Bez obzira na eventualna reagovanja na ovu knjigu, autor konstatuje jednu tragičnu činjenicu da su Srbima „braća“ Hrvati naneli najveća zla u čitavoj istoriji srpskog naroda. U tome Hrvati daleko, daleko nadmašuju sve druge srpske neprijatelje zajedno:
Tursku, koja je vladala srpskim zemljama blizu pet vekova, poslije poraza srpske vojske na Kosovu 1389. godine;
Austrougarsku, koja je na Berlinskom kongresu 1878. godine dobila mandat da okupira srpsku Bosnu i Hercegovinu, a potom anektira 1908. godine. Ova država je 1914. godine izvršila agresiju na Srbiju i Crnu Goru, čime je otpočeo i Prvi svetski rat. U tome agresivnom napadu, Srbi su imali oko 1.250.000 žrtava, ali su taj broj žrtava premašili Hrvati u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj. U redovima austrougarske vojske, koja je činila masovne zločine u okupiranoj Srbiji, bio je i znatan broj vojnika Hrvata;
Bugarsku, koja je 56 puta napala Srbiju bez objave rata i činila stravične zločine na okupiranoj srpskoj zemlji, ali se to ne može porediti sa zločinima genocida koji su činili Hrvati;
Nemačku, koja je takođe bez objave rata 6. aprila 1941. godine napala Srbiju, uništivši zgradu Narodne biblioteke u čijem je plamenu izgorelo oko 500.000 knjiga – čItava istorija i pamet naroda – i ubivši u vazdušnom napadu na Beograd oko 8.000 nedužnih građana Beograda. Nemačka je držala Srbiju pod okupacijom od 1941. do 1944. godine. Nemci su, između ostalog ubili i veliki broj srpskih talaca, što je zločin posebne vrste nad civilima, ali se to ni izdaleka ne može meriti sa zločinima nad Srbima koje su počinili Hrvati. Mađarska, Italija, Rumunija i Albanija su činile velika zla Srbima, ali je to gotovo zanemarivo u odnosu na zla koja su Srbima počinili Hrvati;
NATO i Sjedinjene Američke Države, koje su 78 dana i noći 1999. godine permanentno iz aviona i sa brodova bombardovali Srbiju i Crnu Goru, ubijali nedužne stanovnike i uništavali materijalna dobra srpskog naroda i to samo zato, što je u skladu sa međunarodnim pravom, Srbija htela da na svojoj državnoj teritoriji (Kosovu i Metohiji) uguši oružanu pobunu svojih stanovnika – Šiptara.
Naravno, u pozadini te agresije stoji i odluka za nasilno uspostavljanje vojne baze na državnoj teritoriji Srbije – na Kosovu.
Svi ovi agresori na srpske zemlje, svojom agresijom, naneli su ogromne štete srpskom narodu i time sprečavali i usporili njegov društveni i ekonomski razvoj. Ali zla koja su Hrvati počinili Srbima, neuporedivo su veća.
Hrvati su skrivili i nepotreban ustanak Srba 1941. godine koji je bio samo reakcija na genocid Hrvata. Hrvati su krivi i za usmeravanje srpskog oslobodilačkog pokreta protiv vojske Italije i Nemačke, koja se, uglavnom držala međunarodnih propisa i to samo sa ciljem da u tim sukobima Srbi ginu, kako bi oni nesmetano mogli da uništavaju pripadnike srpskog naroda, naročito u svojim logorima smrti.
Hrvat, Josip Broz Tito i njegovi drugovi Hrvati: Andrija Hebrang, Vladimir Bakarić, Ivan Ribar i dr. ukinuli su teritorijalnu podelu Jugoslavije na predratne banovine i uveli Republike, čime su stvorene sve realne pretpostavke za raspad Jugoslavije 1990. godine.
Hrvati su masovnim genocidom nad Srbima iz BiH izmenili etničku i versku sliku stanovnika BiH i time omogućili stvaranje zasebne republike BiH u posleratnoj Jugoslaviji. Time je, zapravo, od srpskog naroda pravoslavne vere podeljenog na tri vere stvorena zasebna republika.
Dugo bi se još mogla nabarajati zla koja su Hrvati, sticajem povoljnih istorijskih prilika, počinili Srbima i to samo zato da bi na srpskoj zemlji, kako je napred opisano i srpskoj nevinoj krvi, stvorili svoju državu.
