Mr Goran Latinović: Humanost Mladih muslimana (5)
U petom i posljednjem dijelu feljtona, Goran Latinović daje jednu strašnu izopačenu sliku koja, koja nastaje između stranica udžbenika istorije u Federaciji BiH.
Djelatnost organizacije Mladi Muslimani, u kojoj su Nijemci tokom Drugog svjetskog rata našli militantno uporište i ideološko-političkog saveznika, pozitivno je ocijenjena u muslimanskom udžbeniku za osmi razred osnovne škole.
Humanitarna organizacija ''Mladi muslimani''
Autori udžbenika pišu da su se članovi ove organizacije ''predano angažirali na humanitarnim zadacima'', kao i da su ''pisanom rječju, ali i drugim sredstvima'' nastojali izdejstvovati autonomiju za Bosnu i Hercegovinu, a zatim osuđuju hapšenja po-jedinaca iz ove organizacije nakon 1945. godine.
Zločini nad Srbima tokom Drugog svjetskog rata jedva su pomenuti. U udžbeniku nema ni riječi o tome da je tadašnja muslimanska politika bila dio genocidne politike Nezavisne Države Hrvatske, kao ni riječi o zločinima Handžar divizije, čiji su pripadnici klali ''sve što nije nosilo fes''.
Međutim u tekstu pod naslovom Četnički genocid nad Muslimanima u Bosni i Hercegovini rečeno je da ''srpsko-četnički genocid nad Muslimanima ima duboke korijene. Na jednoj strani to je bezrazložna vjerska mržnja i netrpeljivost, a na drugoj, težnja srpskih ideologa i političara da po svaku cijenu stvore etnički čistu državnu teritoriju''. Autori još dodaju: ''Pred četničkom kamom nestajala su mnoga sela. Ovaj do tada neviđeni genocid nad Muslimanima odnio je preko sto hiljada života''.
U tekstu pod naslovom Borba Muslimana protiv ustaškog i četničkog genocida rečeno je da je formiranje muslimanskih milicija i njihovo naoružavanje od strane Nijemaca isključivo imalo za svrhu zaštitu od ''četničkih napada''. Kad pišu o početku antifašističke oružane borbe 1941. autori udžbenika pominju samo Komunističku partiju Jugoslavije i partizanske odrede. U kontekstu Drugog svjetskog rata Srbi su ovom udžbeniku pomenuti, gotovo isključivo, kao počinioci genocida nad muslimanima, a nema ni riječi o njima kao pokretačima i gla-vnim nosiocima antifašističke borbe.
Srbi svi preživjeli
Po Imamovići, Pelesiću i Ganibegoviću, komunističko rukovodstvo opredijelilo se, pri izgradnji države na federativnom principu, da Bosna i Hercegovina bude jedna od federalnih jedinica iz razloga što je ona ''dala ogroman doprinos NOB-u'', kao i zbog toga što je ''BiH imala i ima državnost''. Od svih oblasti koje su dale doprinos borbi protiv okupatora najviše je istaknut značaj Sarajeva.
Autori udžbenika iznijeli su podatak da od ukupnog broja poginulih u Jugoslaviji na Bosnu i Hercegovinu otpada više od 50%. Takođe, oni tvrde da nema tačnih podataka koliko je pripadnika kojeg naroda stradalo, ali se, po njihovom mi-šljenju, to može jedino reći za muslimane. Ipak, iako tvrde da nema tačnih podataka, oni kažu da su najviše stradali bosanskohercegovački muslimani, jer je njima rat ''odnio 8,1% od ukupnog stanovništva''. Stoga su oni ''narod nad kojim je izvršen stravičan genocid''. Rečeno je i to da je o ''genocidu nad muslimanima'' bilo zabranjeno govoriti.
Rezultati brojnih naučnih istraživanja, kao i svjedočanstva nekih od visoko pozicioniranih učesnika Drugog svjetskog rata, govore u prilog činjenici da su na jugoslovenskom prostoru tokom ove svjetske kataklizme najviše stradali Srbi, nad kojima je izvršen jedan od najbrutalnijih genocida u svjetskoj istoriji. Ovdje je dovoljno pomenuti Hitlerovog specijalnog izaslanika za Balkan Hermana Nojbahera, koji je u svojim memoarima zapisao da je u NDH, prema izvještajima koji su došli do njega, ubijeno oko 750.000 Srba.
Patriotska liga (nije fudbal u pitanju)
Autori prvog muslimanskog udžbenika za osmi razred osnovne škole kažu da su sredinom 80-ih godina neki politički krugovi izašli sa idejom ''o potrebi rušenja Jugoslavije i stvaranja Velike Srbije'', kao da ni obnova višestranačkog života nije mogla pomoći ''jer je projekat Velike Srbije bio već uveliko gotov i samo je bilo pitanje dana kada će se pristupiti njegovoj realizaciji''.
Oni dodaju da je ''srpsko-crnogorska agresija na Bosnu i Hercegovinu'' dugo pripremana, a izvedena je uz pomoć ''terorističkih formacija Srpske demokratske stranke''. Srbi su bombardovali i uništavali gradove i sela, a potom su počinili ''masovno ubijanje, pljačkanje i protjerivanje stanovništva''. Za ostvarivanje tog plana ''uništeno je sve što nije srpsko''.
Međutim, ''prije nego što je došlo do otvorene agresije na Bosnu i Hercegovinu, u Sarajevu je 31. marta 1991. godine osnovana Patriotska Liga (PL), prva oružana tajna formacija. Patriotska Liga organizirano je djelovala kao prevencija za događaje koji su trebalo da uslijede''.
