Devetogodišnjica upokojenja patrijarha Pavla; Otkrivanje spomenika u Beogradu

Podizanje spomenika u Tašmajdanskom parku blagoslovio je Njegova svetost patrijarh srpski Irinej.

Vajar Zoran Maleš, autor spomenika izlivenog u bronzi, visokog 1,8 metara, predstavio je patrijarha Pavla u sjedećem položaju, blago pognute glave, tako da odiše skromnošću i duhovnošću.

Spomenici patrijarhu srpskom Pavlu, otkako se upokojio 15. novembra 2009. godine, podignuti su u Leposaviću, Bajinoj Bašti i Trebinju.

Patrijarh srpski Pavle preminuo je 15. novembra 2009. godine u 95. godini na Vojnomedicinskoj akademiji u Beogradu, gdje je na liječenju proveo posljednje dane, a prema sopstvenoj želji sahranjen je u manastiru Rakovica, gdje njegov grob danas posjećuje na hiljade pravoslavnih vjernika.

Patrijarha Pavla, koji je bio omiljen među narodom zbog svoje skromnosti i istinoljubivosti, na posljednji počinak ispratilo je više od 600.000 ljudi.

Bio je 44. patrijarh Srpske pravoslavne crkve i na tronu Svetog Save nalazio se 19 godina, a u tom periodu osnovana je Akademija Srpske pravoslavne crkve za umjetnost i konzervaciju, u javne škole vraćena je vjeronauka, a Bogoslovski fakultet vraćen je u okrilje Univerziteta.

Patrijarh Pavle bavio se i naučnim radom, a njegova najznačajnija objavljena djela, koja su štampana i kao dopunjena izdanja su „Monografija o manastiru Devič“, besjeda „Život po Jevanđelju“ i „Molitve i molbe“.

Lična biblioteka patrijarha Pavla pripala je fondu Biblioteke srpske Patrijaršije i ima status kulturnog dobra, a čuva se u prostorijama konaka Manastira Svetog arhangela Mihaila u Rakovici.

Patrijarh Pavle rođen je kao Gojko Stojčević u porodici zemljoradnika 11. septembra 1914. godine u selu Kućanci kod Donjeg Miholjca, u Slavoniji, gdje je završio osnovnu školu.

Nižu gimnaziju završio je u Tuzli, višu gimnaziju i šestorazrednu Bogosloviju u Sarajevu, a Bogoslovski fakultet u Beogradu. Dvije godine je studirao medicinu u Beogradu, a prije odlaska u gimnaziju boravio je u manastiru Orahovica na pripremama za školu.

Ispit zrelosti položio je u Šestoj muškoj gimnaziji u Beogradu, koju je pohađao vanredno da bi mogao uporedo da upiše i Medicinski fakultet.

Drugi svjetski rat zatekao ga je u rodnoj Slavoniji, odakle je prebjegao u Beograd, gdje je, da bi se mogao izdržavati, radio fizičke poslove na građevinama i dokovima.

U proljeće 1942. godine njegov školski drug jeromonah Jelisej odveo ga je u Manastir Svete Trojice u Ovčaru, a od 1944. radio je kao vjeroučitelj i vaspitač u Banji Koviljači, u domu za djecu izbjeglu iz Bosne.

Te godine je obolio od tuberkuloze. Odatle je, iz zdravstvenih razloga, otišao u manastir Vujan, u selu Prislonica, između Čačka i Gornjeg Milanovca, gdje je bio do 1946. godine i gdje se izliječio od tuberkuloze.

Zamonašio se 1948. godine u manastiru Blagovještenje u Ovčarsko-kablarskoj klisuri i dobio ime Pavle, koje mu je dao iguman Julijan Knežević. Te godine je rukopoložen u čin jerođakona.

Bio je sabrat manastira Rača u Podrinju, a radio je i kao pomoćni nastavnik Bogoslovije „Svetog Kirila i Metodija“ u Prizrenu. Jeromonah postaje 1954, ubrzo protosinđel, a 1957. godine arhimandrit. Od 1955. godine dvije godine je bio na postdiplomskim studijama u Atini.

Za episkopa raško-prizrenskog izabran je 29. maja 1957. godine i na Kosovu i Metohiji je proveo 33 godine.

Na vanrednom zasjedanju Svetog arhijerejskog sabora 1. decembra 1990. biran je novi patrijarh između trojice kandidata tajnim glasanjem, ali pošto nijedan nije dobio dovoljan broj glasova, izbor je obavljen žrijebom na takozvani apostolski način tako što je arhimandrit tronoški Antonije izvukao ime budućeg patrijarha.

Tako je Pavle postao 44. patrijarh SPC. Ustoličen 2. decembra 1990. godine u Sabornoj crkvi u Beogradu, a tom činu je prisustvovalo 12 episkopa, 12 sveštenika i 13 đakona.

Patrijarh Pavle je tada istakao da mu je jedini program rada – Jevanđelje.

Posjetio je brojne pravoslavne crkve – carigradsku, aleksandrijsku, jerusalimsku, rusku, bugarsku, rumunsku, grčku, gruzijsku, kao i srpske eparhije i parohije u Americi, Kanadi, Australiji, Mađarskoj i Rumuniji.

Objavio je dvije knjige – „Pitanja i odgovori čtecu pred proizvodstvo“ i „Devič, manastir Svetog Joanikija Devičkog“. Zaslugom Patrijarha Pavla objavljeno je i dopunjeno izdanje „Srbljaka“.

Bio je počasni doktor Bogoslovskog fakulteta i Akademije Svetog Vladimira u Njujorku.Govorio je grčki, ruski i njemački jezik.

Vlada Srbije je 13. januara 2005. imenovala patrijarha Pavla za počasnog predsjednika Fonda za Kosovo i Metohiju.

Tokom posjete Rusiji u januaru 2002. godine partrijarhu Pavlu su uručene dvije značajne nagrade – Međunarodnog fonda za unapređenje jedinstva pravoslavnog naroda i Fonda Svetog apostola Andreja Prvozvanog.

Odlikovan je državnim Ordenom Nemanje prvog stepena, Ordenom Karađorđeve zvijezde prvog stepena i ruskim ordenom „Dostojanstvo“ zbog „značaja koji je imao u danima iskušenja kroz koje su srpski narod i Crkva prošli“.

Od 10. novembra 2007. godine patrijarh Pavle bio je na liječenju na VMA u Beogradu, a upokojio se 15. novembra 2009. godine.

Patrijarh Pavle je, prema sopstvenoj želji, sahranjen u manastiru Rakovica, gdje njegov grob danas posjećuje na hiljade pravoslavnih vjernika.

Izvor: RTRS

Vezane vijesti:

Patrijarh Pavle još čeka oreol sveca

† Patrijarh Pavle – Beseda u Prebilovcima 1991.

Miladin Subotić: Patrijarh Pavle – Njegovo delo i mi