Bilo bi nepravedno ako bismo u svemu ovome izostavili i srpsku stranu. Tu je najprije greška srpskog oslobodilačkog pokreta koga je predvodio u Srbiji Draža Mihailović. Kada se taj pokret u Srbiji privremeno pasivizirao zbog represije koju su primenjivali Nemci, predsednik srpske ratne vlade general Nedić, predložio je Mihailoviću da svoje snage iz Srbije prebaci na teritoriju Nezavisne Države Hrvatske i tamo zajedno sa srpskim snagama spreči Hrvate u vršenju genocida. Mihailović taj predlog nije prihvatio.
Srpske ustaničke snage na prostorima Nezavisne Države Hrvatske nisu imale dovoljno stručnih, političkih i vojnih kadrova, pa su nagovorene od hrvatskih nacional-komunista da napadnu Italijane i Nemce, što je bila fatalna greška. Umesto da svoje skromne snage (glavna vojska je bila oterana u zarobljeništvo) usmere na spasavanje ugroženog srpskog stanovništva, ustanici su trošili svoje snage u nepotrebnom i nekorisnom ratu, umesto da spasavaju svoj narod.
Srpski politički kadrovi koji su predstavljali većinski narod u Jugoslaviji, priklonili su se hrvatskim nacional-komunistima koje je predvodio Josip Broz Tito i ništa ozbiljno nisu preduzeli da se poslije rata ustanovi bar približan broj srpskih žrtava. Oni čak nisu ništa preduzeli da se sačuvaju građevinski tragovi bar logora Jasenovac – da se konzerviraju. Nisu ništa uradili da se urede grobne površine masovnih grobnica u Donjoj Gradini, kao delu jasenovačkog logora. Razlog za to treba tražiti u komunističkoj ideologiji u kojoj je primat dat radničkoj „klasi“, a ne naciji. Komunisti su internacionalne, a ne nacionalne orijentacije. Ipak, pošto ratni zločini ne zastarevaju, ovim srpskim komunistima može se i posmrtno suditi za nemar i skrivanje zločina genocida.
Najgore je to što političko i stručno rukovodstvo Srbije i Crne Gore, koje je predstavljalo smanjenu Jugoslaviju, nije ništa preduzelo poslije raspada Jugoslavije da Republika Hrvatska, kao pravna naslednica Nezavisne Države Hrvatske, obešteti bar one srpske žrtve koje su vlasti Nezavisne Države Hrvatske proterale u Srbiju tokom Drugog svetskog rata i zadržale njihovu celokupnu imovinu, uključujući fabrike, banke, trgovine, kuće, zemljišta i drugo. Ova prognana srpska populacija broji se na stotine hiljada.
Ni poslije više od pola veka, Skupština Srbije nije utvrdila državni status nacističke Nezavisne Države Hrvatske. Ništa ozbiljno nije preduzeto da se prouči arhivska građa u kojoj se koliko-toliko nalazi dokumentacija o zločinima u Hrvatskoj i da se o tome obavesti svetska javnost. I arhiva koja postoji prepuštena je propadanju i manipulaciji. Tako je predsjednik Vlade Republike Srpske, Milorad Dodik, potpisao 27. oktobra 2000. godine ugovor u predaji dokumentacije Spomen-područja Jasenovac Muzeju holokausta u Vašingtonu koji je odbio da prikaže izložbu o Jasenovcu i ugovorio da građu vrati Republici Hrvatskoj. Ovom građom trebalo je dokazati pravo na obeštećenje srpskih i romskih žrtava.
Ovakav postupak predsednika Vlade Republike Srpske ima karakter krivičnog dela.
Ni veliki Muzej holokausta „Jad Vašem“ u Jerusalimu, sledeći postupak Muzeja holokausta u Vašingtonu, nije prihvatio prikazivanje izložbe o zločinima Hrvata u Jasenovcu.
Ovom se previše ne treba čuditi ako se zna da je u najužem centru Beograda, izložbene prostorije Muzeja žrtava genocida na Trgu Nikole Pašića 11, direktor Muzeja istorije Jugoslavije Ranko Bugarćić, odobrio dana 23. maja 2000. godine prostorije Muzeja i izbacio izložbu Koncentracioni logor Jasenovac 1941-1945. godine.
Prvi opštinski sud u Beogradu poslije šest meseci odbija tužbu Muzeja žrtava za ometanje poseda!?
