„Na mestu, odstup“

Piše: Vladimir Frolov

Montenegrinska „nezavisna“ vlast, svoje buduće oficire školuje u hrvatskom vojnom učilištu „dr. Franjo Tuđman“, kako se naziva vojna akademija u kojoj su ustaše „borci za oslobođenje od velikosrpske tiranije“, a „Bljesak“ i „Oluja“ izučavaju se kao primer uspešnih operacija po NATO standardima, jer su ih i planirali američki vojni savetnici!

U toku pripreme za brzo uključivanje u redove nepobedivog NATO, upućena je i grupa budućih montenegrinskih „dočasnika“ (naziv za podoficire) u hrvatsko učilište, kako bi naučili natoovske komande ali i usvojili hrvatsku terminologiju, da se napokon zatre svaki trag tih mrskih „srpskih okupatora“! Hrvatski ministar odbrane, velikodušno je ponudio „air policing“ (vazdušna zaštita) mlađoj NATO seki, ako ne daj bože nadleti neki nestašni MIG, naravno agresorski, samo još da se ojača HRZ („hrvatsko ratno zrakoplovstvo“) novim zrakoplovima!

Tradicija zajedničke borbe dve srpske kneževine protiv istog okupatora, pokazana je uspešno tokom ustanka srpskog naroda u BiH 1876.godine, kada oba kneza vrše isti manevar, šalju svoje regularne pripadnike kao dobrovoljce, da se tako izbegne žestoka kampanja austrougarskih medija koje podržavaju i engleski listovi, a ni nemački i francuski nisu naročito radi srpskoj podršci, jer su njihove države već uveliko prisutni bankarskim poslovima i investicijama u Otomanskoj imperiji, kojoj tobož pomažu da se reformiše.

Na žalost, već tada se ispoljava i netrpeljivost između dve narodne dinastije, i vrši zakulisni pokušaj da se ugnjeteni Srbi unapred opredele, za Milana ili Nikolu!

Ulazak okupatorske austrougarske vojske rešiće ovu nameru obaju vladara, ali će bečki krugovi ipak pomno pratiti odnose srpskih dinastija, uplašeni od njihovog mogućeg jedinstva, zarad svojih kolonijalnih namera i dugoročnih planova na Balkanu.

To će naročito biti ispoljeno u aktivnostima pred Balkanski rat, da se spreči diplomatska inicijativa srpskog ministra Milovanovića, koja će uz svesrdnu rusku podršku i izroditi Balkanski savez, što će potom u oslobodilačkim ratovima doneti slobodu Srbima okupiranim od Otomanske imperije.

Zajednička borba u Velikom ratu, uz svesrdnu materijalnu pomoć i podršku ruske države, imaće u svojoj završnici i Mojkovačku bitku, kao krunu patriotske požrtvovnosti Srba iz Crne Gore!

Napuštanjem naroda i zemlje, bekstvom u Italiju kralj Nikola će brutalno prekinuti saradnju dve srpske države, i upustiti se u politikantske igre sa Jugoslovenskim odborom u Londonu, svesrdno podržan od tadašnjeg britanskog ambasadora u Vatikanu.

Kada je u julu 1917.godine potpisana Krfska deklaracija i bilo vidljivo da saveznici faktički više ne priznaju kontinuitet okupirane Crne Gore, posle proboja Solunskog fronta u završnim operacijama za oslobođenje Srbije i Crne Gore, približava se Nikola Petrović političkim stavovima hrvatskih frankovaca, koji kreću u žestoku političku antisrpsku ofanzivu, podržani otvoreno od Vatikana.

Tako će još te daleke 1918.godine, početi saradnja budućih ustaša i montenegrinskih separatista uprkos iskazane volje narodne većine, na Podgoričkoj skupštini.

Zbog zahteva iz tajnog Londonskog pakta, Italija će podržati ovu hrvatsko -montenegrinsku saradnju sa izrazito antisrpskim nabojem, pridodavajući joj i šiptarsku komponentu, što je ponajbolje vidljivo iz otvorene podrške pokušaju tzv. „Petrovdanskog ustanka“ 1919.godine!

Teroristička grupa koja je organizovana, obučavana, naoružana i opremljena u mestu Gaeta u Italiji, zatim brodom prevežena do Albanije, te uz šiptarsku podršku ubačena u kraljevinu SHS da pokuša oružanu pobunu, dobila je otvorenu podršku hrvatskih političara, koji to odmah proglašavaju „borbom za oslobođenje“, iako je reč o klasičnom terorističkom pokušaju izazivanja oružane pobune, i to za strane državne interese.

Od tada hrvatski frankovci, a potom i ustaše, daju podršku crnogorskim separatistima koji zajedno sa šiptarskim kačacima i pripadnicima VMRO vrše terorističke akte u mladoj državi, koja uzvraća legitimnim zakonskim merama.

