Dodikova podvala Javnom servisu evropske Srbije

Posle dugo godina, u kojima je vladalo pravilo da se o genocidu nad Srbima i uopšte stradanjima tog naroda ne sme govoriti javno, da se drugi narodi ne bi uznemiravali i vređali,

gotovo šokantno je delovao direktan prenos na „RTS“-u Svečane akademije održane
povodom 70 godina od stradanja Srba na Kozari

Moralo je, izgleda, da prođe skoro 12 godina, pa da državna televizija Srbije, „RTS“, prvi put posle „oktobarske revolucije“ pusti pred kamere, u živom programu, nekoga ko će
progovoriti o srpskim žrtvama, ubijanju Srba. U dosovsko-demokratskoj Srbiji to
je bilo strogo zabranjeno, retrogradno, štetno na evropskom putu, opasno za
odnose u Regionu. Šta bi Zagreb na to rekao? A onda je u Narodnom pozorištu 1.
jula održana Svečana akademija povodom 70 godina od Bitke na Kozari. Predsednik
organizacionog odbora Milorad Dodik je zamolio direktora „Radio televizije
Srbije“ Aleksandra Tijanića, da Javni servis direktno prenosi ovu svečanost.
Tijanić je pristao, i ne sanjajući šta bi moglo da se desi, i tako smo dobili
sat i po žive priče – što kroz Dodikov govor, što kroz umetnički deo – o
ubijanju Srba, načinima ubijanja, genocidu nad njima, ustaškim zlodelima na Kozari
i u „Jasenovcu“, koncentracionom logoru za srpsku decu u NDH, falsifikovanju
istorije na štetu srpskog naroda, prisvajanju srpskog antifašizma od strane
naroda koji su za vreme Drugog svetskog rata nosili zastave nacizma i fašizma…

