JASENOVAČKI SRBIN iz Crne Gore

Danas, kada oni što nose uniformu montenegrinske vojske baš otvoreno brukaju svoje srpske korene služeći nalogodavcima iz NATO, da budu budući okupatorski oficiri na Kosmetu koga nazvaju „nezavisnom državom“, preko je potrebno potsetiti na lik i delo pravog crnogorskog oficira, ali Srbina, koji je ponosno i časno nosio svoj koporan i epolete na njemu.

Još kao mlad oficir, Jovo Bećir počeo se pripremati za onaj trenutak kada počne oslobađanje dela porobljene Otadžbine od Osmanlija. Đak talijanske vojne akademije iz Modene, jer su Crnogorci posle udaje ćerke kneza i potonjeg kralja Nikole za talijanskog suverena, tamo sticali svoje stručno znanje, stekao je solidno vojno obrazovanje kao državni stipendista.

Još pre oslobodilačkog balkanskog rata, grupa mladih oficira (modenski pitomci) završila je složen posao, opremila je oružjem Srbe u delu koji je preko reke Tare (tadašnja otomanska teritorija). Iako ti Srbi nisu služili otomansku vojsku, uspešno je provedena tajna obuka u rukovanju modernom puškom koju je narod crnogorski zvao „moskovka“, jer je bila poklon iz carske Rusije da se Srbi brane od zla, `jal austrougarskog,`jal otomanskog, tada oličenog u šiptarskim i poturčenjačkim teroristima koji su slobodno nasrtali na Srbe u oblasti koju otomanski okupatori službeno nazivaju „Sandžak“!

U balkanskom oslobodilačkom ratu, svoje će stručno znanje primeniti na frontu prema Skadru gde je teren izuzetno težak za kretanje, dodatno još i otežan brojnim turskim utvrđenjima koja su im osmislili nemački instruktori u osmanlijskoj vojsci.

Doživeo je Jovo kao brigadir i da zagrli braću iz oslobodilačke armije Srbije, kada se najzad vojnički slomi viševekovna otomanska okupatorska kičma, na Balkanu.

Kao komandant, pokazao je umeće u ubeđivanju domaćih muslimana u oslobođenim oblastima, koje su Osmanlije dobro naoružale za pobune računajući na verski uticaj, kojima će otežati uspostavu nove vlasti. Svestan da se teško i sporo menja nasleđe okupacije, nije želeo da dosipa „so na sveže rane“, jer su sinovi tih domaćina bili otomanski vojnici i mnogi su ostali u njenim redovima, ali su mnogi odbegli naoružani u okolne šume, očekivano preteći da teroristički nanose gubitke oslobodiocima a ne novim okupatorima, kako danas lažu austrijski i nemački istoričari.

Tako će Jovo pokazati onu osobinu koju Marko Miljanov nazva čojstvo, pišući o brojnim primerima za nauk mudrima, tu gde se izmešaše vere i narodi, a okupatori razni vešto poradiše na omrazi i mržnji, da otežaju budućim oslobodiocima.

Kada austrougarski agresori udariše na Srbiju počinjući Veliki rat, brigadir Jovo Bećir bio je svestan i trenutka i značaja uloge crnogorske Sandžačke vojske, koja može i mora da ugrožava bok neprijateljske 6.armije, kako bi otežala prodor njihove kaznene ekspedicije u Mačvu. Crnogorske će brigade, zajedno sa Užičkom vojskom i četničkim odredom majora Koste Todorovića, stvarati pometnju u neprijateljskoj pozadini, vezujući za sebe elitne mađarske i austrijske jedinice nazvane „jegeri“ (lovci), koje su posebno obučavane za ratovanje na planinskom terenu, i imale dodatnu opremu da lakše podnesu napore.

Vršeći svoju vojničku dužnost do poslednjeg časa aktivnog otpora neprijatelju, doživeo je da bude određen u crnogorsku delegaciju koja će nakon odlaska kralja Nikole u emigraciju i odluke vlade da raspusti vojsku, krenuti u susret neprijatelju da pregovara o primirju. Međutim, uprkos ranijeg obećanja majora Hubke, nekadašnjeg vojnog atašea na Cetinju, neprijatelj je bio rezolutan, nikakvo primirje, samo potpuna kapitulacija i sledstvena okupacija Crne Gore.

Dočekao je i da ga okupatori poteraju u Krlaštajn (Češka), kao većinu vrnogorskih visokih činovnika i oficira ,da tamo u tuđini u kazamatu logorskom, raspravlja o greškama koje su počinili oni koji vode državu, a ne oficiri koji vode vojsku u odbrambenom ratu!

Čim je stvorena zajednička država SHS, na poziv načelnika generalštaba srpske vojske, brigadir Bećir je podneo molbu za prijem u vojsku nove države, neopterećen intrigama grupe crnogorskih oficira koji su zagovarali bojkot, jer žele povratak kralja Nikole i sve one privilegije koje su imali za ulagivanje, a ne za naporan rad sa trupom.

Nova država, radosno je prihvatila iskusnog oficira kao Jovo, koji je svo svoje znanje i umeće, kao i ratno iskustvo, pretočio u rad u komandi armije u Sarajevu, gde je raspoređen.