Tek posle Rapalskog ugovora, smanjiće talijanska vlast otvorenu podršku montenegrinskim separatistima, koji će potom iz Gaete manjim delom otići u Belgiju, gde će nastaviti saradnju sa ustašama, ali i komunistima, dok će veći deo prihvatiti ponuđenu kraljevu amnestiju.

Nije stoga bila slučajnost da većinu komunista u kraljevini SHS čine Hrvati i Crnogorci, otvoreno sarađujući sa „hrvatskim nacionalnim borcima“, kako u svojim tekstovima nazivaju ustaške teroriste.

Tako se još tada začeše prisne veze mladih crnogorskih studenata u gradu Zagrebu, kao tadašnjem najjačem komunističkom centru sa izrazito antisrpskim nabojem, a delovanje crnogorskih federalista uživaće svu potrebnu logističku podršku baze HSS, kao političkih istomišljenika.

Nije slučajnost da će baš u Banovini Hrvatskoj, Savić Marković-Štedimlija početi pripremne radove za formiranje CPC („ crnogorska pravoslavna crkva“), da bi se napokon upisala u registar MUP Crne Gore kao nevladina organizacija, koja ipak činodejstvuje na svečanostima i vojske nezavisne Crne Gore.

Zato će u vreme trajanja NDH, prisutni Crnogorci imati status „belih medveda“ iako su po veroispovesti pravoslavni, ali izuzeti od genocida, izuzev onih koji se deklarativno izjasne da su Srbi.

Posle navodnog proglašenja obnovljene „nezavisnosti“ i to baš na Petrovdan 1941.godine, i promptnog spontanog opšte narodnog odgovora puškom, skloniće se njen inicijator Sekula Drljević u Zagreb, gde pod zaštitom milog saveznika Pavelića i ostaje sve do maja 1945.godine, da bi u koloni „antikomunističkih neistomišljenika“ (najnovija hrvatska izmišljotina), krenuo put željenog Zapada, ali će ga usput presresti osvetnička četnička grupa, da mu naplati izdaju na Lijevče polju i pokušaj stvaranja „nezavisne crnogorske vojske“.

Već tokom oružanog sukoba u Hrvatskoj 91.godine, brojni su primeri da oficiri Crnogorci pokušavaju separatne dogovore sa hrvatskim teroristima, iako većina časno vrši svoju dužnost prema narodu i Otadžbini.

Od petooktobarskih promena u Srbiji, počinje plansko delovanje montenegrinskih krugova iz Podgorice za pripremu referenduma o rastavi, kako bi se najzad sahranila zajednička država.

Pojedini montenegrinski partizanski heroji u Beogradu, dali su tome svesrdnu podršku, izvlačeći iz sebe duboko zapretanu srbofobnu gaetovštinu, koja je već neskriveno proklijala tokom građanskog rata devedesetih godina prošlog veka. Naročito su se u tome istakli „zagrepčani“, koji su predvođeni režiserom Veljkom Bulajićem osnovali društvo „MONTENEGRO“, uspostavljajući prisnu saradnju sa zavičajnim klubovima potomaka u Belgiji, Australiji, Kanadi i Americi, gde otvoreno sarađuju sa brojnim ustaškim klubovima i udruženjima kao hrvatskom dijasporom, vodeći antisrpsku kampanju i to kao potomci „ žrtava velikosrpske hegemonije “.

Iako su posle osamostaljivanja zadržali svoje pitomce u vojnoj akademiji u Beogradu, pa čak iškolovali i klasu polaznika Škole nacionalne odbrane, ipak su montenegrinski prvaci odlučili da steknu svoje „nezavisne“ oficire, što nije nikakvo iznenađenje.

I Mitar Martinović i Janko Vukotić, bili su pitomci vojne akademije u Italiji, ali su najpre bili Srbi, što su u oslobodilačkim ratovima i dokazali, a potom u zajedničkoj državi ponosno poneli znamenje svoje vojske.

Međutim, mladi montenegrinski „gojenci hrvatskog vojnog učilišta“, školuju se za stranu vojsku, i to u školi koja ima izrazito antisrpski nastup u tradiciji i budućoj nameni, te se to ne može nikako porediti sa nekadašnjom praksom kneževine Crne Gore.

Bez obzira na njihovu malobrojnost, ipak je to početak stvaranja još jedne „nezavisne“ vojne grupacije sa izrazito antisrpskim nabojem, koji svakako neće biti pohvalno prihvaćen u srpskim krugovima koji baštine slobodarsaku tradiciju, ponosno pohodeći i Mojkovačko bojište!

(Fond strateške kulture)

Izvor: IN4S

Vezane vijesti:

NATO „ šetači“ | Jadovno 1941.

Zlonamerna „slepoća“ | Jadovno 1941.

Hrvatske igre „Nezavisnosti“ | Jadovno 1941.