Aprilski nestašluci Ivana Zvonimira

Kako je Ivan Zvonimir Čičak još jednom uleteo u zamku koja čeka svakoga čiji je cilj da ospori ili relativizuje ulogu Srba u Drugom svetskom ratu i zbog čega se prisetio maspokovske uloge Ante Josipovića, oca sadašnjeg predsednika Hrvatske

Teško je u Hrvatskoj naći osobu koja ima lepu reč o Ivanu Zvonimiru Čičku. Taj čovek, kažu njegovi protivnici i neprijatelji, pretvorio je sopstveni život u incident. Što svesno, što nesvesno. Evo već dvadeset godina, od onih dana kada mu je dozvoljeno javno istupanje, uskraćeno zbog političkog delovanja na matrici hrvatskog nacionalizma, Čičak se ne skida sa stranica hrvatske štampe i tamošnjih televizijskih ekrana. Povodi su različiti, kreću se od politike, preko kulture, do medijske scene i pitanja ljudskih prava.
Čičak je, duboko sam ubeđen, jedan od retkih u korpusu hrvatskih nacionalista sa autentičnom potrebom za demokratskim društvom i on takav svoj stav brani uporno i žestoko. Ali…Sve to funkcioniše dobro i hvale je vredno dok ceo mehanizam ne dotakne kategoriju – Srbi. Na tu „provokaciju“ u Hrvatskoj, u armiji bezuslovnih boraca za državnu samostalnost i nacionalnu suverenost, kakvima pripada i Čičak, niko ne ostaje miran.

NDH I USTAŠE
Sve može da se primeni, najviši standardi, prava manjinskih i nacionalnih grupa, pravo na iznošenje drugačijeg mišljenja i stava, suprotan pogled…sve može dok se ne dođe do Srba. Tu pucaju i najdeblje žice.
Čičak je ovih dana, u svojstvu predsednika hrvatskog Helsinškog odbora, izdao saopštenje u kojem je optužio Vladu Jadranke Kosor i Sabor Hrvatske da su, zarad koalicione ljubavi sa Miloradom Pupovcem i njegovim SDSS-om, usvojili „fašistički Izborni zakon“.
Taj zakon garantuje srpskoj političkoj partiji, koja osvoji najviše glasova na izborima u Hrvatskoj, tri mandata u Saboru Hrvatske, bez obzira na broj osvojenih glasova. Znajući šta se događalo do sada, kakav tretman Pupovac i njegova družina imaju u hrvatskim medijima, te kod HDZ-a i Milanovićevog SDP-a (izvesno, budućeg predsednika Vlade Hrvatske) jasno je da će Pupovac, Stanimirović, Milošević…i ostali iz SDSS-a doživotno predstavljati Srbe iz Hrvatske. Na stranu kako ih predstavljaju, a ta priča najbolje se odslikava kroz podatak da je Srba u Hrvatskoj iz godine u godinu sve manje, što zarad iseljavanja, što zbog asimilacije pred kojom Pupovac zatvara oči.
Razume se da Čičku ne smeta dominacija Pupovca (posebno ovakvog kakav je), te blokiranje bilo koje druge političke opcije Srba u Hrvatskoj da zauzmu mesto u Saboru. Njemu je to poslednja rupa na svirali. Čičak je kivan na zakonsku odredbu koja Srbima garantuje tri mandata u Saboru. To je za njega sporno i tu su popucale sve žice na njegovoj tamburi.
Zato je novi Izborni zakon uporedio sa Izbornim zakonom Benita Musolinija, zato ga je nazvao fašističkim jer, kaže Čičak, taj hrvatski zakon „daje Srbima u Hrvatskoj status polunaroda i predstavlja samo početak vraćanja Srba u ustavno-pravni položaj kakav su imali u Socijalističkoj Republici Hrvatskoj“. Radi se, podsećam, o odredbi Ustava Hrvatske koja je tu republiku definisala kao zajednicu sa dvojnim suverenitetom, hrvatskog i srpskog naroda u Hrvatskoj.
To je jedan od elemenata koji je doveo do ratnog sukoba u Hrvatskoj, tvrdi Čičak u spomenutom saopštenju.
Ne može žaba daleko od vode; Ivan Zvonimir Čičak, što svesno, što podsvesno, ima problem sa tim famoznim članom socijalističkog ustava Hrvatske i dvojnim suverenitetom jer zna, kao i svi u Hrvatskoj, da je to u stvari priča o hrvatskom fašizmu, o NDH, ustašama, saradnji sa Hitlerovom Nemačkom, Jasenovcu… najtamnija strana knjige hrvatske istorije.
To je podsećanje da su Srbi u Hrvatskoj dobili status konstitutivnog naroda zato što je srpski antifašizam i srpski partizanski pokret poslužio kao most Hrvatskoj i Hrvatima kao narodu da u samom finišu Drugog svetskog rata sa fašističko obale pređu na drugu stranu, među narode antifašističke koalicije, među one koji su, skupa sa Rusima, Amerikancima i Englezima porazili Hitlera.