BESMISLENA SERVILNOST
Ako bi neko hteo da raspreda gustu vunu, traži odgovore i na pitanja koja niko
ne postavlja, našao bi se u vrlo interesantnoj situaciji, pred isto tako
interesantnim slikama iz bliske prošlosti koju Srbi, zahvaljujući besmislenoj
servilnosti i poniznosti svojih vladara, moraju da zaborave. U govoru koji je,
uzgred rečeno, koncepcijski i stilski bio prilično loš, Dodik je na nekoliko
mesta dotakao najosetljivije tačke u odnosima Srba sa narodima u državi Bosni i
državama sa kojima se Bosna graniči. Podsetio je na ulogu Srba i drugih naroda
u Drugom svetskom ratu podvlačeći da ti drugi, za razliku od Srba, nemaju svoje
datume ustanka, velike dane u partizanskoj i antifašističkoj borbi, odnosno da
su antifašizam ukrali iz dvorišta svojih komšija – Srba.
Ne znam u kojoj meri je Dodik ovu temu otvorio svesno, ali je, bez sumnje, koplje
zabio u sam centar mete. Možda je to bio njegov odgovor na ono što se dogodilo u
Hrvatskoj, a „Pečat“ već dve godine upozorava na mogućnost takvog razvoja
događaja, na potpuno hrvatsko ignorisanje presudne uloge Srba u antifašističkom
pokretu na tlu strašne NDH, koja se, podsećam, protezala sve do Drine i Zemuna.
To višedecenijsko izjednačavanje uloge Srba i Hrvata u partizanskom pokretu,
pretvoreno je početkom devedesetih u priču o „ustanku naroda Hrvatske“, da bi
mašnicu na tu besramnu hrvatsku podvalu, falsifikat bez presedana u Evropi,
stavili hrvatski „levičari“ Zoran Milanović i Ivo Josipović, predsednik i
premijer Hrvatske, tvrdnjom da su „Hrvati u Drugom svetskom ratu masovno
sudjelovali na pobjedničkoj strani“, odnosno da nijedna druga zemlja sa područja
bivše Jugoslavije nije imala tako snažan i superioran antifašistički pokret kao
Hrvatska.
Činjenica da je antifašistički, partizanski pokret na prostoru Hrvatske u stvari
bio ustanak Srba protiv ustaške države i nemačke okupacije, potpuno je uklonjena
iz istorijskih čitanki i govora hrvatskih političara i povjesničara.
Nema više priče ni o bratskom zajedništvu, koja je neopravdano izjednačivala
Srbe i Hrvate u antifašizmu. Srbi su potpuno izbrisani, a Drugi svetski rat
spominje se kao dokaz „kolosalne uloge hrvatskog naroda na strani
antihitlerovske, antifašističke koalicije“.
Hoću da verujem da Dodik zna koliko je važno podsećanje na istorijske činjenice,
na teme koje je on, govoreći u beogradskom Narodnom pozorištu, samo izvukao na
svetlo dana. Voleo bih da su srpski političari, zvali se oni Dodik, Nikolić,
Dačić, svejedno je, svesni značaja i konačnih posledica višedecenijskog
falsifikovanja događaja koji su se na tlu Jugoslavije odigravali u godinama
Drugog svetskog rata. Nije potrebna tu duboka pamet; evo im izjava, tekstova po
novinama, knjiga, udžbenika, iz Zagreba i Sarajeva, Ljubljane, pa i Podgorice, koji
se upinju da čistim izmišljotinama (a kako bi drugačije?) srpski narod vežu
isključivo za Nedića, Mihailovića, Ljotića, „narodne izdajnike i ratne zločince“,
dok sve druge, narode i one koji su u međuvremenu narod postali, svrstaju na
partizansku stranu. Iz takve postavke izvlače zaključak da su te iste obnovljene
srpske sile, predvođene Crkvom, SANU i Miloševićem, krenule 1989. godine da
ruše partizansku, antifašističku Jugoslaviju i od nje prave „veliku Srbiju“.
Tako je uspostavljena definicija rata na tlu SFRJ; „srpska agresija na sve
druge“, definicija kojoj se suprotstavlja i koju već godinama činjenično obara
tek nekoliko srpskih intelektualaca, pisaca i novinara. Oni koji bi u ovome
trebalo da budu najglasniji, srpski vlastodršci, uporno ćute, iako se radi o
vrlo opasnoj podvali čije su posledice veoma negativne i ne mogu da se otklone.

OPERACIJA USTAŠKE I
NEMAČKE VOJSKE
Dodik je u Beogradu podsetio na činjenicu da su ustanci u Bosni i Hercegovini
zabeleženi samo u krajevima u kojima su živeli Srbi, a već pomalo zaboravljenu
Bitku na Kozari, sa svim njenim tragičnim posledicama, oslikao podatkom da mnoga
mesta na Kozari, u Potkozarju i Grmeču nikada nisu uspela da dostignu broj
stanovnika koji su imali pre Drugog svetskog rata.
Inače, operacija ustaške i nemačke vojske na Kozari započeta je u julu 1942.
godine, sa ciljem potpunog gušenja ustanka na tom prostoru i vraćanja pod kontrolu
naselja koja su partizani već bili oslobodili. Arhivska građa govori da je na
Srbe Kozare krenulo 18.000 ustaša (Hrvata i muslimana) i oko 11.000 vojnika
Vermahta. Ta ogromna vojna sila, vrhunski obučena i naoružana, zatvorila je obruč
na Kozari u kojem se našlo 80.000 meštana i partizana. Trećeg jula 1942.
godine, Drugi krajiški odred, sa jednim delom narodnog zbega, pod stalnom
vatrom, u gotovo samoubilačkoj akciji, uspeva da probije obruč i sa desetak
hiljada žena, dece, staraca i boraca krene prema Grmeču. Ustaše i Nemci ponovo
zatvaraju obruč, a ono što se posle toga događalo spada u najgore primere
zverstava ljudskog roda. Srbi koji nisu ubijeni u svojim dvorištima, voćnjacima
ili obližnjim šumama, njih 67.000, odvedeni su u logore „Jasenovac“ i „Stara
Gradiška“, gde su zauvek skončali, a jedan broj snažnijih muškaraca na prinudni
rad u Nemačku.