Jevrejske organizacije su uspele da dobiju milijarde dolara odštete za žrtve holokausta. Sada potražuju od Austrije oko 18 milijardi dolara. Srpske i romske žrtve genocida nisu dobile ništa. Jevrejski zatočenici logora smrti Jasenovac primaju odštetu od Republike Hrvatske, a srpske i romske ne primaju ništa. To je i razumljivo kada sa strane Savezne Republike Jugoslavije, Republike Srpske, Republike Srbije i Republike Crne Gore, nije podnet nikakav zahtev Republici Hrvatskoj koji bi se odnosio na obeštećenje žrtava genocida u Drugom svetskom ratu.
(Podatak uzet iz knjige dr MIlana Bulajića „Jasenovac na sudu“).
Možda za ovakav stav prema žrtvama srpskog naroda u Hrvatskoj, u prvom redu Republike Srbije, treba tražiti u tajnim dogovorima hrvatskog predsednika Franje Tuđmana i srbijanskog Slobodana Miloševića. Nešto o tome nagoveštava i tekst objavljen u „Ekspres“ 11. i 12. januara 2003. godine pod naslovom: „Oluja“ dogovorena u Beogradu“. Evo toga teksta:
„Mada su Srbi proterani iz Hrvatske oduvek tvrdili da su operacije „Bljesak“ i „Oluja“ dogovorene, osim sa velikim silama, i sa zvaničnim Beogradom, odnosno sa Slobodanom Miloševićem, u samoj Hrvatskoj se proteklih meseci počelo govoriti o „najuspješnijoj akciji u povijesti domovine“ na drugi način.
Iz nezvaničnih izvora se moglo saznati da je Franjo Tuđman svojevremeno potrošio na lobiranje skoro dve milijarde dolara i privremeno ispraznio državnu kasu kako bi dobio blagoslov za „čišćenje“ Hrvatske od onih koji odlučuju šta je u svetskoj politici ispravno, ali i od Slobodana Miloševića. Hrvatska je privremeno ostala bez državnih deviznih rezervi, a veliki dio kolača pripao je i Slobodanu Miloševiću, jer je Tuđman smatrao da sve lobiste treba platiti.
Da li namerno ili možda nesmotreno, diplomati zemalja koje odlučuju šta je ispravno u svetskoj politici, potvrdili su, mada neupućeni u tačne cifre, da je dobar dio deviza iz Tuđmanovog upada u državnu kasu, stvarno završio – kod Miloševića.
Niko doduše nije utvrdio koliko su lobisti potrošili državnih para. Međutim, Ivan Zvonimir Čičak, nekadašnji predsednik Hrvatskog Helsinškog odbora kaže da nema dokaza za ovu finansijsku transakciju, ali je za „Ekspres“ potvrdio da je „Oluja“ dogovorena u Beogradu i da mu je to rekao sam Hrvoje Šarinić, nekadašnji šef Tuđmanovog kabineta.
Dva dana uoči „Oluje“ Šarinić je bio u Beogradu i sa Slobodanom Miloševićem dogovorio sve detalje – kaže Čičak.
Nema nikakve sumnje da je Slobodan Milošević bio upoznat sa planovima hrvatske „vojno-redarstvene akcije“ poznate kao „Oluja“. Mada Hrvoje Šarinić, dugogodišnji Tuđmanov šef kabineta, u svojoj knjizi dnevničkih beleški „Svi moji tajni razgovori sa Miloševićem“ nigde decidirano ne navodi da je četiri dana pred „Oluju“, dakle 1. augusta 1995. godine posetio po Tuđmanovom nalogu Miloševića i tom prilikom ga detaljno upoznao sa hrvatskim planovima „oslobođenja Kninske Krajine“, mnogi detalji govore o toj tvrdnji. Naime, već 12. avgusta, svega sedam dana nakon „Oluje“, Milošević se ponovo tajno sastao sa Šarinićem. O tome je Šarinić zapisao: „Na Surčin sam stigao 12. avgusta 1995. godine oko 14 i 30. Dočekao me Goran Milinović i obavijestio da će se sastanak održati na Homoljskim planinama, u Miloševićevom ljetnjikovcu. Sa Miloševićem sam, kao i obično, razgovarao u četiri oka, ali ni jednom riječju nije spominjao „Oluju“ …“, zapisao je Šarinić u svom dnevniku.
Za prethodnu „vojno-redarstvenu akciju“ šifrovanu kao „Bljesak“, Milošević po svemu sudeći nije znao. Tri dana posle operacije Šarinić je bio sa Miloševićem u Beogradu, ali o tome nije bilo ni reči. Već sutradan 3. maja 1995. godine Slobo je, besan, nazvao Šarinića: „Hrvoje, pa šta je, bre, ovo? U šta smo potrošili toliko časova i časova razgovora?“
Kada su dva meseca kasnije počele pripreme za „Oluju“, Tuđman je rešio da smiri svog prijatelja Slobu, pa je poslao Šarinića da objasni Miloševiću sledeću „vojno-redarstvenu akciju“. Navodno, Milošević nije imao ozbiljnih primedbi, sem što je insistirao da bude, ako je ikako moguće „što manje žrtava“. Posledice su poznate.