VELIKA KRAĐA
Zbog toga je svako izdvajanje Srba iz grupacije ostalih nacionalnih manjina u Hrvatskoj (Italijana, Čeha, Mađara, Slovaka, Roma…) za hrvatsku političku i kulturnu elitu podsećanje na ono što bi oni želeli da zaborave. Podsećanje da ne postoji masovni, već pojedinačni hrvatski antifašizam i podsećanje na veliku krađu sa kojom je jednom narodu promenjen predznak i mesto u drami Drugog svetskog rata.
A zbog čega je, onda, Sabor usvojio „spornu“ odredbu? Daleko od toga da je ovo urađeno u dobroj volji. To najbolje znaju Jadranka Kosor i Ivo Josipović. Jedan od najvažnijih stranih ambasadora u Hrvatskoj rekao im je da bi to bilo vrlo značajno i dobro za Hrvatsku, u godini završetka pregovora Zagreba sa EU.
Ovde se ne završavaju Čičkovi ovogodišnji aprilski nestašluci. Do pre desetak dana pisao je kolumnu za najtiražniji hrvatski dnevnik „Jutarnji list“. Više ne piše, po sopstvenoj odluci. Kaže da su ga otuda oterali isti oni koji su sedamdesetih godina kreirali ideološki okvir za njegovo hapšenje. Čičak je, za one koji ne znaju, bio jedna od perjanica Maspoka 1971. godine. Evo jedne interesantne epizode iz tog vremena.
U decembru 1971. godine Skupština zagrebačkog Univerziteta birala je studenta-prorektora. Čičak je imao indeks Pravnog i Filozofskog fakulteta, ambiciju da postane prorektor i veoma male šanse da ga na to mesto izaberu.
Najpre je Ivan Pađen, kandidat rukovodstva zagrebačkog Univerziteta, vratio kandidaturu. Isto to uradio je i Slobodan Lang i na listi se pojavljuje student Damir Grubiša. Sprovedeno je glasanje i Grubiša dobija 195, a Čičak 57 glasova. Ubedljiv, čak katastrofalan Čičkov poraz. Onda na scenu stupa student Ante Žužul. Drži zapaljiv, emotivan i vrlo sugestivan govor, osporava način Grubišine kandidature, osporava Grubišu kao kandidata i traži da se glasanje ponovi. I ponovilo se. Konačan rezultat glasio je: Čičak 178, Grubiša 133 glasa.
Student koji je uzdrmao i preokrenuo izborni proces Ante Žužul, danas kontroliše preko 55 odsto srpskog tržišta udžbenika. Najpre je u Zagrebu, početkom devedesetih, zahvaljujući svojoj stranci HDZ-u kupio „Školsku knjigu“, ovladao hrvatskim tržištem, a onda kupio beogradski „BIGZ“.
Šta je sa ostalima iz ove priče. Damir Grubiša je univerzitetski profesor u Rijeci, kao i Ivan Pađen. Nisu se politički angažovali, za razliku od Slobodana Langa. U danima uspostave višestranačja Lang je bio veoma aktivan, strasno se borio za nezavisnost Hrvatske, pomagao HDZ-u i bio jedan od glavnih savetnika Franje Tuđmana. U februaru 2010. godine imao je tešku saobraćajnu nesreću u kojoj je život izgubila njegova supruga, a on jedva preživeo.

