fbpx
Pretraga
Close this search box.
Ж | Ž

Podijelite vijest:

Cela BiH puna je srpskih Srebrenica!

Handžar divizija

Teritorija BiH prepuna je srpskih stratišta iz Drugog svetskog rata za koja, sve do unazad dve decenije, gotovo niko nije ni znao, izuzev retkih preživelih i rodbine nesrecćnika koji su tamo skončali od ustaške ruke!

Napomena redakcije portala Jadovno.srb.: Ovaj prilog je prvi put objavljen na našem portalu 2. avgusta 2017. godine.

Prijatelji, rodbina i potomci poklanih Srba tek nakon pada komunizma počeli slobodno da posjecćuju mesta na kojima su stradali njihovi najbliži, istoričar Zoran Pejašinovicć ipak ističe da je pogrešno u komunističkoj represiji tražiti isključivog krivca za nedostojno obeležavanje lokacija na kojima je izvršen genocid nad srpskim narodom.

Krivica za takav odnos u najvećoj meri leži u nama samima. Nažalost, pokazalo se da Srbi, za razliku od nekih drugih naroda, nemaju kulturu sećanja na svoje žrtve. Do pre nekoliko godina o zločinu koji je počinjen u Garavicama čak ni na internetu niste mogli skoro ništa da pronađete, a slična situacija je bila i sa Šušnjarom. Na mauzoleju na ostrvu Vido, koje je najvecća grobnica Srba stradalih u Prvom svetskom ratu, i danas se može videti hrvatska šahovnica, kao relikt jugoslovenstva, iako su tamo sahranjeni isključivo Srbi. Zaista je teško objasniti taj fenomen mazohizma koji postoji u našem narodu – kaže Pejašinovicć.

Komunističke vlasti krile ko je stradao

Nedavnim osveštavanjem novoizgrađenog pravoslavnog hrama u Prebilovcima, napravljenog u čast 4.000 ubijenih Srba iz ovog hercegovačkog sela, ali i okolnih mesta koje su 1941. godine pobile ustaše, nakon više od sedam decenija konačno su ostvareni uslovi da na dostojan način bude obilježeno još jedno mesto stravičnog stradanja srpskog naroda.

Inače, o neverovatnom nemaru potomaka žrtava i komunističkih vlasti prema srpskim stradalnicima govori i to da je većina hercegovačkih jama, u koje su ustaše bacale ubijene Srbe iz Prebilovaca i okolnih sela, 1961. godine bila zabetonirana, a pored njih su tadašnje vlasti podizale spomenike sa natpisima na latinici, na kojima su pominjane „žrtve fašizma“, bez ijednog podatka o broju i nacionalnosti žrtava, pa čak ni sela iz kojih potiču! Tek početkom 1974. godine članovi porodica žrtava iz Prebilovaca počeli su da organizovano posećuju mesto stradanja njihovih najbližih srodnika.

Prikrivanje

Dodajucći da je samo na teritoriji BiH u Drugom svetskom ratu postojalo skoro 200 kraških jama i bezdana u koje su ustaše pobacale oko 40.000 Srba, Pejašinović ističe da je mali broj ovih užasnih ljudskih grobnica obilježen na prikladan način.

– Dok se nešto institucionalno ne promeni i dok svi nadležni ne učine maksimalne napore da se srpska stratišta iz Drugog svetskog rata na dostojan način obeleže i poštuju, s vremena na vreme ćemo se zgražavati nad tim što o ustaškim zločinima i genocidom nad Srbima malo znaju čak i naši sunarodnici, a kamoli drugi narodi – kaže Pejašinović.

Ustaše muslimani

O razmerama prikrivanja prave istine o genocidu nad srpskim narodom nedavno je govorio i jedan od najpoznatijih ne samo srpskih, već i svetskih istoričara, Srboljub Živanovicć, koji se, inače, nalazi na čelu Međunarodne komisije za istinu o Jasenovcu. Navodecći Garavice kod Bihacća, mesto na kojem je za samo tri meseca 1941. godine ubijeno oko 12.000 Srba, kao jedan od najdrastičnijih primera nemara koje su vlasti bivše SFRJ imale prema srpskim žrtvama iz Drugog svetskog rata, Živanović je istakao da čak ni u današnje vreme ogroman broj Srba gotovo da ne zna ništa o ovom strašnom zločinu.