General Martin Špegelj, svojevremeno Tuđmanov ministar odbrane, takođe tvrdi da su sve vreme rata Milošević i Tuđman bili u bliskim kontaktima i da ništa nije preduzimano bez prethodnog dogovora „ratnih prijatelja“ koji su se u strogoj tajnosti više puta sastali u Karađorđevu, Tikvešu, Dobanovcima… Uz vruću prasetinu i srneći gulaš krojila se sudbina naroda.
Šarinić se ponovo, tajno, susreo sa Miloševićem 20. septembra 1995. godine na Dedinju. Rezimirana je prošlost, utvrđivana budućnost, a onda je Milošević rekao: „Obećavam ti najveće srpsko odlikovanje kada se ova ludost završi…“
(Tekst su potpisali Lijana Avdić-Korolija i Davor Soha).
U obimnom rečniku „Veliki leksikon stranih reči i izraza“ čiji je sastavljač Radomir Jovanović sa grupom saradnika, a koji je izašao 2006, u odrednici „koncentracioni logor„, na strani 691. piše:
„Mesto u kojem se interniraju civilni zarobljenici i trupe koje su prešle na neko neutralno zemljšte, sabiralište političkih protivnika za vreme mira, spoljnopolitičke zategnutosti u toku rata, osnivanje logora u savremenom smislu počelo je krajem XIX veka, a procvat te prakse u najgorem obliku imamo tokom Drugog svetskog rata, gde su fašisti sistematski eliminisali milione ljudi sa osnovnim razlogom menjanja demografske strukture određenih područja (pored velikih logora u Nemačkoj: Dahau, Revensbrik i Buhenvald, i sve okolne zemlje su bile uključene u rešavanje viška nepoželjnog stanovništva: Aušvic u Poljskoj, Terezin u Češkoj, Nacvajld u Francuskoj, Jasenovac u Jugoslaviji…“
Na stranu ova široka i, reklo bi se, neprecizna formulacija, ali ono što zbunjuje jeste to da autori ove i naučne i stručne knjige, ili ne znaju, ili neće da znaju, da se logor Jasenovac geografski nalazi na teritoriji Hrvatske. To što je nekada Hrvatska bila federalna jedinica u Jugoslaviji, ne znači da je i logor smrti Jasenovac i jugoslovensko odredište. Očigledno su ovim hteli da isprljaju Jugoslaviju kojoj, bez obzira na njene mane, hrvatski logor smrti Jasenovac ne pripada. Čemu se onda čuditi srpskim vladama, a posebno Slobodanu Miloševiću koji je bio i ostao, kako je sam za sebe rekao „komunista po ubeđenju“?
Srpska pravoslavna crkva, ma koliko god je nastojala da kroz burnu srpsku istoriju sačuva srpsko nacionalno biće, u svojoj osnovnoj postavci je grešila. Naime, smatrala je i smatra, da Srbin može da bude samo pravoslavne vere. Sve one Srbe koji su, sticajem različitih istorijskih okolnosti, prelazili na drugu veru, brisala je iz srpskog naroda, što je bilo sasvim pogrešno. Ovo utoliko pre, što je nacija primarna, a vera može da bude i stvar izbora pojedinca. Tako su, ne samo Srpska pravoslavna crkva, već i srpski narod, izgubili više od polovine svoje populacije u BiH, pre svega one koja je prešla na katoličku veru i islam.
Krupna greška, ne samo Srpske pravoslavne crkve, već i srpske države je i odbacivanje Bunjevaca i Šokaca kao pripadnika srpskog naroda koji u velikom broju žive i na teritoriji Republike Srbije. To je samo zato što su nekada, ne tako davno, prešli na katoličku veru. Pogrešno ih je smatrati Hrvatima, gde oni istorijski ne pripadaju.
U vreme ozbiljnog pada nataliteta u srpskom stanovništvu pod hitno je nužno da Srpska pravoslavna crkva promeni svoj stav prema Srbima druge veroispovesti, a srpske države ozbiljno porade na slozi i jedinstvu ukupnog srpskog naroda, bez obzira na njegovu versku pripadnost.