Gospodin Ratko Dmitrović spada u one srpske novinare koji ne iznajmljuju svoje pero, niti su nezavisni od pameti i morala, a zavisnici novca koji Imperija ubacuje u Srbiju da bi je srušila. Još kao urednik časopisa „Argument“, ostavio je lepog traga u našem žurnalizmu, a da i ne govorimo o njemu kao čoveku koji je, u poslednjih nekoliko godina vodi frankfurtske „Vesti“, pa ga je vlasnik smenio zbog „preteranog“ bavljenja hrvatskim odnosom prema Srbima (ko sme da kaže nešto Hrvatima kad oni idu u EU?) I zaista: Dmitrović je neformalni doktor jedne od ključnih oblasti kojom treba da se bavi nauka slobodne Srbije, a to je kroatologija. Njegova profesorska katedra

Ovo su dani kada se konačno, bez imalo straha od greške, neodmerene procene ili krivog tumačenja drugih, može reći: laž je trijumfovala na prostoru bivše Jugoslavije; laž je da na kraju dobro uvek pobeđuje, toga ima uglavnom u bajkama; hrvatska je država – dokaz da se veliki zločini isplate. Dvadeset pet godina intenzivno, gromoglasno, sistematski, stručnjaci za laž i opsenu provlače evropskim drumovima i domovima priču o Srbima zločincima, narodu sklonom genocidu i etničkom čišćenju. I nakon svega Srbija je (ne računajući specifičnu BiH) jedina etnički mešovita država nastala na razvalinama Jugoslavije. Sve ostale su etnički čiste. Od ukupnog broja stanovnika u današnjoj Hrvatskoj preko 90 odsto izjašnjavaju se kao

Svojevremeno je Božidar Violić, najcenjeniji hrvatski pozorišni reditelj, u intervjuu zagrebačkom „Globusu“, objašnjavajući probleme sa kojima se susreće zbog svog „nacionalno nekorektnog“ jezika, sa ponekim srbizmom, rezignirano zaključio: „Mi Hrvati smo ionako sklepan narod.“ Da je to rekao neki Srbin, optužili bi ga za fašizam, Violiću ništa nisu smeli, veliko je ime, osim da ga prećute. I prećutali su tu rečenicu koja bolje od tomova knjiga oslikava suštinu istorijskog i nacionalnog uspona Hrvata. Krajnje sveden i pojednostavljen nastavak gornje tvrdnje glasio bi: nema naroda u Evropi koji je više od Hrvata prisvojio tuđeg i ugradio u svoju istoriju, kulturu, jezik. U iznošenju dokaza – ovde ih svodim samo na „pretapanje“

Jedan lokalni događaj, polaganje venca ispod spomen-ploče u znak sećanja na pogibiju četvorice hrvatskih dragovoljaca, 1991. godine, podigao je ovih dana u Hrvatskoj skramu sa već pomalo zaboravljene priče o tome ko je i zašto likvidirao ubicu jugoslovenskog ambasadora Vladimira Rolovića Poslednjeg dana jula, ove godine, u selo Miranje Donje, nedaleko od Benkovca, ušla je crna limuzina i zaustavila se ispred kuće na čijem zidu je okačena spomen-ploča, u znak sećanja na grupu hrvatskih specijalaca koja je tu nastradala u borbi sa lokalnim Srbima, istoga dana 1991. godine. NIŠTA POSEBNO, REKLO BI SE Iz limuzine su izašla četvorica ljudi, među njima Tomislav Karmarko, doskora ministar unutrašnjih poslova Republike Hrvatske, jedan

Uz Srbe, čiji je posredni i neposredni doprinos hrvatskoj istoriji i kulturi veliki i nesporan, ogroman je broj izuzetno značajnih ličnosti u hrvatskom nacionalnom korpusu, hrvatskih državotvoraca, nacionalista, umetnika… koji nemaju hrvatsko poreklo Hrvatska je danas etnički najčistija država u Evropi. Više od 93 odsto stanovnika ove zemlje izjašnjavaju se kao Hrvati. Novi popis samo što nije počeo ( u aprilu ove godine), a realne procene govore da će se na tom popisu preko 95 odsto stanovnika Hrvatske nacionalno opredeliti kao Hrvati. Zašto je to tako? Postoji kod Hrvata nešto što se mora posmatrati kao fenomen i što tek treba objasniti. Ako je nekome do te vrste analize. Naime, Hrvatska

