Istorija Narodnooslobodilačke borbe bila je toliko ideološki obojena i vrvila grubim falsifikatima da se iz školskih udžbenika nikad nije moglo ustanoviti ko su bile stvarne žrtve, a ko stvarni zločinci tokom Drugog svjetskog rata.
Neumitna je istina da je u vrijeme zločinačke NDH samo u Bosanskoj Krajini na najsvirepiji način umoreno 88.000 srpskih duša. Prema dosad utvrđenim podacima, samo na Kozari tokom Drugog svjetskog rata evidentirano je 43.729 žrtava, od kojih su čak 96,7 odsto bili Srbi, 1,1 odsto žrtve muslimanske vjeroispovijesti, 0,5 odsto Hrvati i 1,7 odsto ostali (Romi, Jevreji, Ukrajinaci).
Među žrtvama je bilo 10.995 djece, a od tog zastrašujućeg broja umoreno je 98 odsto srpske nejači i dva odsto, uglavnom, romske djece.
Poenta je u tome da su komunističke vlasti nastojale da ove zločine prikriju pa su ih lažno prikazivali i po ustaljenom šablonu širom Jugoslavije okarakterisali kao žrtve fašističkog terora. Nepobitna je činjenica da su zločin genocida nad Srbima u Bosanskoj Krajini i drugim dijelovima Jugoslavije počinile hrvatske i muslimanske ustaše.
Nijemci su samo iz odmazde, nakon diverzija koje su počinili partizani, objesili ili javno strijeljali nekoliko desetina Srba, a u isto vrijeme Italijani ne samo da nisu činili zločine nego su bili najveći zaštitinici srpskog stanovništva u zoni koja je bila pod njihovom kontrolom poslije okupacije Jugoslavije.
Za razliku od istoričara i istražnih organa kojima je to bila dužnost o zločinu genocida i pokolju 2.340 Srba u Drakuliću, Šargovcu, Motikama i rudniku „Rakovac“ jedino su pisali hrabri i odvažni novinari i publicisti kao što su, Jovan Babić, Dragoje Lukić, Dušan Lukač, Branko Bokan, Dragan Davidović, Tomo Marić i drugi banjolučki novinari.
Spomen-kosturnica žrtvama zločina genocida u Drakuliću podignuta je tek 1965. godine i od tada su komšije, rodbina i prijatelji nevino umorenih svakog 7. februara dolazili na polutajne komemoracije poklanim Srbima.
Zločin genocida u Drakuliću sve do 1991. bio je vješto prikrivan, a na skromnom spomeniku je bila ispisana pomenuta velika obmana prema kojoj je u spomen-kosturnici sahranjeno 1.400 žrtava fašističkog terora.
Umjesto da prestanu sa stalnim fabrikovanjem lažnih narodnih heroja i prvoboraca po nacionalnom ključu, SUBNOR i zvanični opštinski organi ništa nisu preduzeli da se utvrdi tačan broj i popišu sve nevine žrtve ustaške nemani. Da je ova konstatacija tačna svjedoči i knjiga „Dokumenta o protivnarodnom radu i zločinima jednog dijela katoličkog klera“, koju su autori, Joža Horvat i Zdenko Štambuk, izdali još 1946. godine u Zagrebu. Pošto se radilo o prvoj poslijeratnoj godini sasvim je logično da tadašnji istražni organi za kratko vrijeme nisu mogli doći do tačnik i preciznih podataka o broju žrtava, ali je zato SUBNOR Banja Luka i opštinski organi mogli da za deset godina poslije rata prikupe i ustroje precizne podatke o žrtvama i zločincima. Umjesto toga oni su na spomenik u Drakuliću uklesali srednju brojku iz izvještaja Komande ustaške kontrolne službe u kojem je stajalo da je samo u Drakuliću i Šargovcu ubijeno od 1.300 do 1.500 lica.
Dakle, bez imalo truda da se dođe do prave istine najlakše je bilo uzeti srednju brojku i uklesati je na spomenik u Drakuliću.
U pomenutom izvještaju Komande ustaške kontrolne službe o pokolju u Drakuliću, kojeg smo preveli na srpski jezik, između ostalog je napisano sljedeće:
„U vezi s vašom radiogramskom naredbom koju smo u potpunosti izvršili dostavljamo sljedeći izvještaj:
Dana, 7. februara je jedna jedinica Druge Pavelićeve lične garde koju je predvodio potporučnik Josip Mišlov u čijoj je pratnji bio fratar Miroslav Filipović s Petrićevca, a sada pripadnik ustaške jedinice, preduzela je sljedeću akciju.
Narednog dana u četiri sata ujutro došlo je oko deset ustaša gore navedene jedinice u rudnik „Rakovac“, kod Banje Luke. Nekoliko rudara, pravoslavne vjere, koji su ostali u rudarskoj pretkomori, ustaše su odvele i odmah ubili u neposrednoj blizini rudnika. Ujutro u osam sati stigao je i ostali dio jedinice, te su ustaše potom pohvatale rudare prve smjene koji su došli da rade, legitimisali ih i sve rudare pravoslavne vjere su odvojili, odveli i svezali, a potom ih sve u blizini rudnika pogubili. Ubijanje je vršeno tako što su svakog pojedinca udarali tupim predmetima u potiljak, a potom su ih udarcem krampom u glavu dotukli. Kada su ih pobili, pohvatali su i rudare treće smjene koji su izlazili iz jame, pa su na isti način i njih pogubili. Preostalim radnicima su naredili da iskopaju jamu i da zakopaju ubijene rudare. Zakopano ih je 37, a ubijeno prema izjavama nekih radnika oko 52. Ustaše su i u 15 časova popodne ponovo došli u rudnik, legitimisali sve radnike, ali tada nije niko od njih stradao. U rudniku „Rakovac“ bilo je zaposleno 60 rudara pravoslavne vjere, od kojih su svi koji nisu stradali pobjegli u šumu.
Iz „Rakovca“ ustaše su otišle u selo Drakulić gdje im je Ivo Jurić, rudarski radnik, zatim Stipo Golub i Šimun Pletikosa mještani, pokazivali srpske kuće iz kojih su izvodili članove domaćinstva i sve ih ubijali, bez obzira da li su bili muškarci, žene ili djeca.
Pokolj je počinjen i u selu Šargovac tako da je broj pobijenih u oba sela bio od 1.300 do 1.500 ljudi. Ubijanje je počinjeno na isti način kao i u rudniku „Rakovac“ samo su u ovim selima koristili još i sjekire.
Pokolj je počinjen po povratku iz Šargovca i u selu Motike u kojem je takođe na isti način stradalo oko 70 porodica. Ustaše su ostalim seljacima izdali naređenje da zakopaju ubijene. Zakopavanje posmrtnih ostataka počelo je istog dana, a završeno je 10. februara. Mnoga tijela su bila zakopana bez udova jer su ih pojele svinje i psi.
Poslije pokolja ustaše su dolazile u pomenuta sela iz kojih su pljačkali životne namirnice, zatim odvodili stoku, perad, a potom su iz kuća pljačkali i stvari iz domaćinstva. Ta pljačka trajala je i 11. februara 1942. godine.“
Piše Radovan JOVIĆ
Izvor: fokus