Prema nezavisnim britanskim izvorima, u Garavicama je za samo tri meseca ubijeno oko 12.000 Srba te još oko 2.500 Jevreja i Roma iz bihaćkog kraja. Po broju žrtava ova lokacija se nalazi odmah iza Jasenovca i Jadovnog i predstavlja trecće najveće srpsko stratište za vreme Drugog svetskog rata. Neverovatno je da skandalozno mali broj Srba uopšte zna za užase koji su se tamo dešavali. Pošto sam grad Bihać nije mogao da ima toliko stanovnika koliko je u Garavicama pobijeno ljudi, ustaše su išle duboko u Liku i okolna mesta po Bosni, odakle su dovlačili narod u Garavice i tamo ga ubijali. U Garavicama je pokopan i veliki broj srpskih žrtava koje nikada nisu popisane, a koje su stradale na kucćnom pragu – istakao je Živanovicć.

Spomenik

Inače, u slučaju Garavica zanimljivo je i to da su Srbi iz bihacćke regije, posle završetka Drugog svetskog rata, samoinicijativno pokrenuli projekat podizanja spomenika na tom mestu koje je trebalo da svedoči o počinjenom zločinu. Na skromnom kamenom spomeniku, koji je bio podignut 1949. godine, bilo je napisano: „Sa trajnom uspomenom na 12.000 nevino i zverski ubijenih Srba od strane ustaških zlikovaca“.

Međutim, 1981. godine tadašnje opštinske vlasti u Bihaću došle su na ideju da se u Garavicama, kako su obrazlagali, izgradi reprezentativniji spomen-kompleks, a za idejnog autora izabran je čuveni arhitekta Bogdan Bogdanovicć. Pre svečanog otvaranja spomen-kompleksa tadašnji visoki funkcioner Komunističke partije Jugoslavije, Hakija Pozderac, koji je inače bio rodom iz tog kraja, sugerisao je da na spomeniku treba da bude postavljen tekst na kojem bi pisalo da su u Garavicama „umoreni Srbi, Hrvati i Muslimani“. Tek nakon brojnih primedbi lokalnog srpskog stanovništva da takva formulacija teksta ne stoji jer nije tačna, te da su u Garavicama ubijani isključivo Srbi, Jevreji i Romi, pronađeno je „kompromisno“ rešenje, pa je na spomen-kompleksu napisano da je na tom mjestu „pobijeno 12.000 rodoljuba“. Ovaj tekst ostao je na spomeniku u Garavicama sve do danas.

O prikrivanju genocida nad Srbima, koji su u Drugom svetskom ratu na teritoriji BiH počinile bošnjačke i hrvatske ustaše, govori i primjer Šušnjara kod Sanskog Mosta, gde je sve do pada komunističkog režima Srbima bilo zabranjeno da oplakuju svoje žrtve. Profesor Vladimir Lukicć, član Udruženja „Sanska ognjišta“ i nekadašnji premijer RS, kaže da se pokušaji relativizacije zločina i izjednačavanja zločinaca i žrtava dešavaju čak i danas.

Spomenik u Garavicama

Krvavi Ilindan

– Na Ilindan 1941. godine ustaše su na Šušnjaru kod Sanskog Mosta ubile oko 5.500 Srba i 40 Jevreja, ali je tamošnja islamska zajednica i lokalna vlast stalno pokušavala da relativizuje ovaj zločin. Pre nekoliko godina Medžlis IZ u Sanskom Mostu je čak organizovao i klanjanje dženaze na Šušnjaru, navodecći da su tamo sahranjeni i Bošnjaci „žrtve fašističkog terora“!? Svi relevantni stručnjaci i istoričari znaju da su isključivo Srbi i četrdesetak Jevreja stradali na tom mestu i da nijedan Bošnjak ili Hrvat nije bio u koloni nesrecćnika koje su krajem jula i 2. avgusta 1941. godine na najzverskiji način ubile ustaše i lokalni muslimani. To je bio pokušaj novog zločina sa predumišljajem kojim se želela izbrisati istorija i stradanje Srba, ali i Jevreja, kojih, nakon ovog pokolja, više nikad nije bilo u Sanskom Mostu – ističe Lukić.

On dodaje da se, uprkos provokacijama i pokušajima revizije istorije, svest među Srbima o genocidu koji je nad njima počinjen ipak polako učvršćuje.

