Berlin – Nemački istoričar Sonke Najcel napisao je knjigu „Vojnici: dnevnici ratovanja, ubijanja i smrti“, svedočanstvo o zlodelima vojnika nemačkog Vermahta, koji su tokom Drugog svetskog rata ubijali i okrutno mučili i silovali civile.
Najcelovo istraživanje bazirao je na svedočenjima iz prve ruke, i to iz međusobnih, opuštenih razgovora vojnika koji su u Britaniji bili ratni zarobljenici i čije su razgovore tajno snimali, a koja nisu izvučena pod prisilom. Uglavnom je reč o običnim vojnicima, mornarima i pilotima koji su se međusobno hvalili o ubijanju žena i dece, silovanju i egzekuciji civila.
„Pucao sam na sve živo. Baš smo voleli da gađamo majke s kolicima, pogotovo ako su vodile drugu decu za ruku. Na to smo gledali kao na sport“, ispričao je natporučnik Hans Hartigs.
Vojnik koji je služio u Rusiji ispričao je da im je tamo bilo najgore da ubijaju decu, zato što su se previše migoljila i „nisi mogao da ih nateraš da stoje mirno“.
„Dok sam bio u Harkovu, na raznim radovima su bile lepe devojke. Mi bismo ih samo utrpali u auto i izbacili ih nakon što bismo završili sa njima. Jednu za koju smo mislili da je ruska špijunka prvo smo tukli, pa smo se nad njom izređali nas osmorica, a onda smo je razneli granatom“, rekao je pukovnik Miler.
Krvavi turizam
Snimci razgovora zarobljenih vojnika otkrili su i postojanje krvavog turizma. Naime, vojnici koji su bili prijatelji SS-ovaca koji su ubijali civile često bi pokazali želju da budu svedoci tog čina.
„Želiš da snimaš? Pa što nisi rekao? Obično ih ubijamo ujutro, ali ako je to problem, naći ćemo neke za po podne“, pričao je general Edvin Graf von Rotkirh.
Izvor: VASELjENSKA
One Response
Vucicevi prijatelji