevao.

U svakom slučaju, ekonomska sloboda preduzeća, saglasno pravilima samoupravljanja, omogućila je zaduživanje radi investiranja. Tokom 1970-ih zaduživanje je izmaklo kontroli. Velika ponuda kredita sa niskim kamatnim stopama i na neodmereni način izvršena raspodela sredstava snažno su vodile u hiper-inflaciju. Posledice takvog stanja su da, posle dužničke krize, obavezno sledi recesija u privređivanju. Normalna reakcija je da najrazvijeniji i najbogatiji delovi zemlje više ne žele da subvencionišu siromašne. Konstatujemo, dakle, sličnu šemu kao što je danas slučaj sa pokretom za nezavisnost Katalonije u Španiji, koja se takođe oslanja na ekonomske pretpostavke. (Više o tome malo kasnije.)

Narastajući proces etničkih tenzija, iskorišćen od strane nacionalista, kulminirao je u unilateralnoj deklaraciji o nezavisnosti Republike Slovenije 1990. godine. Odluka je doneta na bazi rezultata referenduma čije je organizovanje predstavljalo kršenje Ustava SFRJ. Hrvatska je odmah sledila primer Slovenije a Zapad je, ne časeći ni časa, priznao nezavisnost obe republike. To je suštinski najbitnija činjenica koja je uslovila nestabilnost stvarajući uslove za brutalni konflikt koji je nastao kada je centralna vlast, čineći ono što bi svaka suverena vlada u svetu radila kada je secesija u pitanju, insistirajući na uspostavi reda i primeni važećih zakona.

Da bismo se osvrnuli na katalonsku nezavisnost morali bismo ovde napraviti kraći iskorak kako bi osvetlili praksu Zapada i princip koga se drže, odnosno princip „dve težine, dve mere“ (dva aršina) u slučaju priznavanja secesionizma nastalog u ondašnjoj Jugoslaviji, i odbijanju da se to isto prizna u slučaju Katalonije u današnjoj Španiji. Smrad licemerja je nepodnošljiv kada se uzmu u obzir činjenice koje su samo dodatni dokaz da za Zapad nacionalni suverenitet važi samo kada su u pitanju saveznici ili one države koje su dovoljno jake da izdrže njeno kršenje u interesu širih hegemonističkih ili ekonomskih ciljeva. To je etika koja važi za modernu Rimsku imperiju – zakon jačeg. Etika koja se nalazi u korenu međunarodnog poretka našeg vremena, bez obzira na eterična i plitkoumna mudrovanja koja su neumorno ponavljana od strane Vašingtona i njegovih saveznika uporno se pozivajući na „demokratiju“ i „ljudska prava“.

Pisac i profesor političkih nauka, gospođa Suzan Vudvord (Susan Woodward), ovo je istakla uz određene nijanse: „Priznavajući slovenačku i hrvatsku nezavisnost, Evropska unija nije samo stvorila nove države, nego je razorila jednu postojeću – Jugoslaviju.“

Tokom Drugog svetskog rata, Hitlerova mržnja prema Srbima prevaziđena je samo u mržnji prema Jevrejima. Britanski istoričar Entoni Bivor (Anthony Beevor) otkriva kako je za vreme rata fašistički diktator „bio opsednut željom za osvetom nad srpskom populacijom“ (zbog srpskog antinacizma). Jugoslavija je morala biti rasparčana i njeni delovi se moraju dati Mađarskoj, Bugarskoj i saveznicima Italije. Hrvatska je postala italijanski protektorat sa fašističkom vladom na čelu, dok je Srbiju okupirala Nemačka.

Ironija je da ono što nije uspeo Hitler – da rasparča Jugoslaviju – posle pet decenija Zapadu uspešno polazi za rukom.

Džon Vajt (John Wight)  je pisao za niz novina i vebsajtova širom sveta uključujući Indipendent, Morning star, Hafington post, Kaunterpanč, Forin polisi i druge. Redovan je komentator za Raša tudej i Bi-bi-si radio. Napisao je memoare o petogodišnjem životu u Holivudu gde je radio u filmskoj industriji pre nego što se posvetio antiratnom aktivizmu u Sjedinjenim Državama posle terorističkih napada na Njujork 9. septembra 2001. godine. Trenutno radi na knjizi koja se bavi ulogom Zapada u Arapskom proleću

Posrbio sa francuskog: Dragoslav Pakić

Izvor: Stanje stvari

Vezane vijesti:

Bivši agent CIA: Dobili smo zadatak da rušimo Jugoslaviju i …

Sve laži, koje u poslednjih dvadeset godina važe za srpsku krivicu, mogu se svesti pod – đubre!