Nikada nije do kraja objašnjeno zbog čega su hrvatski komunisti najpre Hrvati sa žestokim nacionalnim nabojem, pa onda komunisti, dok su srpski komunisti potpuno anacionalni sa konstantnom potrebom da se bore protiv srpskog nacionalizma Jugoslaviju su stvorili Hrvati i Srbi; ovi prvi bili su inicijatori, a drugima se učinilo da je ideja prihvatljiva  zbog teritorijalne razvodnjenosti srpskog naroda, koji je u novostvorenoj državi (Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca, kasnije Jugoslavija) našao zajednički kišobran. Tako je izgledalo na prvi pogled. Razvoj događaja vrlo brzo je razvejao sve srpske iluzije, pokazao im da Hrvatima i Slovencima ta zajednička država treba samo kao sklonište za jačanje nacionalne i državotvorne ideje. Čekali su okolnosti

Srbi su jedini ujedinjujući faktor kad su Hrvati i Hrvatska u pitanju. Postoje tamo različite političke ideje, stranke sa desnim i levim (kakvim-takvim) ideologijama; postoje Hrvati zaraženi evropejstvom i oni, takvih je možda i više, koji o evropskim integracijama misle sve najgore; ima u Hrvatskoj i rusofila i ljubitelja svega što stiže iz Amerike, i te razlike su vidljive, sudaraju se, nepomirljive su… i sve je tako dok se ne dođe do Srba. Tada se hrvatska javnost munjevito, kao što se roj pčela formira za nekoliko minuta, udružuje i svi misle isto. Evo slučaja sa đeneralom Dražom. Hrvatska se već danima, u meri koja postaje neverovatna i za mnoge neobjašnjiva,

Slavko je bio oficir u štabu legendarnog feldmaršala Svetozara Borojevića, ratovao je sa njim, a onda se priključio armiji Kraljevine SHS. Njegov sin, Eugen, organizovao je atentat na kralja Aleksandra u Marselju, a obojica su 1941. godine obukli ustaške uniforme Kada je za vreme Prvog svetskog rata gotovo genijalnim sposobnostima, koja su mu priznavali i protivnici na frontu, u uniformi austrijske vojske, sa zvanjem feldmaršala, komandovao u dolini Soče, Svetozar Borojević nije mogao ni da sanja da će jedan od njegovih oficira Slavko Kvaternik samo dvadesetak godina kasnije da proglasi samostalnost jedne države. Borojević je bio krajiški Srbin, rođen u svešteničkoj porodici, na Baniji, u selu Mečenčani, mada se ponegde

Niko se još ozbiljno nije pozabavio ponašanjem tzv. liberalne hrvatske inteligencije u vreme raspada Jugoslavije, a to ponašanje je ispod nivoa humanosti i intelektualne pozicije hrvatske inteligencije iz vremena uspostave ustaške Nezavisne Države Hrvatske Komesar za proširenje Evropske unije Štefan File boravio je ove nedelje u Zagrebu i na vanrednoj sednici Vlade Hrvatske pročitao Izveštaj EK u kojem piše da je Hrvatska ispunila sve uslove postavljene od strane EU, što znači da ta zemlja prvog jula ove godine postaje punopravan član Unije. Odbačena je nedavno izneta ideja nekih evropskih parlamentaraca da Hrvatska i posle prijema u punopravno članstvo Evropske unije ostane pod određenim monitoringom. Prema pravilima Unije, u političkom, pravnom

Samo dve godine posle Titove smrti, kada je mirna površina bratstva i jedinstva jugoslovenskih naroda tek počela da se blago talasa, dva mlada književnika razbila su svojim delima debeli zid ćutanja nad onim što se Srbima dogodilo u vreme Drugog svetskog rata Odrastao sam na četrdesetak kilometara od Jasenovca, na 15 kilometara udaljenosti od Bajića jama, lokaliteta kod Kostajnice na kojem su ustaše iz okolnih hrvatskih sela, na samom početku rata, u leto 1941. godine, ubile oko hiljadu Srba; svojih komšija, prijatelja, kumova, poznanika, ali nikada za vreme tog odrastanja, formiranja moje buduće ličnosti, u porodici nisam čuo nijednu reč o Jasenovcu, Bajića jamama, pokolju u mojoj rodnoj Komogovini. Nikada

Visilo je o koncu, Hrvatska je bila odlučna da uzme Srem, sa Zemunom, komunisti u Beogradu su ćutali, i danas bi ušće Save u Dunav verovatno bila pogranična zona da se u tu priču, u Zagrebu, nije umešao jedan Srbin iz Obrovca Kad su ono komunisti, došavši na vlast, crtali „administrativne linije“ između šest tek uspostavljenih republika, upakovanih u Federativnu Narodnu Republiku Jugoslaviju, Srbija je dobro i prošla, imajući u vidu ko je branio njene interese. Osim što su joj natovarili dva tega u vidu autonomnih pokrajina – Vojvodina i Kosovo i Metohija – Srbija je zamalo ostala bez jednog dela današnje Vojvodine, uprkos tome što je već bilo pripremljeno