STRAŠNA SRPSKA STRADANjA
Među nemačkim oficirima na Kozari je bio i Kurt Valthajm koji će kasnije, na
objašnjiv, ali mnogima teško shvatljiv način, sesti u fotelju generalnog sekretara
Ujedinjenih nacija. Još za vreme trajanja ofanzive, gotovo slomljen tragedijom
jedne srpske porodice, mladi partizan, predratni student prava Skender
Kulenović, piše poemu „Stojanka majka Knežopoljka“. Ne postoji Srbin koji nije
zaplakao slušajući „Stojanku…“ a tako je bilo i u Narodnom pozorištu (neki su
glasno jecali) i sigurno pred malim ekranima kada je Kulenovićevo nezaboravno
delo kazivala glumica Sonja Jauković.
Kozaru je na filmu ovekovečio Veljko Bulajić, još davne 1963. godine, a epopejom
Kozarčana, kroz lik slavnog Mladena Stojanovića, bavio se i filmadžija Mithat
Mutavdžić. Publicista Dragoje Lukić istraživanjem je ustanovio da je samo u
„Jasenovcu“ ubijeno 19.000 dece sa prostora NDH, najviše sa Kozare i Potkozarja.
Ustaški režim Ante Pavelića imao je dva paralelna pristupa u „konačnom rešenju“
sudbine dece sa Kozare. Prvi je bio likvidacija u logorima „Jasenovac“ i „Stara
Gradiška“, a drugi deportovanje te dece u specijalni logor u Sisku, gde su
dovođena i srpska deca sa Banije, Korduna, Like, iz Slavonije…Tu je sakupljeno
oko 7.000 mališana, umrlo ih je – što zbog bolesti i nedostatka osnovne
higijene, što nasilno – preko hiljadu (neki izvori spominju od tri do pet
hiljada), a ostatak je podeljen uglednim hrvatskim porodicama, najviše u Zagrebu.
Među tom decom, a nikada neće biti utvrđen njihov tačan broj, našla se i
dvogodišnja Božidarka Grublješić, iz sela Velika Žuljevica, Opština Bosanski Novi.
Ustaše ubijaju njenu majku Vidu, devojčicu šalju u sisački logor, a odatle u
zagrebački „Crveni križ“. Tu je usvaja jedna porodica koja nije imala dece,
daju joj svoje prezime i tako je jugoslovenska kinematografija dobila jednu od
najlepših i najboljih glumica ikada – Božidarku Frajt. Za svoje pravo poreklo
saznala je tek 1976. godine. Danas živi u Zagrebu, a njena kćerka je Bojana
Gregorić, poznata hrvatska glumica.
Jevreji su snimili film „Šindlerova lista“, pokupili nekoliko „Oskara“ za to
ostvarenje, industrijalca Šindlera predstavili svetu kao najvećeg humanistu
Drugog svetskog rata, čoveka koji je od sigurne smrti spasao oko 1.200 Jevreja.
Jedan drugi „Šindler“, mnogo humaniji, sa neuporedivo više spasenih duša, živeo
je u Zagrebu. Da, u pitanju je Dijana Budisavljević, Nemica poreklom, udata za
Srbina, koja je iz ustaških logora spasla više od 12.000 srpske dece. Ali, to
su Srbi, ko će o njima da pravi film, ta tema je zabranjena. Dijana Budisavljević
je spomenuta u Narodnom pozorištu, kao heroj u vremenu strašnih srpskih
stradanja.
Nama ostaje da vidimo, a videćemo uskoro, da li je direktan prenos na „RTS“-u
Svečane akademije posvećene Kozaračkoj epopeji bio izolovani „incident“ ili
najava nečega. Za Srbe nesumnjivo značajnog.

Izvor: pecat