Serbian
Armenian
Croatian
Dutch
English
French
German
Greek
Hebrew
Hungarian
Italian
Norwegian
Polish
Russian
Slovenian
Spanish
Ubijeno je više od 70 Srba iz Dračeva, Sjekosa, Kljenka, hercegovačkih Glušaca, Dubravice, Kolojanja, Cerovice, Višića i pojedinaca iz drugih mesta.
Selo Dračevo se nalazi u opštini Čapljina, na plodnoj zemlji, sa leve strane reka Neretve i Krupe, preko puta Gabele, a ispred Metkovića.
Sve do 19. veka u Dračevu su živeli samo Srbi i muslimani. Danas je to veliko i čisto hrvatsko selo.
Srbi iz Dračeva su užasno postradali u hrvatskom Pokolju 1941, a 1992. su proterani sa svojih ognjišta, dok su im materijalna dobra opljačkana ili uništena.
Hrvati iz Dračeva, pohapsili su pred Vidovdan 1941, sve svoje komšije Srbe, odrasle muškarce i zatvorili ih u putarsku kuću. Posle dva sata prebacili su ih u podrum železničke stanice Krupa. Tu su doveli i zatvorili i Srbe iz hercegovačkih Glušaca, Kljenka, Višića i Srbe koji su tu bili na dužnosti čuvara železničke pruge, tako da su ukupno zatvorena 44 Srbina.
Najveći koljači Srba iz Dračeva su bili Božo Krvavac, Luka Bulum, Ivan Koncul, Ante Jurica, Pero Marković, Martin Prnjić, Ilija Raič, Jozo Raič, Luka Jurica, Ilija Prnjić, Marko Mišić, Šćepo Pažin i drugi.
Devastirani spomenik pobijenim žrtvama na Krupi kod Dračeva.
Ustašama iz Dračeva pridružila se i grupa iz ustaškog vrha u Čapljini i dvojica zločinaca iz sela Hotanj. Nastalo je stravično mučenje i prebijanje nemoćnih i nedužnih ljudi. Kundacima, kocima, nogama i drugim, lomljene su im kičme, vilice, zubi, nosne kosti… Čupali su im brkove i brade, bacali ih na gomilu i po njima gazili. Ubijanja su vršena u neposrednoj blizini.
Pukim slučajem preživeli su Vukan Lojpur i Jovo Ćorić iz Dračeva. Hrvat Rebac Tomo doveo je Vukana na gomilu ubijenih i polumrtvih Srba i pucao u njega dva puta, ali nijedan metak nije pogodio telo žrtve.
Ćorić Jovo je bio teško ranjen u glavu.
Jovo i Vukan su se pritajili među leševima. Zločinci su posle ubijanja otišli u obližnju birtiju Hrvata Bože Krvavca gde su pili i veselili se uz harmoniku. Vukan i Jovo su to iskoristili i pobegli. U toku noći Hrvati su se vratili na mesto zločina. Ubijene i one koji su još davali znake života su zatrpali u iskopanu rupu. Sutradan su taj teren, zajedno sa zatrpanom rupom, preorali i na njemu zasejali sirak a potom pohapsili Srbe sa područja Donjeg Hrasna – Kolojanja, Dubravice i Cerovice i još neke.
Naredne noći su ih sve poubijali.
Prvo su dio njih poklali na desnoj strani Neretve, na lokalitetu Opuzen blizu Gabele. Potom su se vratili do željezničke stanice Krupa i preostale Srbe kamionima odvezli do varošice Opuzen ispod Metkovića i tamo ih ubili.
Sa njima je ubijen i Strahinja Toholj (Lazara) iz Čapljine, koji je prethodne noći pobegao sa jame u Hutovu, ali je uhvaćen negde u Popovom polju pa vozom sproveden do Krupe.
Spomenik pobijenim žrtvama na Krupi kod Dračeva.
U pomenutim zločinima ubijeno je više od 70 Srba iz Dračeva, Sjekosa, Kljenka, hercegovačkih Glušaca, Dubravice, Kolojanja, Cerovice, Višića i pojedinaca iz drugih mesta.
Posle rata tela žrtava su preneta na pravoslavno groblje u Dračevu, gde im je podignut spomenik. Međutim, i ovde srpske žrtve nisu imale mira pa je spomenik 1992. oskrnavljen i delom porušen.
Priredio: Milenko Jahura
Vezane vijesti:
2 Responses
O,boze sto god spomenete meni je poznato kroz pricu moje babe i majke,sirotice,Naime i ovdje je stradao babin brat Jevto iii Jefto Dedijer,a iza sebe je ostavio tri sina i cerku,koji su redovno dolazili u Pocitelj kod tetke,Posle je Jevto sin popravio kucu porodicnu gde smo ma svracali kada se vracamo sa mora.Deacevo je lepo selo,Sudbino sto bas nas ovako kazni pa nisam imala ni ujaka ni dedu ni strica,ostala baba sa sirocicima,cerkom i snajom Krstinjom iz Prebilovaca sestra Vojka Dragica.Kada sam radila u Generalstabu Bg.i kada me maltetirao jedan Era,pukovnik kazala sam mu ovako:slusajte g-dine pukovnice,da moji ujaci nisu pobijeni neko od njih bi bio na vasem mestu,a vas nebi nigde bilo,Od tada sam bila mirna na svom radnom mestu u zgradi A u Nemanjinoj,
Postovana Ljiljanka,
baku Krstinju o kojoj pricate sam licno poznavao. Umrla je 1994 ili 1995 godine,nisam siguran, I sahranjena je u Mostaru tokom posljednje rata. Muza su joj ubili 1941 u Prebilovcima. Ona je vec bila u drugom stanju I rodila kao udovica sina (Mile).
Mile se ozenio I dobio kcerku à kasnije I unuku. Imaju nasledstvo I imanje u Pocitelju gde sam dolazio ponekad. Jos uvek zive u Mostaru. Dobri smo prijatelji I poznajemo se 40-ak godina. Nekada smo skupa isli u ribolov na Neretvu.
POZDRAV.