Događaji koji su uslijedili na teritoriji bivše SRBiH bili su prouzrokovani,
između ostalog, i djelovanjem ove paravojne organizacije, čija je uloga bila
slična onoj koju su imale muslimanske oružane formacije 1914. i 1941. godine.
Mustafa Imamović i Muhidin Pelesić napisali su i udžbenik za četvrti razred
gimnazije, koji je gotovo identičan udžbeniku za osmi razred osnovne škole.
U muslimanskim udžbenicima istorije izraženo je shvatanje da istorija ''Bošnjaka'' počinje od ranog srednjeg vijeka. Međutim, ukoliko teorija o tzv. ''bosanskim piramidama'', koja je plasirana u javnost 2005. godine, postane prihvaćena u muslimanskim arheološkim i istorijskim krugovima (što ne treba sasvim isključiti), proučavanje ''bošnjačke'' istorije moglo bi biti pomjereno u daleku prošlost, pa bi se ona mogla pojaviti u udžbenicima za peti razred osnovne škole i prvi razred gimnazije, zajedno sa istorijom starog Istoka, antičke Grčke i Rima.
Zdravo Bosno, uvijek zdravo da si...
Ako bismo na kraju ovog pokušaja da se ukaže na neistine, mitove, stereotipe i predrasude prisutne u muslimanskim udžbenicima istorije, u nekoliko rečenica sumirali ono što su njihovi autori napisali, onda bi ta priča izgledala ovako: Bošnjaci su južnoslovenski narod koji je u ranom srednjem vijeku formirao državu na širem području rijeke Bosne. Ova država vremenom je prerasla u jednu od regionalnih sila, a njen najznačajniji vladar krunisan je za kralja u svojoj prestonici Milama kod Visokog 1377. godine. U srednjovjekovnoj Bosni pisalo se bosančicom. Tokom srednjeg vijeka Bošnjaci su bili podijeljeni u tri vjeroispovijesti: bogumilsku, rimokatoličku i pravoslavnu.
Međutim, dolaskom Turaka jedan dio Bošnjaka, uglavnom bogumilske vjeroispovijesti, samovoljno je prešao na islam. Nad ovim Bošnjacima počinjeno je, zbog njihove vjeroispovijesti, od 1689. godine do kraja XX vijeka – deset genocida. Počinioci većine od tih genocida bili su Srbi.
Tokom osmanske vladavine u Bosni je vladala vjerska tolerancija i razvijao se kult komšiluka. Takvo stanje narušavali su Srbi stalnom težnjom da, nakon što unište muslimane u Srbiji, pređu Drinu i to učine i sa muslimanima u Bosni. U takvim nastojanjima saveznike su nalazili u pravoslavnim hrišćanima u Bosni i Hercegovini, kod kojih je pod uticajem Srpske pravoslavne crkve i moderne srpske države u XIX vijeku odgojena svijest da pripadaju srpskom narodu.
Ipak, austrougarski režim najdržavotvornijim narodom u Bosni i Hercegovini smatrao je Bošnjake. Za njih je izuzetno težak period nastupio 1918. godine, kad je srpska težnja za njihovim uništenjem poprimila nove oblike, koji su naročito došli do izražaja u agrarnoj reformi.
Četnici su tokom Drugog svjetskog rata počinili najteži genocid nad Bošnjacima u dotadašnjoj istoriji, a srpskim zločinima suprostavljali su se Mladi Muslimani, koji su bili angažovani na različitim humanitarnim zadacima. Vlasti obje Jugoslavije uvažavale su činjenicu da je Bosna i Hercegovina od srednjeg vijeka imala svoju državnost, čiji kontinuitet nije bio prekinut uspostavljanjem ni turske, niti austrougarske vlasti. Tu činjenicu naročito je uvažavalo komunističko rukovodstvo, jer je Bosna i Hercegovina dala ogroman doprinos antifašističkoj borbi.
I, tako...
Sve što Srbi nisu uspjeli postići u dotadašnjoj istoriji pokušali su agresijom na Bosnu i Hercegovinu 1992. godine. Njihov cilj i ovaj put bio je stvaranje Velike Srbije, čemu su se Bošnjaci ponovo oduprijeli.
Na osnovu svega izloženog nameće se zaključak da je davno sahranjena etnopolitička koncepcija o ''Bošnjacima'' kao autohtonom stanovništvu Bosne i Hercegovine, sa viševjekovnim neprekinutim kontinuitetom državnosti, ponovo aktuelizovana u posljednjoj deceniji XX vijeka i da je prožela muslimansko društvo u cjelini, pa time i istoriografiju.
Ignorisanjem istorijskih izvora i naučnih činjenica autori muslimanskih udžbenika istorije predstavili su prošlost na način koji ni izbliza ne odgovara realnom istorijskom razvoju. Osim što kod novih naraštaja bosanskohercegovačkih muslimana formiraju svijest o viševjekovnom kontinuitetu državnosti Bosne i Hercegovine, čiji su oni (''Bošnjaci'') nosioci, autori muslimanskih udžbenika odgajaju kod njih i svijest o Srbima kao genocidnom narodu i najgorim muslimanskim neprijateljima.
Takva indoktrinacija stvara opštu netrpeljivost prema Srbima, koja sa više ili manje intenziteta neprekidno traje od 1992. godine i koja se gotovo svakodnevno manifestuje na različite načine i u različitim oblicima političkog, društvenog i kulturnog života i stvaralaštva.
Izvor: 