Klasić: U selu Zrin svirepe zločine počinile ustaše, a ne partizani

Sisačka biskupija, optužujući partizane za zločin nad Hrvatima u banijskom selu Zrin 1943. godine, prećutkuje da su ustaše od početka rata 1941. godine, zavodeći teror, ubile na stotine Srba i popalile desetine srpskih sela u okolini, upozorava hrvatski istoričar Hrvoje Klasić.

Vrlo brzo po uspostavljanju Nezavisne Države Hrvatske /NDH/ počinje progon svih „nepoželjnih“, bilo da je riječ o nacionalnoj, vjerskoj, rasnoj ili političkoj „nepoželjnosti“. Progon je počeo sa različitim oblicima zabrana, a završio stravičnim genocidom nad Srbima, Romima i Jevrejima, navodi Klasić.

On objašnjava da već prije ljeta 1941. godine počinju masovna i organizovana ubistva srpskih seljaka, žena, djece i staraca. I dok će se manji broj banijskih Hrvata pridružiti partizanskim jedinicama, a dio nastaviti da gleda svoja posla, dio će se pridružiti ustaškom pokretu i zločinima ustaša.

Posebno su na zlom glasu bile zrinske ustaše, odnosno dio Hrvata iz sela Zrin. Oni će tokom sljedeće dvije godine učestvovati u svim najvećim zločinima nad srpskim stanovništvom Banije, Bosanske Krajine, Potkozarja i Pounja.

„Bilans njihovog divljanja svodi se na desetine zapaljenih i opljačkanih sela i stotine ubijenih civila“, napominje Klasić.

Partizani, napokon, početkom septembra 1943. osvajaju Zrin. Štab Unske operativne grupe ovako je obrazložio napad:

„Zrin je najkrvavije razbojničko gnijezdo na Baniji. Zlotvori iz Zrina poubijali su, uz grozno mučenje, stotine i stotine ljudi, žena i djece, popalili mnogo kuća i više puta pljačkali i susjedna sela.

Likvidiranjem ovog uporišta biće uklonjen neprekidni teror nad okolnim stanovništvom“.

U žestokoj bici koja se vodila 9. i 10. septembra poginulo je 80 ustaša i 14 partizana. S obzirom na to da su se borbe vodile, doslovno, za svaku kuću, selo je pretrpjelo i veliku materijalnu štetu.

Ono što nije uništeno u borbi, partizani su odlučili da unište kako se više nikad na tom mjestu ne bi ponovo moglo stvoriti ustaško uporište. Civilno stanovništvo koje se za vrijeme bitke skrivalo po podrumima kuća, njih otprilike 360, protjerano je u obližnje ustaške garnizone u Dvoru i Divuši.

Dio zrinskih ustaša uspio je da se spasi, te će do kraja rata nastaviti sa borbama protiv partizanskih jedinica, kao i sa terorisanjem srpskog stanovništva. Neki će se pridružiti diverzantskim grupama koje je dijelom obučavala njemačka obavještajna služba u NDH, pojašnjava Klasić.

U februaru 1946. godine Kotarski sud u Dvoru donio je presudu da se konfiskuje cjelokupna imovina svih stanovnika Zrina. Od tog trenutka, život u Zrinu više se nikada nije obnovio, a njegovi preživjeli stanovnici nastavili su da žive u drugim dijelovima Hrvatske, uglavnom u Slavoniji.

Ali, Sisačka biskupija je reagovala na izjavu predsjednika Srbije Aleksandra Vučića o zločinima nad Srbima u Zrinu i ustvrdila da je Zrin mjesto velikog stradanja – Hrvata, potpuno, po ko zna koji put, prećutkujući ustaške zločine.

Klasić kaže da je među ubijenim i stradalim Hrvatima iz Zrina svakako bilo onih koji za svoje djelovanje nisu, ni po tadašnjim ratnim kriterijumima, zaslužili smrtnu kaznu.

Međutim, ne pomenuti nijednom većinsku pripadnost zrinskih muškaraca ustaškom pokretu, a onda i masovne zločine u kojima su učestvovali, svakako pokazuje očigledan primjer istorijskog revizionizma, navodi Klasić na portalu „Telegram“.

On naglašava da je istina neophodna, bez obzira na česte Vučićeve istupe i politički bekgraund, koji je na lošem glasu u Hrvatskoj.

(Srna)

Izvor: Radio Televizija Republike Srpske

Vezane vijesti:

Hrvatski ustaški Zrinj, na Baniji, pravo je mesto za spomenik Alojziju Stepincu

Slave Stepinca na mestu pokolja!

Spomenici Stepincu – dokaz da ustaška ideologija živi

Stepinac dobija drugi spomenik u Hrvatskoj