– Kolektivnoj amneziji Srba o zločinima koji su nad njima počinjeni umnogome su doprineli komunisti, koji su svesno zataškavali zločine promovišucći ideju bratstva i jedinstva. Tom parolom trebalo je relatizovati krivicu i po svaku cenu izjednačavati stradanje naroda na ovim prostorima. Zato danas i imamo situaciju da se srpske žrtve minimalizuju i relativizuju, dok se stradanja drugih uvecčavaju – zaključuje Lukić.

Izvor: MAGACIN

 

Vezane vijesti:

OBILjEŽENO 74 GODINE OD POKOLjA NA GARAVICAMA

VLADIKA ATANASIJE: SKIDANjE PLOČA SA SPOMENIKA JE DRUGO UBIJANjE ŽRTAVA

TREĆI OKRUGLI STO „ŠUŠNjAR 1941.“

POKOLj - Naziv za sistematski državni zločin genocida počinjen nad pravoslavnim Srbima tokom Drugog svetskog rata od strane Nezavisne Države Hrvatske na cijelom njenom teritoriju.
POKOLj – Naziv za sistematski državni zločin genocida počinjen nad pravoslavnim Srbima tokom Drugog svetskog rata od strane Nezavisne Države Hrvatske na cijelom njenom teritoriju.

Podijelite vijest:

Pomozite rad udruženja Jadovno 1941.

Napomena: Izneseni komentari su privatna mišljenja autora i ne održavaju stavove UG Jadovno 1941. Komentari neprikladnog sadržaja će biti obrisani bez upozorenja.

8 Responses

  1. U Dobojskom centralnom parku stoji spomenik tzv. žrtvama fašističkog terora, isti je isklesan kao grupa partizana sa oružjem, a riječ je o spomen kosturnici za nekih 6 hiljada srpskih seljana Krnjinskog kraja koje su ustoško-muslimanske snage streljale u kasarni Bare i povješale ispred njihove komande stana, tokom komunizma fiskulturne sale za medicinsku školu a danas i nakon prvog sv. rata sokolskog doma Kralj Aleksandar.

  2. Boli me uvo za Srebrenicu! Ko čitao Dedijerova tri toma o Jasenovcu to nije ništa ako prodajete kroz Bosna i Hrvatsku! Ja sam bio u Bihaću u vojsci i prošao sam taj teren od sela Zegar pored Bihaća, Plitvica, Slunja pa do Karlovca. Da vidite crpske crkve sve su pošaljete i na njima je stajala mermerni ploča sa imenima pobijeni Srba. Tu su žena i deca spaljeni živi ali vraćanjem ustaške i njeno priznanje od zapadno-nacističkih država ti spomenici ponovo porumeni i sada ove bitange koje vode ovu državu kažu bio je genocid u Srebrenici. Tamo se izvršavala smrtna kazna nad koljačima koji su pobili srpske civile.

  3. Sabrane objavljene informacije:
    Miljevina: Sećanje na veliko stradanje mlade kraljeve vojske
    Kod jame Ponor u Miljevini kod Foče, u nedelju 28. juna, biće služen pomen za više hiljada pripadnika Jugoslovenske vojske u otadžbini, koji su na tom mestu stradali u maju 1945. godine. Prema podacima Udbe, na području Foče i Kalinovika, pre 72 godine ubijeno je 9.000 ljudi, uglavnom golobradih mladića iz Šumadije i civila iz njihove pratnje, dok procene novijih istraživača pominju od 10.000 do čak 25.000 ubijenih.
    Mladići, koje je Jugoslovenska vojska u otadžbini mobilisala u septembru 1944. godine, većinom su streljani nakon predaje, kao ratni zarobljenici, a najveća grobnica nalazi se u jami Ponor u blizini crkve i rudnika u Miljevini.
    Decenijama nakon Drugog svetskog rata, stradanje mladih kraljevih vojnika u Miljevini bila je tabu tema, a njihova imena zavođena su u arhive u Srbiji pod šifrom „nestao u Bosni“ ili „streljan u Bosni“, bez preciznijih podataka.
    Sličnu sudbinu imali su i crnogorski četnici Pavla Đurišića koji su sa nekoliko hiljada civila pošli iz Crne Gore prema Austriji, a stradali su u Sloveniji.
    Pomen parastos u Miljevini za pripadnike vojske Draže Mihailovića, ali i za sve poginule srpske borce u odbrambenim ratovima, na Vidovdan u 17 časova, organizuju Crkvena opština miljevinska i Boračka organizacija Foča.