IDEOLOŠKI OKVIR
Zbog čega je Čičak, da se vratimo u sadašnjost, prestao da piše za „Jutarnji list“? Neposredan povod je kolumna u kojoj spominje oca aktuelnog predsednika Hrvatske Ive Josipovića, blagopočivšeg Antu.
Ivan Zvonimir je u spornoj kolumni opisivao vreme posle sloma Maspoka u Hrvatskoj, naveo podatak da je tada iz Saveza komunista Hrvatske isključeno 1.150 članova, da su mnogi završili u zatvoru, a da je glavni egzekutor za izbacivanje iz Partije, hapšenja i pripremanje optužnica bio Ante Josipović, član Izvršnog biroa CK SKH. Kolumna je objavljena, ali u redukovanoj, očišćenoj verziji. Pogađate, urednička ruka izbacila je deo u kojem se spominje otac Ive Josipovića. Čičak to nije mogao da istrpi i zahvalio se na saradnji.
Ali, ne bi on bio to što jeste da se iza toga zatvorio u kuću, ćutao i patio. Udario je u dvonedeljniku „Vijenac“ na sva zvona, napadajući sve koji imaju veze sa „Jutarnjim listom“, od vlasnika Ninoslava Nine Pavića, preko vama manje poznatog novinara Davora Butkovića, do vama sigurno poznatog Denisa Kuljiša.
Pavića je svrstao u tvorce ideološkog okvira za njegovo hapšenje u vreme Maspoka, što nije daleko od istine; Pavić je u to vreme bio ideološki ispravan i Partiji odan omladinac. Grkokatolik sa Žumberka.
Čičku to nije bilo dosta, pa se artiljerijski okomio na sve hrvatske medije, tvrdeći da su ti mediji pod kontrolom dece komunista, oficira JNA, KOS-a, Udbe i jugonostalgičara uopšte. Zgodnim mu se učinilo da spomene Jelenu Lovrić koja, kaže Čičak, danas Hrvatima drži lekcije o demokratiji, a nekada se u časopisu „Danas“, pod maskom kritike Miloševića, grčevito borila za spas Jugoslavije, titoizma i komunizma. Završen citat.
Za Denisa Kuljiša Čičak je ostavio najtežu kvalifikaciju. Po njemu je Kuljiš, uz savetovanje Milorada Dodika, angažovan na promociji velikosrpstva u Hrvatskoj.
Neko će, siguran sam, u potrebi da brani Čička, prineti dokaze da je ovaj branio Srbe, što kao samostalni strelac, što kao član Helsinškog odbora. Tačno, radio je i to, ali Čičak pripada onoj kategoriji hrvatskih mirotvoraca i pregaoca na polju zaštite ljudskih prava koji su odavno pali na srpskom pitanju; ćutali su kada je neoustaški režim Franje Tuđmana i HDZ-a ubijao i proterivao Srbe i počeli da se oglašavaju tek onda kada su Srbi u Hrvatskoj svedeni na nivo „kućnih ljubimaca“ (termin Žarka Puhovskog).
Inače, čičak je u našem narodu jedna vrsta biljke čiji se plod kači za odeću kao lepak, da ne spominjem situaciju kada vam čičak padne na glavu. Od korena čička dobija se masa koju travari prodaju kao lek za kožnu upalu. Svrab pre svega.

Piše Ratko Dmitrović

Izvor: PEČAT