Ponosno noseći svoju jugoslovensku uniformu kao nagradu, a ne kao pojedinci iz bivše austrougarske i crnogorske vojske kao kaznu, ali plata je plata, a doći će valjda i vreme za obračun sa tim „velikosrbima“ pa treba čekati, savesno je obavljao svoju dužnost!

Od prvog časa je zavoleo grad na Miljacki, prihvaćen od velikog dela njegovih stanovnika.

Posle odlaska u časno zarađenu penziju, pukovnik Jovo Bećir ostao je da živi u svom Sarajevu, u svojoj Otadžbini, svoj na svome!

Okupacija Jugoslavije i stvaranje NDH, teško je pala časnoj starini, ali ga ustaše u prvo vreme nisu dirale.

Pavelić je poslušao svog najbližeg saradnika Sekulu Drljevića, dokazanog crnogorskog separatistu i člana glavnog odbora HSS (Hrvatska seljačka stranka) koji mu je predlagao da se brojni činovnici i žandari iz Crne Gore, zatečeni u novoproglašenoj NDH ne tretiraju kao Srbi, već kao Crnogorci kojima je najzad „sinula sloboda, da mogu obnoviti svoju državnost, koju su ti mrski Srbi silom poništili“, kako je uporno lagao u svojim tekstovima objavljivanim u zagrebačkom časopisu „Nova Evropa“, gde su osudu tadašnje kraljevske diktature otvoreno pretočili u antisrpsku i antijugoslovensku kampanju svih separatista, te se očekivano i montenegrinski tu nađoše!

Kada je posle proglašenja „nezavisne Crne Gore“, julske farse, sve uz prisustvo talijanskog okupacionog upravnika Birolia, srpski narod u Crnoj Gori odgovorio opštenarodnim ustankom, koji su docnije crnogorski komunisti sebi pripisivali, počeo je pritisak na Srbe iz Crne Gore koji su živeli u gradovima države NDH, da se otvoreno izjasne kao Crnogorci! Tačnije, da se izjasne da nisu Srbi već neki novi narod, planirajući da intenziviraju onu teoriju Ante Starčevića, da u Crnoj Gori žive zapravo Hrvati, samo to još ne znaju dok se dovoljno ne „izobraze“ (čitaj, tendenciozno „obrazuju“). Biće da se zato današnji montenegrini tako intenzivno i „izobražavaju“, sada po natoovskim standardima, uz obaveznu latinicu i nekakav rogobatni novojezik, koji hrvatski lingvisti tako radosno podržavaju, ali i novokomponovani eurounijatski stručnjaci za „naš jezik“ u bivšoj zajedničkoj državi, uključujući i beogradske drugosrbijance!

Na sva takva ubeđivanja da je on primer „časnog Crnogorca“ po standardu Sekule Drljevića, časna starina Jovo Bećir, jednostavno i odlučno je izjavljivao — ja sam Srbin–, potpuno svestan posledice za sebe i porodicu!

Kada su ga napokon ustaške vlasti uhapsile, intervenirala je talijanska kraljica Jelena, i konfiniran je u sarajevski hotel „Evropa“!

Kako je jačao otpor srpskog naroda, koji se oružjem odupro hrvatskom genocidu, tako su i hrvatski državni organi postajali sve nemilosrdniji naspram onih koji nisu otvoreno pokazali svoju lojalnost, a imali su status da nisu ni Srbi, ni Židovi,ni Romi, po novim hrvatskim merilima u skladu sa proglašenim rasnim zakonima!

Tako je i stari Jovo Bećir iz sarajevskog hotela „Evropa“ upućen u „hrvatsko oporavilište“ Jasenovac, da tamo izbliza vidi sudbinu Srba, Židova i Roma, dok ga uporno ubeđuju da se urazumi, jer samo jedan život ima. Međutim, Jovo Bećir nije se dvoumio između svog izbora!

Časno je podelio sudbinu zatočenih Srba, kao jedan od njih, ne želeći da sam sebe prezre, odričući se svojih opredeljenja za koja je ratovao ali i časno živeo u zajedničkoj državi!

U vreme komunističke zajedničke države, bravarovi tvorci „crnogorske nacije“ nisu dozvoljavali da se primeri kao Jovo uopšte i pomenu, jer je bio sušta suprotnost svim njihovim uzorima, dok im je novoreciklirani ustaški „stručnjak“ za „crnogorsku crkvu“ Savić Marković-Štedimlija pažen i mažen u Jugoslavenskom leksikografskom zavodu (vidljivo privatnoj prćiji Miroslava Krleže), pisao priloge iz istorije „posebnosti“, da dokaže da Srbi u Crnoj Gori i ne žive a kamo li da se većina stanovnika oseća Srbima, što popisi urađeni početkom XX veka jasno kazuju!

Da je duh Jove Bećira ipak ostao u narodu Crne Gore, pokazali su potomci 1991.godine, kada ih pozvaše pod barjak da brane ugroženi srpski narod u novoj, „demokratskoj“ Hrvatskoj, pa potom i u novoj „demokratskoj“ BiH, da ih se takvi kao Jovo ne postide na onome svetu!

(anfor.org)

Izvor: Srbin info