    Izvor: Srna/FOČA.info Vuk Drašković drži govor.
    Citiram Vuka Draškovića: „Na ovom mestu 1945. godine partizani su ubili i bacili u tri jame 25 000 Srba iz Šumadije. Niko od njih nije bio mlađi od sedam (7) godina ni stariji od petnaest (15) godina. Partizani su ih na prevaru zarobili na moru, gde su očekivali obećane brodove zapadnih saveznika. Brodovi nikako da stignu a onda se pojavio avion i bacao letke. Na njima je pisalo da je rat završen i da im se garantuje sloboda i povratak kući. Oni su se prevarili i predali.
    U roku od nedelju dana svi su ovde dovedeni, ubijeni i bačeni u ove tri jame. Jame su zatim zabetonirali“ – završio je Vuk Drašković. Bio sam šokiran ovim saznanjem. Pitam čobane – jel istina ovo što Vuk kaže?
    Sve je istina, odgovaraju oni.
    Posle deset godina, 2000. godine, zove me iz progonstva Milorad Hadži Lazić da se nađemo u Čačku na skupu saboraca Draže Mihajlovića. Došli ljudi sa zapada a Velja Ilić im je dao salu Skupštine opštine Čačak.
    Povela se diskusija i o Miljevini. O tome šta se desilo na Miljevini govorio je jedan od učesnika i ponovio gotovo iste reči Vuka Draškovića. Ali je rekao i sledeće:
    – A znate li ko je bio komandant te partizanske jedinice? Narodni heroj Vlado Šegrt.
    – A znate li ko je bio zamenik komandanta? Vidak Drašković.*
    Pitam samo Vuka Draškovića – da li je ovo tačno?
    Imam samo jednu molbu pokretu Dveri. Poznajem te ljude, mladi su, znam da su obrazovani, da vole Srbiju i ne pripadaju starim ideološkim blokovima.
    Moja je molba da pokret Dveri pokrene široku akciju rasvetljavanja ovog našeg i ljudskog sumraka, da Šumadija i Srbija ne zaboravi 25 000 svoje dece, da im podigne spomen obeležje u Kragujevcu i Miljevini, uz pomoć grada Kragujevca.
    Ima sigurno još živih svedoka koji o tome znaju dosta, pogotovo sveštenika.
    Treba, naravno i Vuk Drašković da o tome kaže nešto više i detaljnije.
    Moj prijatelj Milorad Hadži Lazić iz Obilića u svojoj knjizi pesama o stradanju Srba na Kosovu i Metohiji, posvetio je jednu pesmu deci iz Šumadije koja su ubijena na Miljevini. Prenosim deo pesme:
    Miljevina

    Foto: Pogledi.rs
    Miljevina u vrh Drine
    nosi staro Srpsko ime
    Miljevino jamo pusta
    kolika ti behu usta
    Puniše te Pavelići
    Nastaviše Brozovići
    Napuniše komunisti
    Dušmani nam uvek isti
    Što proguta ti nejači
    Miljevino sad zaplači
    Što proguta Srbadije
    Proklet da je Miljevino
    Kom’ nejači nije žao
    Miljevina jama pusta
    ne znaju se njena usta
    Napuniše nju kamena
    iznad jame pustog stenja

    Zlatibor Đorđević
    Kosovo i Metohija

  4. Tuzno je i zalosno da posle milosevica svi izdajnicki vladari precutkuju prave cifre od 2350 muslimanskih zrtava koji su ubijeni u ratu a ubacivali su i mrtve civile sa raznih strana da bi prikazali laznu cifru od 8.000 koje su prihvatili odmah englezi ameri nemci i ostali dusmani srba neka su prokleti svi domaci izdajnici posle milosevica koji su cutke podrzali ovu laznu brojku od ubijenog skota djindjica tadica i ovih poslednjih pljackasa sa pederom na celu da su prokleti svi redom a da zivi srbija sa bratskom rusijom.

  5. Nije primjereno poređenje klanja srbske nejači sa pogibijom do zuba naoružanih vojnika koji su vršili najgnusnije zločine u pokušaju bijega na sigurno.

Ostavite odgovor

Vaša adresa e-pošte neće biti objavljena. Neophodna polja su označena *

Pratite nas na društvenim mrežama: