OD JADOVNA DO NATO STRATIŠTA

Ћирилица

„Kod nas nema milosti. Mi znamo da velika Hrvatska može opstati samo ako do korijena, još u koljevci, istrijebimo sve ono što je Srpsko.“ (Andrija Artuković, hrvatski ministar unutrašnjih poslova od 1941. do 1943. godine)

„Srbe treba baciti na kolena.“ (Klaus Kinkel, nemački ministar spoljnih poslova od 1992. do 1998. godine)

Napad nacističke Nemačke na Kraljevinu Jugoslaviju 6. aprila 1941. godine, bio je propraćen masovnom hrvatskom pobunom. Ne samo što su pripadnici jugoslovenske vojske hrvatske nacionalnosti dezertirali u velikom broju, a hrvatski narod uglavnom dočekivao nacističke okupacione trupe sa cvećem, već su i ustaško-fašistički elementi otpočeli sa napadima na civilne i vojne predstavnike vlasti Kraljevine Jugoslavije. Ubrzo, počele su i masovni pokolji srpskih civila od strane Hrvata. Tu se nije radilo o ekstremističkim ispadima već o otpočinjanju sistematske realizacije dobro osmišljene genocidne politike, koja je imala za cilj totalnu eliminaciju srpsko-pravoslavnog stanovništva sa područja Bosne, Hercegovine, Dalmacije, Srema, Slavonije i Krajine. Element takve politike predstavljalo je i formiranje ustaškog sistema logora smrti Jadovno, čiji temelji su postavljeni još pre kapitulacije jugoslovenske vojske, tj. odmah posle proglašenja tzv. Nezavisne Države Hrvatske (10. aprila 1941. godine).

 

Logorski kompleks – u kome je na bestijalan način ubijeno preko 40 hiljada ljudi (uglavnom Srba ali i Jevreja, Roma, politički nepodobnih Hrvata) – činili su doratni zatvor u gradu Gospiću, nedaleko od njega (na obroncima planine Velebit) osnovani logor (Jadovno u užem smislu) i logor Slano na ostrvu Pag. A ko zna koliko bi nesrećnika tu još umrlo, da policentrični logor nije ukinut u avgustu 1941. godine, kao posledica italijanske vojno-političke akcije. Rim – čak i u fašističkom ruhu zgrožen zločinima koje su počinile vlasti tzv. NDH, a svestan da oni predstavljaju dolivanje ulja na plamen srpskog slobodarskog duha, i time katalizator antifašističkog ustanka – odlučio je da okupira znatan deo hrvatske „savezničke“ kvazidržavne tvorevine, i tako pokuša da primiri situaciju.

 

Ipak, hrvatske ustaše su do tada, na širem i užem području Jadovna, već izvršile masakre kakvi su retko gde i retko kada zabeleženi u istoriji (što su i kasnije nastavile da širom NDH čine u meri u kojoj su za to imale priliku). Kao dan sećanja na mučenike koji su našli okrutnu smrt u ustaškom sedmom krugu pakla o kome govorimo – na inicijativu udruženja građana „Jadovno 1941“ iz Banja Luke, određen je prošle godine 24. jun. Prva komemoracija žrtvama logora „Jadovno“ održana je te 2010. godine. A ove godine, kod zloglasne Šaranove jame na Jadovnu, služiće se 26. juna (u nedelju, koja je pogodnija za okupljanja) Parastos žrtvama tog ustaškog logora, te će biti održan komemorativni skup povodom obeležavanja Dana sjećanja na Jadovno, i to na sedamdesetu godišnjicu stradanja nedužnih ljudi. Kako je najavljeno tom skupu će prisustvovati i predsednik Srbije, Boris Tadić.

 

Da Srbija ima odgovornu, nacionalno posvećenu vlast, to bi bilo nešto normalno. I ne bi predstavljalo posebnu vest. Niti bi nevladine organizacije iz Srbije i Srpske bile inicijatori iskazivanja pijeteta srpskim žrtvama hrvatsko-ustaškog genocida. No, pošto našu zemlju, nažalost, vodi marionetska politička „elita“, zavređuje pažnje to što je njena vlast, najavivši da će prvi čovek Srbije prisustvovati komemoraciji, pokazala bar trunku saosećanja prema stradanju sopstvenog naroda u prošlosti. Nema veze što je to učinila, verovatno, u vezi sa predstojećim izborima. Čak je i u tako delikatnim slučajevima, s obzirom koliko smo nisko pali – kako narod kaže – išta bolje nego ništa. Naravno, pod uslovom da Tadić ne sasluša krotko ustašoidnu besedu nekog hrvatskog državnog funkcionera, koji bi iskoristio obeležavanje jednog od srpskih datuma plača, da kao Ivo Josipović prošle godine u Jadovnu, izgovorio besramnu laž sličnu njegovoj. A on je rekao: „Hrvatski antifašizam i partizanska borba temelj su hrvatske državnosti. Suvremeni nastavak te borbe bio je pravedan i obrambeni Domovinski rat što je dovelo do uspostave samostalne i demokratske Hrvatske“.

 

Prvo, bar do pred kraj 1943. godine, u partizanskim jedinicama – i to prema rečima hrvatskog rodoljuba Josipa Broza Tita – bilo je oko 90% Srba. Hrvati su se uglavnom borili na strani nacističke Nemačke i fašističke Italije. I to kako na području tzv. NDH, tako i na Istočnom frontu, protiv Sovjetske Rusije. Od njihovog antifašizma jedva da ima i jedno slovo. Drugo, navodni, Domovinski rat nastavak je ustaške borbe za etnički čistu i nezavisnu hrvatsku, a ne moderni odraz antifašističke tradicije. Da je tako svedoči najveće etničko čišćenje, propraćeno pokoljima civila, sprovedeno na tlu Evrope posle Drugog svetskog rata. Naravno, radi se hrvatskoj genocidnoj operaciji „Oluja“ tokom koje su, uz podršku Amerike i NATO-a, brutalno eliminisani Srbi sa prostora Krajine, na kome su vekovima predstavljali većinu. Na nju bi bio ponosan i ustaški poglavnik Ante Pavelić. Treće, savremena hrvatska je demokratska država taman koliko je to bio i otac njene nezavisnosti – Franja Tuđman. A o njegovo demokratičnosti govore krvavi i kriminalno-korupcionaški tragovi koji su iza njega ostali.

 

O svemu tome bi morao Tadić da razmisli, kada bude na komemorativnom skupu 26. juna. I u svetlu tog valjalo bi da preispita svoj dosadašnji snishodljiv stav prema Hrvatima i drugim narodima našeg regiona – i ne samo njega – koji su Srbima naneli neuporedivo više zla nego mi njima. Jer, ako se žrtva izvinjava krvniku, onda ga moli da je ponovo kolje. Ipak, neću ni da pomislim da čak i samoživa vlast kakvu imamo, želi da takva sudbina ponovo zadesi srpski narod. Ali, svojom egoističnom lakomislenošću nesumnjivo je priziva. A morala bi da zna da nad nama i dalje, tek u modifikovanom vidu, lebde reči koje definišu model „konačnog rešenja“ srpskog pitanja, jednog od ustaških ideologa, Mileta Budaka. On je 1941. godine, u Gospiću, nedaleko od strašnog Jadovna, rekao: „Jedan dio Srba ćemo pobiti, drugi raseliti, a ostatak ćemo prevjesti u katoličku veru i tako pretopiti u Hrvate“.

 

Slične planove u vezi sa Srbima (a na neki način i sa Rusima) – što su svime učinjenim od 1991. do danas, i onim što nastavljaju da nam rade, ubedljivo dokazali – imaju i evroatlantski tvorci tzv. Novog svetskog poretka, te njihovi balkanski (kao i poljski, baltički, gruzijski) saveznici, od kojih su mnogi ništa manje prilježno nego danas Vašington, u prošlosti služili i Hitlerov Berlin. Aktuelna srpska vlast i nemali deo opozicije, svesno ili ne, na ovaj ili onaj način, u tome saučestvuju. A oproštaj za to niko iz redova spomenutih ne može da kupi jednodnevnim, makar i iskrenim, boravkom u Jadovnu ili Jasenovcu. Kamoli kada se, po svemu sudeći, radi samo o političkom marketingu. U fazi pomućene sveti, prodatu dušu NATO-vskim đavolima, srpski Faust –ako se kojim slučajem opametio pa razume da je to suštinski bitno – jedino može da otme energičnim delima u korist nacionalnog preporoda i borbom u prilog vitalnih državnog-narodnih interesa. Opet, da li istinski možemo da poverujemo u to da su Tadić i njemu slični političari voljni i hrabri za tako nešto?

Izvor: VIDOVDAN