U početku biješe „Genocid“ (Propaganda u BiH 1991-1992)

Muslimanska ratna propaganda trudila se od samog početka sukoba u BiH, da predstavi Srbe kao agresore koji čine genocid nad muslimanskim stanovništvom. Podršku je našla i kod mnogih zapadnih medija i novinara, koji su slijedeći instrukcije svojih vlada ili za novac, učestvovali u medijskoj satanizaciji srpskog naroda pred svjetskom javnošću.

Tek godinama nakon završetka rata u BiH, na svijetlo dana isplivavaju dokumenti i činjenice, koji razotkrivaju sve laži i falsifikate kojima  se služila muslimanska ali i hrvatska strana  tokom rata.

Još prije ikakvih ratnih sukoba u BiH, tokom 1991. godine, muslimansko vođstvo počelo je da govori o genocidu nad Muslimanima. Tako je već 25. 01. 1991. godine, SDA objavila proglas u kojem se između ostalo kaže: „Nesporno je pravo i dužnost Armije da brani vanjske i unutrašnje granice i spriječi genocid, ako do njega dođe ili ako on neposredno predstoji. U svim drugim slučajevima bilo bi korisno da Armija stoji po strani.“[1]

Iako do tada nije bilo nikakvih ratnih sukoba, muslimanski predstavnici spominju genocid, što govori da su oni još tada računali na korišćenje ovog termina u propagandne svrhe. Zanimljivo je kada govore o „Armiji“ (JNA) kažu da ona ima pravo da štiti  i „unutrašnje granice“ ali kada je JNA bezuspješno pokušala da zaustavi raspad SFRJ, odmah je od strane iste SDA proglašena za „velikosrpsku“ vojsku.

U ljeto 1991. godine, imamo slučaj kada opet SDA koristi termin genocid, iako ni tad nema ratnih borbi na prostoru BiH. Vrh stranke je 3. avgusta poslao obavještenje „svim odborima Stranke Demokratske Akcije“ u kojem se na početku kaže: „U središte naše Stranke dolaze vijesti o slučajevima rušenja i skrnavljenja grobalja i drugih spomenika muslimanske kulture. Budući da je za poduzimanje nužnih aktivnosti za sprečavanje tih genocidnih radnji potrebno raspolagati točnim podacima i dokumentacijom, molimo vas da nam hitno pošaljete odgovore na slijedeća pitanja…“.[2]

Skrnavljenje muslimanskih spomenika, ako ih je tad i bilo, jeste krivično dijelo, ali nikako ne može biti zločin genocida kao što se navodi u ovom dokumentu. Samo mjesec prije ovog obavještenja, grupa muslimana na čelu sa Muratom Šabanovićem koji su sprovodili politiku SDA u Višegradu,  srušilisu u ovom gradu spomenik nobelovca Ive Andrića.[3] Naravno da čelnicima SDA nije palo na pamet da i ovo nazovu „genocidom“.

Kada su počeli prvi veći borbeni sukobi u BiH, muslimansko-hrvatska strana (tad su bili saveznici) je odmah to iskoristila da svojim sunarodnicima ali i svijetskoj javnosti ovo prikaže kao genocid nad Muslimanima i Hrvatima. Tako je 20. juna 1992. godine, tzv. Predsjedništvo RBiH na čelu sa Alijom Izetbegovićem, proglasilo ratno stanje između ostaloga i zbog navodne agresije koja je „praćena brutalnim genocidom nad narodom Bosne i Hercegovine, kao posljedica čega je do sada ubijeno preko 40 hiljada ljudi, prisilno raseljeno oko milion i 400 hiljada stanovnika, a njih preko 60 hiljada odvedeno u koncetracione logore“.[4]

Pored pretjerivanja u brojevima stradalih i protjeranih, tadašnja muslimansko-hrvatska koalicija, spominje genocid nad „narodom Bosne i Hercegovine“ želeći da predstavi kako sva tri naroda trpe agresiju s polja, a ne da je riječ o građanskom rat. Muslimansko-hrvatska strana nije se obazirala na činjenicu, da u vrijeme kada govori o genocidu, njihove snage uz pomoć regularne vojske Hrvatske, presjekle su teritoriju Republike Srpske kod Brčkog i Modriče, a posavske opštine između Bosanskog Broda i Brčkog bile su pod njihovom kontrolom, u Banja Luci zbog nedostatka kiseonika umiru tek rođene bebe. Srpska vojska krenuće 24. juna 1992, u sudbonosnu operaciju „Koridor-92“[5] kojom će povezati dva dijela Republike Srpske. Kada sve ovo imamo u vidu, jasno je da nije moglo biti govora o nekakvom genocidu koji bi sprovela vojska koja se grčevito bori za opstanak sebe i svoga naroda.

Mediji iz Sarajeva za vrijeme rata učestvovali su u propagandi i satanizaciji Srba. Tako u dnevniku TV „Sarajeva“ 5. jula 1992, objavljena je i ova izmišljotina:  „Danas, pedeset hiljada mrtvih, milion i po izbjeglih, hiljade mrtvih dječaka i djevojčica nisu dovoljni Evropi da nam pomogne – tek da nam spremi nekoliko aviona humanitarne pomoći“.[6]

Iz ovoga se jasno vidi cilj propagande o genocidu, a on je bio da Evropa pomogne muslimanima u ratu protiv Srba. Iz ovih nekoliko primjera vidimo, da se genocidom mahalo kao ratnom zastavom, a svoje žrtve muslimanisu koristili kao vojni resurs u propagandne svrhe, i uspjeli su da izdejstvuju akcije zapadnih sila protiv Srba u BiH. Iako se iz ovih dokumenata vidi da je priča o genocida nad Muslimanima smišljena još početkom 1991, a razrađivana tokom 1992, do danas nisu prestali napori da se ta propaganda iskoristi za podjarmljivanje srpskog naroda na ovim prostorima. Ovu opasnost treba ozbiljno shvatiti i sistemski se suprostaviti (sistemskog suprostavljanja još uvijek nema) svim onim snagama koje lažima i falsifikatima žele uništiti Republiku Srpsku.

[1]Proglas SDA, Stranka Demokratske Akcije Izvršni odbor, RepubličkiCentarzaistraživanjerata, ratnihzločina i traženjanestalihlicaBanjaLuka, Kotor Varoš nesređena građa.

[2]Obavijest, Svim odborima Stranke Demokratske Akcije, Republički Centar za istraživanje rata, ratnih zločina i traženja nestalih lica Banja Luka, Kotor Varoš nesređena građa.

[3]MiroslavToholj, CrnaKnjiga II, PatnjeSrba u Bosni i Hercegovini 1992-1995, Cetinje, 2000, 177.

[4]RatnizločininadSrbimaopštineVisoko (1992-1995), Svjedocigovore, BanjaLuka, 2012, 49.

[5]Novica Simić, Operacija „Koridor-92“, Banja Luka, 2011,171.

[6]SenadHadžifejzović, Rat uživo, Sarajevo 2002, 125.

Izvor: Srbi u Bosni i Hercegovini